Μνημόσυνο για τους πεσόντες Χωροφύλακες της μάχης της Βαμβακούς Λακωνίας

Την Μεγάλη Τρίτη, 26 Απριλίου 2016, στις 11.30 το πρωί θα τελεστεί Μνημόσυνο στο Ηρώο της Μάχης της Βαμβακού Λακωνίας για τους υπερασπιστές της ομώνυμης μάχης που έλαβε χώρα την Μεγάλη Εβδομάδα του 1948.

Το Μνημόσυνο τελείται από συγγενείς και φίλους των μαχητών Χωροφυλάκων, σε μία από τις πολλές μάχες που έλαβαν χώρα στην περιοχή του όρους Πάρνωνος στην Νοτιοανατολική Πελοπόννησο, στα χρόνια της Κομμουνιστικής Ανταρσίας(1946-1949).

Στην περιοχή Καρυών(Αράχωβας)και Βαμβακούς είχε αναπτυχθεί το 5ο Τάγμα Χωροφυλακής υπό τον Αριστείδη Κρανιά με στόχο την αποτροπή επιθέσεων Κομμουνιστών ανταρτών που δρούσαν στους ορεινούς όγκους Μαινάλου, Ταϋγέτου  και Πάρνωνος. Την νύκτα της Μεγάλης Δευτέρας του 1948 χίλιοι περίπου αντάρτες των συγκροτημάτων Ταϋγέτου  και Πάρνωνος υπό την ηγεσία των Κονταλώνη, Πέρδικα, Ατζακλή, Κωνστανταράκου και Βρεττάκου ξεκίνησαν από τον Πάρνωνα για να χτυπήσουν τους 3 Λόχους του 5ου Τάγματος που κρατούσαν τα πέριξ της Βαμβακούς υψώματα. Η επίθεση άρχισε στις 4.45 το πρωί της Μεγάλης Τρίτης 27 Απριλίου 1948 κατά των εξωτερικών φυλακίων της Βαμβακούς. Η μάχη κράτησε με σφοδρότητα όλο το πρωί μέχρι το μεσημέρι με εκατέρωθεν απώλειες. Η επίθεση αποκρούεται και την άλλη ημέρα  το πρωί, Μεγάλη Τετάρτη, φθάνουν ενισχύσεις για τους υπερασπιστές της Βαμβακούς.
Η μάχη είχε κριθεί με τον ηρωισμό  των ανδρών της Χωροφυλακής. Θα περνούσαν λίγοι μήνες μέχρι τον Ιανουάριο του 1949, οπότε με τις μάχες του Λεωνιδίου και του Αγίου Βασιλείου θα κρινόταν η κατάσταση στην Πελοπόννησο. Κατά την μάχη της Βαμβακούς έπεσαν ηρωικά 28 άνδρες της Τριλοχίας της Χωροφυλακής και τραυματίσθηκαν 43,ενώ οι απώλειες των επιτιθέμενων θα ξεπεράσουν τους 100.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ “ΑΝ”, ΑΛΛΑ “ΠΩΣ” ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ!

ΦΑΝΗΣ ΖΟΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Οι παραστάσεις του θίασου «πρώτη φορά αριστερά, με ολίγη ψεκασμένους» συνεχίζονται με παραλλαγές πάντα στο ίδιο θέμα: Επιστροφή στο παρελθόν για να συσκοτισθεί το παρόν. Αυτή την φορά είχαμε την συζήτηση στη βουλή για σύσταση εξεταστικής επιτροπής «για την διερεύνηση δανειοδότησης κομμάτων και εταιριών ΜΜΕ από τραπεζικά ιδρύματα» και την επανεμφάνιση του αγροίκου μάγκα, με φρασεολογία τύπου Χρυσής Αυγής Κρητικού κουτσαβακίου Πολάκη που μας παρουσίασε τη νέα αριστερή πρόταση ξεκαθαρίσματος διαφορών, «θάβοντας δημοσιογράφους τρία μέτρα κάτω από την γη»… Στην πρώτη περίπτωση έχουμε την επανάληψη των αποκαλύψεων που παίζουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με θεατή μία κοινωνία που καταναλώνει σκάνδαλα και δυσώδεις συμπεριφορές, τρέφεται με σκουπίδια, αποπροσανατολίζεται πνευματικά, συνθλίβεται ψυχικά και αναρωτιέται «που θα φθάσει αυτή η κατάσταση;».

Τα τεράστια ψεύδη της κυβέρνησης εκτός από το ότι μόνο έξοδο από την κρίση δεν υπόσχονται, έχουν εξαντλήσει όλα τα μέσα αγοράς πολιτικού χρόνου… Φίλος δημοσιογράφος μου είπε προχθές ότι «οι ισορροπίες είναι εξαιρετικά επισφαλείς» και προβλέπει ότι «ένα πρωί, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί δεν θα πάνε στα γραφεία τους, εγκαταλείποντας μπροστά στα αδιέξοδα, την μεγάλη τους ερωμένη που είναι η εξουσία, όπως ο αείμνηστος Ανδρουτσόπουλος το 1974…». Έτσι απλά, μου είπε, θα πάμε σε εκλογές… Όσο κι αν θέλω να το πιστέψω, δεν μπορώ. Η εθνικολαϊκιστική αριστερά Σταλινικής κοπής που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα εγκαταλείψει αναίμακτα την εξουσία. Το δώρο της εξουσίας που τους έδωσε ο «πιο έξυπνος λαός του κόσμου» που είναι οι Έλληνες, ξέρουν ότι δεν πρόκειται να το ξαναδούν ούτε στα καλύτερα επαναστατικά τους όνειρα… Στην καλύτερη θα τραπούν σε φυγή καταστρέφοντας την χώρα, αδρανοποιώντας την από ότι παραγωγικό της απέμεινε και εξουθενώνοντας την κοινωνία…

Από την άλλη πλευρά οι εκλογές δεν είναι σίγουρο ότι αποτελούν ως δια μαγείας λύση στα προβλήματα. Όποιος και αν αναλάβει αυτή τη στιγμή τη διακυβέρνηση της χώρας δεν μπορεί να αποφύγει το πικρό ποτήρι των μέτρων, έχοντας απέναντι του μια κοινωνία που «δεν αντέχει άλλο!»… Οι εκλογές δεν είναι η λύση, είναι όμως μια κάποια λύση!!!

Στην άλλη περίπτωση της επανεμφάνισης του αριστερού τραμπούκου με το «θαυμάσιο» ύφος και ήθος δημόσιου διαλόγου, του ορεσίβιου Πολάκη, που επιδοκίμασε και ο Τσίπρας, έχουμε επιστροφή στον μεθοδευμένο αφιονισμό του κομματικού ακροατηρίου, το οποίο μην παραβλέπετε ότι τον αποθέωνε χειροκροτώντας και καγχάζοντας όσο άκουγε την βάρβαρη ρητορική του, τις ύβρεις και τις απειλές του… Με τέτοιες «αυθεντικές» γραφικότητες τύπου Πολάκη, μπροστά στον οποίο οι πορτιέρηδες νυκτερινών κέντρων είναι «Αρσακιάδες», σε μια ταλαιπωρημένη κοινωνία από τις ασυναρτησίες και τα ψέματα των Συριζανέλ και την πολύχρονη κρίση, εύκολα η ρητορική της βίας μπορεί να κάψει τα φρένα στο μυαλό των ανθρώπων. Και τότε το μίσος και ο διχασμός θα κατασπαράξουν την χώρα. Το έχουν ξαναδεί αυτό το έργο οι Έλληνες στην μεγάλη ανατριχίλα του Εμφυλίου… Και το ξέρει καλή η Σταλινική αριστερά…

Το ερώτημα που προκύπτει: Θα φύγουν πριν καταστρέψουν τα πάντα σ’ αυτό τον τόπο ή θα καταστρέψουν και την λογική μας, το μόνο που θα μπορούσε να γλιτώσει από αυτή την εθνικολαϊκιστική λαίλαπα τραμπούκικων απειλών, ασύστολων ψευδών, θρασυδειλίας και επαναλαμβανομένων εξυπνακίστικών συνταγών εξαπάτησης του ταλαιπωρημένου λαού;…

* Το σκίτσο είναι του Θοδωρή Μακρή

Από πότε μιλάμε για Αριστερά (και αριστερούς) στην Ελλάδα;,

 

του Νίκου Σαραντάκου

Σε ένα ιστολόγιο που υποτίθεται πως αντιπροσωπεύει ό,τι καλύτερο έχουν να παρουσιάσουν οι φίλοι του ΚΚΕ από πλευράς θεωρητικών επεξεργασιών, διατυπώθηκε πρόσφατα η καινοφανής άποψη ότι η έννοια και η λέξη «Αριστερά» στην Ελλάδα υπάρχει από το 1951 μόνο, όταν ιδρύθηκε η ΕΔΑ, ότι στα ντοκουμέντα του ΚΚΕ της περιόδου 1922-1949 δεν χρησιμοποιείται ο όρος αριστερά, ότι ο Ριζοσπάστης της εποχής δεν μιλούσε για αριστερά και αριστερούς.

Αυτή η θέση χρησιμοποιείται στη συνέχεια για να διαχωρίσει το ΚΚΕ από την Αριστερά και να φορτώσει όλα τα στραβά κουλούρια του αριστερού κινήματος στην «ηττημένη από γεννησιμιού της» Αριστερά.

Το σημερινό ΚΚΕ και άλλες φορές έχει διαχωρίσει τον εαυτό του από την Αριστερά, και μάλιστα με τον επισημότερο δυνατό τρόπο, με δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα («Εμείς δεν είμαστε Αριστερά. Είμαστε Κομμουνιστικό Κόμμα»). Και είναι βέβαια κατανοητό να προσπαθούν κάποιοι να τεκμηριώσουν την αντιενωτική (και θαρραλέα, θα έλεγε κανείς, με έναν τρόπο τουλάχιστο) πολιτική του σημερινού ΚΚΕ, αλλά δεν είναι θεμιτό να επιχειρείται να ξαναγραφτεί η ιστορία.

Αναδιφώντας τις σελίδες του Ριζοσπάστη, που ευτυχώς υπάρχουν ονλάιν στον ιστότοπο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, βρίσκει κανείς πάμπολλες αναφορές σε αριστερούς και αριστερά, σαν ένα υπερσύνολο που περιλαμβάνει και τους κομμουνιστές. Μερικά πρόχειρα παραδείγματα:

* Στη δεκαετία του 1920 οι κομμουνιστές δάσκαλοι συμμετείχαν στην Αριστερή Παράταξη. Υπάρχει και σχετικό βιβλίο, έκδοση Σύγχρονης Εποχής, «Η Αριστερή Παράταξη των Δασκάλων στον μεσοπόλεμο».

* Μετά το 1930 και τη διάλυση της Φοιτητικής Συντροφιάς, οι φοιτητές που ανήκαν στην ΟΚΝΕ δραστηριοποιούνταν μέσα από την ενιαιομετωπική Αριστερή Παράταξη. Για παράδειγμα, στον Ριζοσπάστη της 31.3.1934 διαβάζουμε για «Νέα νίκη της Αριστερής Παράταξης στο πανεπιστήμιο … στη διοίκηση βγήκαν 5 αριστεροί φοιτητές και 4 ανεξάρτητοι». Λίγο αργότερα, στις 17 Απριλίου 1934, οι Αριστεροί Σπουδαστές Πολυτεχνείου παίρνουν μέρος στο Πανελλαδικό Αντιφασιστικό Συνέδριο.
* Σε ρεπορτάζ για καπνεργατική απεργία, ο Ριζοσπάστης στις 18.6.1928 γράφει ότι «Αριστεροί και συντηρητικοί αγωνίζονται σκληρά μα αποφασιστικά». Ολοφάνερα, στους αριστερούς περιλαμβάνει και τους κομμουνιστές καπνεργάτες.
* Στις 9 Οκτωβρίου 1930, διαβάζουμε ότι σε αντιπολεμική συγκέντρωση, ο Πέτρος Πικρός, ο κορυφαίος τότε διανοούμενος του Κόμματος, απεύθυνε έκκληση στους «αριστερούς διανοούμενους».
* Στις 16 Νοεμβρίου 1935, ο Ριζοσπάστης ειρωνεύεται δηλώσεις του υπουργού Εργασίας Καρτάλη, τονίζοντας ότι «κατά εκατοντάδες συλλαμβάνονται όχι μόνο οι αριστεροί, αλλά και οι ρεφορμιστές και συντηρητικοί εργάτες». Εδώ προφανώς περιλαμβάνει τους κομμουνιστές στους αριστερούς.
* Τα Χριστούγεννα του 1935 το ΚΚΕ εξέδωσε το «Ημερολόγιο του Λαού», λογοτεχνική εορταστική έκδοση ποικίλης ύλης, στην οποία, όπως διαφήμιζε ο Ριζοσπάστης, συνεργάζονται «οι κορυφαίοι δημοκράτες και αριστεροί διανοούμενοι και λογοτέχνες».
* Στις 26 Αυγούστου 1926, λίγες μέρες μετά την ανατροπή της δικτατορίας του Θ. Πάγκαλου, δημοσιεύεται στον Ριζοσπάστη κύριο άρθρο με τίτλο «Αριστερή δημοκρατική κυβέρνηση» (δεν ήταν ανάθεμα τότε!), την οποία το ΚΚΕ θεωρούσε απαραίτητη προϋπόθεση για να δοθεί στην εργατική τάξη η δυνατότητα να συνεχίσει τον αγώνα της για την εγκαθίδρυση εργατοαγροτικής κυβέρνησης.

Αλλά μπορεί να μας πουν ότι το 1926 το κόμμα ήταν ακόμα ανώριμο, οπότε πάμε 20 χρόνια αργότερα.

* Στον Ριζοσπάστη της 7 Μαρτίου 1946, σε πρωτοσέλιδο άρθρο με τίτλο «Μπροστά στον κίνδυνο της δημοκρατίας», ο Νίκος Ζαχαριάδης, γράφοντας για την πορεία προς τις νόθες εκλογές της 31ης Μαρτίου (στις οποίες τελικά δεν συμμετείχε η Αριστερά), λέει μεταξύ άλλων:

«Φυσικά η δημοκρατική Αριστερά δεν μπορούσε να πάρει μέρος στη συμπαιγνία αυτή, και έτσι η κοινή διακήρυξη της 3 του Μάρτη που δημοσίευσαν η Ένωση Δημοκρατικών Αριστερών, το ΣΚ-ΕΛΔ, οι Αριστεροί Φιλελεύθεροι, οι Δημοκρατικοί Σύλλογοι τη Αθήνας και του Πειραιά και ο Πολιτικός Συνασπισμός των Κομμάτων του ΕΑΜ ξεκαθαρίζει ολόπλευρα το ζήτημα αυτό. Η ενιαία δημοκρατική Αριστερά δεν πρόκειται να πάρει μέρος στις «εκλογές» της 31 του Μάρτη. Για να πάρει μέρος στις εκλογές βάζει ορισμένες ελάχιστες δημοκρατικές προϋποθέσεις. Δε ζητά η δημοκρατική Αριστερά «ιδεώδεις», «απόλυτα λεύτερες» εκλογές, γιατί για την Ελλάδα ένα τέτοιο πράγμα στάθηκε πάντοτε ουτοπία…».

Θα μπορούσα να παραθέσω δεκάδες άλλα αποσπάσματα αλλά δεν έχει νόημα, ολοφάνερο είναι πως ο όρος Αριστερά στην Ελλάδα δεν γεννήθηκε το 1951 και πως το ΚΚΕ τον χρησιμοποιούσε, συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό του στην Αριστερά. Ιδιαίτερα εύγλωττο είναι το απόσπασμα του Ζαχαριάδη.

Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν σε ένα ιστορικό κόμμα απομένουν οι ημιμαθείς και οι φανατικοί –μετά τον Φλωράκη θα αφορίσουν και τον Ζαχαριάδη!

Κι ενώ οι πολίτες έχουν αρχίσει να αναζητούν ουσιαστικό πολιτικό λόγο, διανοούμενοι, πολιτικοί και δημοσιολογούντες δημοσιεύουν διακήρυξη για μια νέα παρεοκρατία – συγνώμη, μια νέα «κεντροαριστερά». Ιδιαίτερα αξιόλογοι συμπολίτες μας αλλά μαζί και πολιτικοί που αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να στερηθούν την αυλή της εξουσίας, «ελευθεριστές» (η νέα μόδα) που ξεπέρασαν τον φιλελευθερισμό χωρίς ποτέ να τον καταλάβουν, μέλη και σύμβουλοι των κυβερνήσεων της κατάρρευσης, δημοσιολογούντες γενικώς, όλοι αυτοί πασχίζουν, λέει, να συγκροτήσουν ένα νέο πόλο. Αναπαράγοντας την εικόνα της ελληνικής πολιτικής ως κινούμενης άμμου προς όφελος των μνηστήρων της εξουσίας, όχι όσων αναμένουν προτάσεις και λύσεις μέσα από την πολιτική

Ο διακεκριμένος – και γι αυτό καθόλου εξουσιομανής – πολιτικός επιστήμονας Γιώργος Κοντογιώργης, συνάδελφος από τους ελάχιστους με έργο που έχει απήχηση εκτός συνόρων, διαμόρφωσε προ ετών την έννοια της κομματοκρατίας ως ιδιαίτερης μορφής πολιτικού συστήματος.

Σύμφωνα με τον Κοντογιώργη, η κομματοκρατία ορίζει τη δομή και τη λειτουργία του πολιτικού φαινομένου σε μια φάση κατά την οποία το κομματικό σύστημα αυτονομείται και κυριαρχεί επί του γενικότερου πολιτικού συστήματος, έτσι ώστε το πρώτο να καθορίζει την πολιτική δυναμική του δεύτερου. Θα προσέθετα ότι στην Ελλάδα, οι εξελίξεις των τελευταίων ετών σε συνδυασμό με βαθιά ριζωμένες παθολογίες μας οδηγούν στην έννοια της παρεοκρατίας ως συμπληρωματικού πυλώνα του εξουσιαστικού αστερισμού που οδήγησε στην κατάρρευση. Η παρεοκρατία διαμορφώθηκε σε συνδυασμό με την ηγεμονική αναρρίχηση της «γενιάς του Πολυτεχνείου» και, ως άτυπο πολιτικό δίκτυο, κυριάρχησε στο δημόσιο λόγο, τα ΜΜΕ και τα πανεπιστήμια. Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα ΝΕΤ είχε φτάσει να φιλοξενεί εκπομπή με τον θρασύ στην απλοϊκότητα του τίτλο «Οι παρέες γράφουν ιστορία».

Η πολιτική διάσταση της κρίσης που ξέσπασε μετά το 2009 έχει τις ρίζες της στους δυο πυλώνες της νεοελληνικής πολιτικής παθολογίας, την κομματοκρατία και την παρεοκρατία. Όπως έγραφα πέρισυ, «ουδείς αναμάρτητος»: η ελληνική Αριστερά μετά το 1974, παρά τις μεταλλαγές της, χαρακτηρίστηκε από δυο στοιχεία, εκ των οποίων μόνο το πρώτο αφορά και το ΚΚΕ. Πρώτον, χαρακτηρίστηκε από την συνεχή και συχνά βίαιη αντίσταση σε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια, με αποτέλεσμα το πολιτικό κόστος για τις κυβερνήσεις να γίνεται δυσβάστακτο. Από τις διστακτικές προσπάθειες Γιαννίτση – Σπράου επί Σημίτη μέχρι τις εξίσου συνεσταλμένες απόπειρες ιδιωτικοποιήσεων στη οικονομία και μεταρρύθμισης στα ΑΕΙ επί Καραμανλή, η Αριστερά – μαζί με το ΚΚΕ – κατέστησε πολιτικά ανέφικτη την εφαρμογή μεταρρυθμιστικής πολιτικής μέσω αντίδρασης εντός και εκτός κοινοβουλίου, συχνά με μορφές βίαιες. Δεύτερον – εδώ το ΚΚΕ δεν συμπεριλαμβάνεται – η Αριστερά κατέλαβε ισχυρές θέσεις επιρροής στα ΜΜΕ, στα πανεπιστήμια, στον κρατικό μηχανισμό και στους θεσμούς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, με αποτέλεσμα την παγίωση ενός ιδιότυπου καθεστώτος αρνησικυρίας (βέτο) απέναντι σε αλλαγές. Αλλά το καθεστώς αυτό σημαίνει συνυπευθυνότητα για τις καθυστερήσεις, τη στασιμότητα και την αδράνεια. Η συνήθως προβαλλόμενη αντίρρηση – «η Αριστερά δεν κυβέρνησε» – φανερώνει πλήρη άγνοια της πολιτικής λειτουργίας. Στην πραγματικότητα, συγκυβέρνησε ουσιαστικότατα μέσω της παρεοκρατίας. Άλλωστε, οι πραγματικές κατανομές ισχύος οδηγούν σε εφαρμόσιμες δημόσιες πολιτικές, όχι οι παροδικές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Ούτε είναι δυνατόν μια κυβέρνηση να εφαρμόζει μεταρρυθμίσεις με τα ΜΑΤ. Η Αριστερά – μέσω των δυο μηχανισμών που προαναφέρθηκαν – συνδιαμόρφωσε το πολιτικό σύστημα μετά το 1974 και περιόρισε τις δυνατότητες μεταρρύθμισης του.

Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται ως καθοριστικό όχημα για την παραλαβή της σκυτάλης από το κρατικιστικό και λαϊκιστικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ. Αυτό που επείγει είναι η κάλυψη του πολιτικού κενού στο χώρο μιας ριζικά ανανεωμένης σοσιαλδημοκρατίας που θα αναζητήσει σοβαρές εναλλακτικές για την Ευρώπη σε ένα πλαίσιο πραγματισμού και υπευθυνότητας. Από την πατριωτική δεξιά μέχρι τη σοσιαλδημοκρατία, αυτό που προσφέρει τον απαραίτητο κοινό τόπο είναι η υπεράσπιση της πολιτικής ελευθερίας σε ένα πλαίσιο πραγματισμού, μακριά από την δογματική προσήλωση σε Κράτος και Αγορά, μακριά από τις δογματικές αερολογίες των νεοφώτιστων «ελευθεριστών» που επιτείνουν τη σύγχυση σε ένα ήδη αποπροσανατολισμένο κοινό. Σε αυτό το πλαίσιο, το κείμενο των 58 παρουσιάζει δυο βασικά προβλήματα: το πρώτο αναφέρεται στο περιεχόμενο, το δεύτερο σε αυτούς που υπογράφουν. Στους τελευταίους συμπεριλάμβάνονται αξιόλογοι επιχειρηματίες και ορισμένοι αξιόλογοι διανοούμενοι όπως επίσης αποτυχημένοι πολιτικοί και αιώνιοι, κατ’ επάγγελμα σύμβουλοι του ελληνικού κράτους. Οι οποίοι, να υποθέσουμε, ζούσαν σε άλλο πλανήτη όταν η χώρα οδηγήθηκε στην κατάρρευση.

Συμπεριλαμβάνονται, επίσης, αξιόλογοι πανεπιστημιακοί, όπως επίσης άτομα που όταν η Μ. Γιαννάκου πάσχιζε να αλλάξει κάτι στα ΑΕΙ, συντασσόταν με την αριστερίστικη αντίδραση που ήταν τότε της μόδας.
Αλλά η απογοήτευση έρχεται κυρίως από το πλήρες βερμπαλισμών περιεχόμενο, από το οποίο λείπει κάθε απόπειρα απάντησης στην κρίσιμη ερώτηση: τώρα τι κάνουμε; Η προσπάθεια κάποιων – μεταξύ των οποίων και ιδιαίτερα αξιόλογοι συμπολίτες μας – να συγκροτήσουν μια νέα εκδοχή της κεντροαριστεράς εκφράζει τελικώς, στη συγκεκριμένη στιγμή και το συγκεκριμένο πλαίσιο, την αγωνία της παρεοκρατίας να επιβιώσει μέσα στην κρίση. Μόνο που τα οικονομικά δεδομένα και το ευρωπαϊκό περιβάλλον έχουν αλλάξει, με τρόπο δραματικό.

Το παραδοσιακό δίπολο κομματοκρατία – παρεοκρατία είναι μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης. Μέρος της λύσης είναι το άνοιγμα στην κοινωνία, η περιθωριοποίηση των κατ’ επάγγελμα πολιτικών, των κατ’ επάγγελμα συμβούλων και των κατ’ επάγγελμα δημοσιολογούντων και η ανάδειξη νέων δυνάμεων για την διαμόρφωση μιας ελληνικής πρότασης για την επιβίωση και την ανάδειξη της χώρας στον brave new world της «νέας» Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μιας ΕΕ που – στη βέλτιστη περίπτωση – συνδιαχειρίζεται τις εξελίξεις αλλά δεν μοιράζει, πια, με τον ίδιο τρόπο πόρους μέσα από τους εγχώριους διαμεσολαβητές της. Όταν το πράξει, θα είναι σε ένα σαφέστερο ομοσπονδιακό πλάισιο. Αλλά ακόμη και γι αυτό το ενδεχόμενο, το μελλοντικό, η διακήρυξη είναι αθεράπευτα ρετρό.

Αριστερα και Πανεπιστημια!!!

Το ποιος κυβερνάει ιδεολογικά την Ελλάδα, μπορείς να το διαπιστώσεις όταν δεις τα αποτελέσματα των εκλογών στους καθηγητές πανεπιστημίου και στους δημοσιογράφους. Σήμερα θα ασχοληθούμε με τους πανεπιστημιακούς. Στις τελευταίες εκλογές τους για το συνδικαλιστικό τους όργανο (ΠΟΣΔΕΠ), πρώτη δύναμη αναδείχθηκε η «Συσπείρωση» του ΣΥΡΙΖΑ με 39%, αυξάνοντας ακόμη περισσότερο τις έδρες της στην Δ.Ε., από 11 σε 13. Δεύτερη δύναμη η ΔΗΠΑΚ του ΚΚΕ, με 7 έδρες από 6. Τρίτη, η «Κίνηση Πανεπιστημιακής Αναβάθμισης» (ΠΑΣΟΚ), διατηρώντας τις 5 έδρες που είχε. Τέταρτη, η «Αριστερή Μεταρρύθμιση», συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, που κατέλαβε άλλες 4 έδρες. Η Ν.Δ. τελευταία και καταϊδρωμένη με άλλες 4 έδρες. Μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος πως ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει συνολικά 52% στους καθηγητές πανεπιστημίου, ενώ στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές είχε 4%; Πως γίνεται ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ να έχουν 73% στους πανεπιστημιακούς, ενώ στην κοινωνία έχουν 10%; Πως γίνεται αυτό το μαγικό, μήπως μπορέσουμε να το κάνουμε και εμείς οι δεξιοί; Τα πράγματα είναι απλά, διότι στην ζωή και την πολιτική δεν συμβαίνουν μαγικά. Η αριστερά από το 1974 έως σήμερα έχει μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε τσιφλίκι της. Ο ένας αριστερός καθηγητής προσλαμβάνει τον επόμενο, έχουν μετατρέψει ολόκληρα πανεπιστημιακά τμήματα σε παραμάγαζο του ΣΥΡΙΖΑ.Για αυτό και η αριστερά με τον ΣΥΡΙΖΑ αρνούνται την αξιολόγηση σχολών και καθηγητών, για αυτό θέλουν την διατήρηση του «πανεπιστημιακού ασύλου», παγκόσμια Ελληνική πατέντα, ακόμη και αν αυτό χρησιμοποιείται από τρομοκρατικές οργανώσεις (περίπτωση επιθέσεως στο λεωφορείο των ΜΑΤ). Για αυτό καταστρατηγούν στην πράξη την ελευθερία διακινήσεως των ιδεών. Μόνο ότι ανήκει στις παρακαταθήκες του Μαρξ, του Λένιν και του Μάο επιτρέπεται.Ωραίο το πάρτυ της αριστεράς στα Ελληνικά πανεπιστήμια, μήπως ήρθε η ώρα όμως να τελειώνει; Μήπως τα πανεπιστήμια δεν υπάρχουν για να βολεύονται οι διάφοροι μαρξιστές και για να διαιωνίζει η αριστερά την ιδεολογική της ηγεμονία; Η Ελλάς και η Ελληνική νεολαία χρειάζονται πανεπιστήμια που παράγουν γνώσεις και δεξιότητες σε ένα διεθνοποιημένο οικονομικό περιβάλλον. Θέλουμε πανεπιστήμια που να διεκδικούν μερίδιο συμμετοχής στα ερευνητικά προγράμματα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Με φοιτητές που αποφοιτούν με ένα πτυχίο που έχει επαγγελματική αντιστοίχηση στο γνωστικό τους αντικείμενο.Το κύριο πρόβλημα του Ελληνικού πανεπιστημίου δεν είναι οικονομικό, αν απορροφά το 3% ή το 5% του ΑΕΠ. Είναι αν οι καθηγητές μας προσελήφθηκαν με κριτήριο την επιστημονική τους επάρκεια και όχι αν πέρασαν από τα σχολεία της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Αν έχουμε πανεπιστήμια που τα αναγνωρίζει κανείς στο εξωτερικό και όχι να βρίσκονται στην 500ή θέση στην διεθνή κατάταξη. Αν παράγεται ερευνητικό έργο και αν οι φοιτητές μπορούν να αποπερατώσουν τις σπουδές τους στον προβλεπόμενο χρόνο και όχι να προσμετρούν τις καταλήψεις των αριστεριστών. Αν βάλουμε σε μία σειρά όλα αυτά, τότε να συζητήσουμε το ύψος της κρατικής χρηματοδοτήσεως. Πρώτα απ’ όλα όμως, να ανάψουμε τα φώτα στα Ελληνικά πανεπιστήμια και να πούμε στους αριστερούς: sorry comrades, the party is over.

Όταν οι κομμουνιστές σταύρωναν ιερείς

ΚΟ: Μια ωδή στην μνήμη, που γίνεται ολοένα και πιο κοντή. Συλλογή άρθρων και φωτογραφιών μιας εποχής που κάποιοι - επιλεκτικά- θέλουν να σβήσουν από τη μνήμη του ελληνικού λαού, περιφέροντας ταυτόχρονα τον μπαμπούλα του "νεοναζισμού". Επικαλούμενοι μάλιστα, τις χριστιανικές τους ευαισθησίες... Διατηρήθηκε το ύφος των συγγραφέων.

 

«...Τους διέταζα να γδυθούν κι ύστερα τους έβαζα να γονατίζουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα διυλιστήρια της Ούλεν. Τότε έπαιρνα ένα τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πίσω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη, τους έδινα και δεύτερη και τρίτη ώσπου «να τα βροντήξουν». Άλλα παλικάρια, όπως ο Τζογανάκος και ο Μακαρονάς, τους έδιναν μερικές μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν ερχόταν αλλουνού η σειρά. Όταν κουραζόμουν, έπαιρνε άλλος τη θέση μου...». - Στέφανος Λιόλιος. Απόσπασμα καταθέσεως ενός δημίου του ΕΛΑΣ και της «εθνικής αντίστασης».

 

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία (Ταμείο Ασφαλίσεως Κλήρου Ελλάδος), ιδού ποιός έσφαζε τους ιερείς κατά την Κατοχή: 26 ιερείς δολοφονήθηκαν από τους Βούλγαρους επιδρομείς, 20 ιερείς δολοφονήθηκαν από τους Ιταλούς φασίστες, 75 ιερείς από τους Γερμανούς ναζιστές και… 224 (!!!) από το ΚΚΕ, το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ. Φυσικά και μετά το τέλος της Κατοχής οι κομμουνιστές συνέχισαν με την ίδια και μεγαλύτερη αγριότητα το “έργο” τους.

Ιερεύς Χρήστος Ζησούλης. Εδολοφονήθη από τους συµµορίτας µε κτυπήµατα στην κεφαλή.

 

 

Ο ιερεύς και διδάσκαλος Νικόλαος  Καράπας εξ Αλλάλης Ευβοίας.Την 1ην Ιουνίου 1944 οι κοµµουνισταί τον εδολοφόνησαν κτυπώντας τον µε ρόπαλο.

 

Ιερεύς Αθανάσιος Γεράσης εξ Αξάρακος Κονίτσης.Την 1Οην Φεβρουαρίου 1948, µετά από βασανιστήρια κατεκρεουργήθη από τους κοµµουνιστάς, διότι διέσωσε 25 παιδιά από το παιδοµάζωµα.Οι κοµµουνισταί θα σφάξουν, θα ακρωτηριάσουν και θα σταυρώσουν (!) 450 ιερείς.Ο Θεός ας αναπαύση την ψυχήν τους.

 

Ο ιερεύς της Στιµάγκας Νικόλας  Μπερτσεκάς συνελήφθη από το ΚΚΕ την 25  Μαρτίου 1944. Αφού του ξερίζωσαν τα νύχιακαι του τσάκισαν τα κόκκαλα µε καδρόνια,τον έπνιξαν στα λασπόνερα ενός  λάκκου.Ο Θεός ας αναπαύση την ψυχήν του.

 

Ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Λυμπρίτης. Σφαγιάσθηκε απο το ΚΚΕ τον Δεκέμβριο του 1944

 

Σωκράτης Καράπας, 18 ετών, μαθητής. Την 8η Ιουνίου 1944, οι κομμουνιστές τον κατακομμάτιασαν με μαχαίρια. Το έγκλημά του; Ήταν γιός ιερέα!

 

Εδώ και μια ιστορική φωτογραφία με οπλισμένους παπάδες. Σκεφτείτε σε τι σημείο έφεραν οι κομμουνιστές τους ιερείς ώστε αυτοί να αναγκαστούν να πάρουν τα όπλα για να προστατευθούν.

Η σταύρωση του παπα-Σκρέκα από τους κομμουνιστές

Όταν στη χώρα μας ξέσπασε η ξενοκίνητη κομμουνιστική ανταρσία, ως βασικοί στόχοι εξολόθρευσης των άθεων συμμοριτών, επιλέχθηκαν οι ιερείς. Αρκετοί από αυτούς, αντιλαμβανόμενοι τον θανάσιμο κίνδυνο έφυγαν απο τα χωριά τους και κατέβηκαν στις πόλεις, όπου υπήρχε περισσότερη ασφάλεια. Πολλοί όμως, μη πιστεύοντας οτι κάποιος Έλληνας (όπως νόμιζαν) θα μπορούσε να τους βλάψει, και αφού κανέναν δεν πείραζαν παρά μόνον επιτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, έμειναν. Από αυτούς, εκατοντάδες δολοφονήθηκαν με φρικτό τρόπο, όπως επί Νέρωνα και Διοκλητιανού. Μάλιστα αρκετοί σταυρώθηκαν. Όμως κανενός το μαρτύριο δεν μοιάζει τόσο με το Θείο Δράμα, όσο του ιερέα Γιώργου Σκρέκα.

Ο Γεώργιος Σκρέκας ήταν εφημέριος του χωριού Μεγάρχη Τρικάλων, πολύτεκνος, πατέρας 6 παιδιών (το μεγαλύτερο ήταν 12 ετών και το μικρότερο αβάπτιστο). Την 27η Μαρτίου 1947, ο ιερέας πληροφορήθηκε οτι οι εαμοκομμουνιστές Μεγάρχης έκαμαν συμβούλιο στο οποίο αποφασίστηκε να τον απογυμνώσουν από κάθε περιουσιακό στοιχείο. Όντως, τη νύχτα της 27ης προς 28η Μαρτίου μετέβηκαν οι λησταντάρτες στο σπίτι του και του αφαίρεσαν τα πάντα.

Μη αρκούμενοι όμως σε αυτά, αφού άδειασαν τους στάβλους από τα ζώα και ανάγκασαν τον πατέρα και τον θείο του ιερέα να πάνε τα ζώα στο χωριό Πρόδρομος μαζί με δύο λησταντάρτες, έκλεισαν τον ιερέα μέσα στον στάβλο και άρχισαν να τον δέρνουν άγρια, ζητώντας του κι άλλα χρήματα. Η γυναίκα του, ακούγοντας τις φωνές και τις κραυγές του άνδρα της, έτρεξε στον ιούδα Αθανάσιο Ίτσιο, κομμουνιστή από τα σπουδαιότερα στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και σε άλλα μέλη της “αυτοάμυνας” Μεγάρχης. Με δάκρυα τους εκλιπαρούσε να ελευθερώσουν τον σύζυγο της και να πάψουν να τον χτυπούν. Δυστυχώς, ο εν λόγω ιούδας και οι άλλοι δεν θέλησαν να ακούσουν τα παρακάλια της και δεν έκαναν τίποτα για τον συλληφθέντα.

Την ίδια νύχτα παρέλαβαν τον ιερέα Γιώργο Σκρέκα αιμόφυρτο, ημίγυμνο και ξυπόλητο και τον οδήγησαν στο χωριό Γοργογύριο. Ο μελλοθάνατος ζήτησε να δει τον εκεί ιερέα. Με δάκρυα στα μάτια είπε στον ιερέα που ήρθε να τον παρηγορήσει: “Ο Θεός γνωρίζει τι θ’ απογίνω. Αν με το μαρτύριο με καλεί δίπλα Του, ας είναι ευλογημένο το όνομα Του, ας γίνει το θέλημα Του”.

Κατόπιν τον παρέλαβαν έφιπποι λησταντάρτες και τον έσυραν πεζό μέχρι το χωριό Τύρνα. Δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά τον μετέφεραν σε άθλια κατάσταση πρώτα στο Ξυλοπάροικο και μετά στο Νεραϊδοχώρι. Εκεί τον βασάνιζαν από το Σάββατο του Λαζάρου, μέχρι την Μ.Παρασκευή (11 Απριλίου 1947). Γυναίκες συμμορίτισες, που η δυσοσμία τους φτάνει μέχρι το Νότι ο Πόλο του έλεγαν “γιατί δεν προσεύχεσαι στο Χριστό να έρθει να σε σώσει;”, οι δε δήμιοι πιο ωμά “Εσύ που πιστεύεις στο Χριστό, θα σε σταυρώσουμε σαν Εκείνον την ίδια μέρα”.

Αυτό που έγινε πριν 2 χιλιετηρίδες στον Γολγοθά, επαναλήφθηκε στην Πίνδο. Μεγάλη Παρασκευή, και οι συμμορίτες έσυραν τον βασανισμένο ιερέα στον Σταυρικό θάνατο. Τον σταύρωσαν επάνω σε ένα έλατο που είχε το σχήμα σταυρού. Του τρύπησαν τη δεξιά πλευρά με ξιφολόγχη και άνοιξαν πληγές στο μέτωπο του με περόνια. Οταν ξεψύχησε, έρριξαν το γυμνό σώμα του σε μια χαράδρα και το σκέπασαν με πέτρες και κλαδία, για να κρύψουν το έγκλημα τους.

Όταν απελευθερώθηκε το Νεραϊδοχώρι από τον Ελληνικό στρατό, ο αξιωματικός Νικόλαος Χόνδρος αναζήτησε και βρήκε το λείψανο του Μάρτυρα. Το μετέφερε στα Τρίκαλα, όπου έγινε πάνδημη κηδεία. Το φέρετρο του συνόδευαν 60 ιερείς, ψάλλοντας “Εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου εν τω σώματι μου βαστάζω”.

Ο ιερέας Γεώργιος Σκρέκας, στα πλαίσια της “συμφιλίωσης” δεν ανακηρύχθηκε Άγιος από την Εκκλησία μέχρι σήμερα. Μακάρι από εκεί ψηλά που βρίσκεται να μας βοηθάει και να μας προστατεύει από τον Σατανά και τους οπαδούς του.

 

- Τα παραπάνω συγκλονιστικά γεγονότα επιβεβαιώνει και ο Μακαριστός Μητροπολίτης Φλώρινας Αυγουστίνος Καντιώτης:

"Όταν ήμουν ιεροκήρυκας - σας ομιλώ με παραδείγματα που αντλώ από μία ιστορία πενήντα ετών, μισού αιώνος - έφθασα σ’ ένα χωριό των Γρεβενών. Βρίσκω τον ιερέα θλιμμένο, πονεμένο, κλαμένο. - Τι έχεις; - Το χωριό μου δεν πιστεύει πια στο Χριστό. - Μην απογοητεύεσαι, λέω, έχε θάρρος· κάτω από τη σταχτη υπάρχει η σπίθα κρυμμένη. —Θέλεις να δεις μου λέει· έλα. Με πάει στο νεκροταφείο. Εκεί τα παιδιά του Μάρξ και του Λένιν, που κυριαρχούσαν τότε, είχαν ξερριζώσει όλους τους σταυρούς από τους τάφους και στη θέση τους είχαν βάλει σφυροδρέπανα και γροθιές! Μισούσαν το σταυρό. Και μόνο σε μια περίπτωση τον «θυμήθηκαν». Ενώ η σταύρωσις ως τρόπος θανατικής καταδίκης έχει προ πολλού καταργηθεί επί των ημερών μας την ξαναχρησιμοποίησαν· σταύρωσαν άνθρωπο! Ήταν ένας ιερεύς του Υψίστου ευλαβής, πιστός καὶ πολύτεκνος, ο π. Γεώργιος Σκρέκας εφημέριος του χωριού Μεγάρχη Τρικάλων. Άθεοι και άπιστοι τον άρπαξαν από την αγία τραπεζα που ιερουργούσε, τον οδήγησαν σαν άκακο αρνίο έξω απο το χωριό, κ’ εκεί τον σταυρωσαν πάνω σ’ ένα δέντρο· και ήταν Μεγάλη Παρασκευή, του έτους 1947"!

 

                                     - Σφαγές κληρικών -

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ (συνέχεια)
Α/Α	Ονοματεπώνυμον		Τόπος γεννήσεως	Έτος γεννήσεως	Τόπος και τρόπος μαρτυρίου
16.	Ιερεύς	Σπυρίδων Ξαρχάς	Παλαμάς Δομοκού	1913	Δια να εκδικηθούν το σαμποτάζ που έγινε εις τον σταθμόν Ξυνάδος, οι Ναζί, μαζί με άλλους Έλληνες συνέλαβον και τον Ιερέα Σπ. Ξαρχά. Και ενώ απελευθέρωσαν τους υπολοίπους, εξετέλεσαν μόνο τον Ιερέα, εις ηλικίαν 31 ετών, την 28 Ιουλίου 1944
17.	Ιερεύς	Δημήτριος Κουτσούμπας	Χαλαμβρέζι	1893	Ο Ιερεύς Δημήτριος τελούσε εις τον Ναόν το μνημόσυνο του σκοτωμένου από τους Γερμανούς γιου του, όταν μπήκαν οι ναζί και τον έπιασαν. Τον εφόνευσαν δι' αντίποινα, μαζί με άλλους Έλληνες, την 10 Απριλίου 1944.
18.	Ιερεύς	Γεώργιος Καλώτσος	Καστανιά Φθιώτιδος	1893	Συνελήφθη την 11-4-47 υπό των συμμοριτών του καπετάν Γιώτη και μετεφέρθη εις θέσιν «Πλατανάκια». Υπεβλήθη εις φοβερά και πολυήμερα βασανιστήρια. Του έκοψαν το ένα μετά το άλλο και τα δύο μάγουλα. Ύστερα του τρύπησαν με λόγχη το λαιμό. Από τους φρικτούς πόνους κυλιόταν κατά γής αποσπώντας όλα τα χαμόκλαδα. Τέλος, μία σφαίρα έδωσε τέλος στο μαρτύριο του ιερέως.
19.	Ιερεύς	Αλέξανδρος Λόγιος	Δάφνη Υπάτης	1892	Οι Βουλγαροκομμουνισταί του καπετάν Γιώτη συνέλαβαν τον ιερέα Αλέξανδρο τον Ιούνιο του 1947, μαζί με τον Ιερέα Κ. Μπούστρα, εφημέριο των χωρίων Ανατολή, Άνω Χωμίριανη και Κολοκυθιά. Μετέφεραν και τους δυο στο χωριό Μουσουνίτσα, όπου μετά από φοβερά, και ανήκουστα βασανιστήρια, κατέσφαξαν και τους δύο μαζί. Τα πτώματα τους κατακερματισμένα, ευρέθησαν σε μία χαράδρα.
20.	Ιερεύς	Κωνσταντίνος Μπούστρας	Δάφνη Υπάτης	1909	Βλέπε ανωτέρω.
21.	Ιερεύς	Βασίλειος Δανέλης	Μαρτίνο Λοκρίδος	1898	Εφημέριος εις το χωρίον Λούτσιο Λοκρίδος Συνελήφθη μαζί με άλλους συγχωριανούς του υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών του καπετάν Γιώτη και μετά από φρικτά και ανήκουστα βασανιστήρια, κατεσφάγη την 13-1-1948.
22.	Ιερεύς	Μιχαήλ Ενωτιάδης	Καισαρεία Μ. Ασίας	1886	Υπηρετούσε εις τον Πύργον Λαρίμνης όταν στις 12-1-1948 επετέθησαν οι κομμουνιστοσυμμορίτες του καπετάν Γιώτη. Ο Ιερεύς ήταν βαρειά άρρωστος και δεν μπόρεσε να μετακινηθή. Συνελήφθη επί της κλίνης του και ωδηγήθη έξω από το χωριό όπου εξετελέσθη δια πολυβόλου.
23.	Ιερεύς	Σπυρίδων Καραΐνδρος	Δρυμαία Λοκρίδος	1877	Συνελήφθη υπό των συμμοριτών του Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ. την 19.1.44 λόγω της εθνικής του δράσεως. Ο ιερεύς ήτο γέρων 67 χρόνων και είχε 13 παιδία. Τον έσυραν μέσα στα χιόνια του Καλλιδρόμου και καθ' οδόν τον βασάνιζαν απάνθρωπα. Έχωναν στα νύχια του μυτερά καλάμια. Του έκοψαν τα δάκτυλα των ποδιών του. Τελικά τον κατέσφαξαν.
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΣ ΚΑΙ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ
24.	Ιερεύς	Χρίστος Γ. Κακαβάς	Δομιανοί Ευρυτανίας	1876	Οι κομμουνιστοσυμμορίτες του καπετάν Γιώτη συνέλαβαν τον ιερέα στις 27-9-47 εντός της οικίας του. Σιδηροδέσμιο τον οδηγούν στο χωριό Βράχα. Εβδομήντα τριών χρόνων γέροντα τον δέρνουν συνεχώς ενώ το αίμα τρέχει από τις πληγές του. Με ένα μαστίγιο και ένα σιδερένιο ραβδί του ανοίγουν το κεφάλι. Την 1 Οκτωβρίου τον μεταφέρουν σε μία απόκρημνη χαράδρα, στη θέση «Μοναστήρι Βράχας». Τον ανέβασαν επάνω σε ένα σταυρό και του κάρφωσαν, χέρια και πόδια. Τον κτυπούν και τον λογχίζουν. Και έτσι όπως είναι τον γκρέμισαν στη χαράδρα.
25.	Ιερεύς	Αθανάσιος Πιάς	Ελατόβρυοη Ναυπακτίας		Στις 11 Μαΐου 1947 οι κομμουνιστοσυμμορίτες του Καπετάν Γιώτη συνέλαβαν τον ιερέα και πολλούς κατοίκους του χωριού. Οδηγήθηκαν όλοι στο δάσος των Κρυονεριών. στη θέση «Λάλκα» Εκεί άρχισε το μαρτύριο. Έδεσαν τον ιερέα σ' ένα έλατο. Ο δήμιος του Γιώτη άρχισε να λογχίζη τον ιερέα. Πρώτα στην αριστερή ωμοπλάτη. Ύστερα στη δεξιά. Μετά στην κοιλιά. Ο τελευταίος λογχισμός ήταν στο κεφάλι. Το μαρτύριο της πρεσβυτέρας αρχίζει από τη στιγμή αυτή. Μετά από πολυήμερες έρευνες, βρήκε το νεκρό του παπά. Κάτω από κλαδιά και πέτρες, όπου οι δήμιοι του τον είχαν πετάξει μ' ένα σχοινί στο λαιμό.
26.	Ιερεύς	Αργύριος Βούρβας	Βίνιανη Καρπενησίου	1905	Χειροτονήθηκε ιερεύς το 1942 και έγινε εφημέριος του χωριού του. Το 1948, αυτός και πολλοί κάτοικοι του χωριού του, φοβούμενοι τους συμμορίτες κατέφυγαν στο Καρπενήσι. Τον Ιανουάριο του 1949, οι δολοφόνοι του καπετάν Γιώτη κατέλαβαν το Καρπενήσι και άρχισαν γενική σφαγή μεγάλων, μικρών, νηπίων, ανδρών και γυναικών. Ο ιερεύς Βούρβας. αφού υπέστη φρικτά βασανιστήρια κατεσφάγη και μαζί με άλλους πενήντα, ερρίφθη σ' ένα κοινό λάκκο.
27.	Ιερεύς	Δημήτριος Κ. Βαστάκης	Δομιανούς Ευρυτανίας	1900	Στις 18-12-1942 συνελήφθη από τους Ιταλούς και υπεβλήθη σε φρικτά βασανιστήρια πού μόνον οι δολοφόνοι του Κ Κ.Ε. υποβάλλουν τα θύματα τους. Τελείως παραμορφωμένο, με τα χέρια βγαλμένα από τις αρθρώσεις, στις 24-12-42 οι Ιταλοί τον έρριξαν σ' ένα καιόμενο σπίτι και τον έκαψαν ζωντανό.
28.	Ιερομόναχος	Νικόδημος Ραφτογιάννης	Προυσσό Ευρυτανίας	1909	Ιερομόναχος στη μονή Προυσσού. Στις 6-8-1944 συνελήφθη υπό των Γερμανών στο Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας κοί μετεφέρθη στό Καρπενήσι. Τον κρέμασαν μπροστά στο Γυμνάσιο χωρίς πολλές διαδικασίες για εκφοβισμό των κατοίκων.
29.	Ιερεύς	Κωνσταντίνος Σπανός	Νεράιδα Αγράφων	1893	Συνελήφθη από τους κομμουνιστοσυμμορίτες του καπετάν Γιώτη στο χωριό του, στις 18-4-47, δευτέρα ήμερα του Πάσχα. Τον ωδήγησαν μαζι με άλλους κατοίκους στο βουνό Βουλγάρα Κλειτσού. Υπεβλήθη σε φρικτά και ακατονόμαστα βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Στο τέλος, οι δολοφόνοι του Κ.Κ.Ε. του συνέτριψαν με ρόπαλο το κεφάλι
30.	Ιερεύς	Ηλίας Αλέξιος	Κτημένια Ευρυτανίας	1907	Εφονεύθη υπό των σφαγέων κομμουνιστοσυμμοριτών του καπετάν Γιώτη. στις 9 Ιουνίου 1947 κατά την επίθεσι των προδοτών εναντίον του χωρίου του και ενώ προσπαθούσε να προφύλαξη τις γυναίκες και τα παιδιά από τα πυρά των συμμοριτών του «Δημοκρατικού Στρατού».
31.	Ιερεύς	Θεοφάνης Μπίκας	Δυτ. Φραγκίστα Ευρυτανίας	1907	Στις 25 Ιουλίου 1947 οι δολοφόνοι κομμουνιστοσυμμορίτες του καπετάν Γιώτη συνέλαβαν τον ιερέα την ώρα που έψαλλε τον εσπερινό στην εκκλησία. Τον μετέφεραν στη θέσι «Κληματσίδα» έξω από το χωριό. Χόρτασαν τη μανία τους βασανίζοντας τον φοβερά και τέλος τον σκότωσαν φυτεύοντας του μια σφαίρα στο κεφάλι.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: εδώ, εδώ