“Εθνομηδενιστές, που… τρύπωσαν στα ψηφοδέλτια της ΝΔ”

 

Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης

Πηγή: εφημερίδα “Δημοκρατία”

Ο εθνομηδενισμός είναι η πιο βαριά κοινωνική νόσος. Κάποτε ενδημούσε σε περιθωριακούς θύλακες της Αριστεράς, η οποία φρόντιζε να την κρύβει, διότι την απομόνωνε από τη συντριπτική πλειονότητα του λαού. Διότι η Αριστερά γνώριζε πολύ καλά τη λαϊκή ψυχή, ήξερε τι απαρτίζει την ταυτότητα του Ελληνα. Γι’ αυτό ο Βελουχιώτης δεν βγήκε στο βουνό ως Θανάσης Κλάρας ή Μιζέριας, με παντιέρα το σφυροδρέπανο.

Δεν θα τον ακολουθούσε ούτε αδέσποτος σκύλος. Βγήκε παριστάνοντας τον Ταγματάρχη του Πυροβολικού, είχε μαζί του παπά και μπροστά Ελληνική Σημαία. Εάν, δε, διαβάσετε σε ένα σημερινό «αλληλέγγυο» βλήμα τον λόγο του Αρη στη Λαμία, με τις αναφορές του στη φυλή και τη δόξα των προγόνων, μάλλον θα τον περάσετε για… ακροδεξιό. Μόνο όταν ένιωσαν πολύ δυνατοί πέταξαν τη μάσκα, ματοκύλισαν την Ελλάδα και αυτοκτόνησαν πολιτικά και κυριολεκτικά, ατιμασμένοι από την προδοσία της Μακεδονίας, στο πλαίσιο της οποίας δολοφόνησαν πολλούς από τους καλύτερους δικούς τους, μαζί με τόσο πλήθος αθώων.

Ο εθνομηδενισμός, μέσα από τη μεταπολιτευτική επικυριαρχία της Αριστεράς στα πανεπιστήμια, στην τέχνη, στα ΜΜΕ και γενικά στους χώρους διαμόρφωσης δημόσιου λόγου αλά Γκράμσι, απλώθηκε σαν πανούκλα και έφτασε ως τα υψηλά σαλόνια της Δεξιάς. Ηδη από το 1974 κολακευόταν η συντηρητική ηγεσία να την αποδέχονται διάφοροι απόστολοι του μαρασμού. Σήμερα, ο εθνομηδενισμός κατοικοεδρεύει όχι μόνον στο Μαξίμου, στο -αλλάζον ονόματα ως κακοποιός- ΠΑΣΟΚ και στο Ποτάμι του ρέκτη περί αιμομιξίας, κτηνοβασίας και εμπορίας οργάνων υποψηφίου, αλλά και στην ίδια τη Ν.Δ.

Ο Καιρίδης, προσωπική επιλογή του Μητσοτάκη, και όσα φρικώδη, ψευδοεπιστημονικά, αλλά τόσο προσβλητικά για το Εθνος μας λέει είναι άλλο ένα σύμπτωμα αυτής της αρρώστιας του εθνικού σώματος, γεμάτο δυσώδες πύον. Η άμεση αμφισβήτηση της ιστορικής συνέχειας του έθνους μας, της ελληνικότητας της Μακεδονίας, η έμμεση, αλλά σαφής αμφισβήτηση της Γενοκτονίας του Εθνους μας στη Μικρά Ασία και στον Πόντο, η μπουρδολογία περί Οθωμανών και ο κυνικός ηλικιακός ρατσισμός για τη γενιά του 90χρονου πατέρα μου, τη σκληρότερα εργαζόμενη από την παιδική της ηλικία, θα ήταν αρκετά για να καταστεί απόβλητος της πολιτικής. Ο λόγος που στρογγυλοκάθεται ακλόνητος στο ψηφοδέλτιο είναι γιατί ο φέρελπις πρωθυπουργός αρχηγός του είναι σαν τα μούτρα του. Ομοιος ομοίω αεί πελάζει. Αν δεν ταιριάζανε, δεν θα συμπεθεριάζανε. Ο «μακεδονομάχος» του γλυκού νερού Μητσοτάκης, που συμφωνεί όμως με τη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, που συμφωνεί με τη Συνθήκη του Μαρακές που μετατρέπει τη μετανάστευση από προνόμιο σε δικαίωμα, που έδωσε εντολή στους ευρωβουλευτές του να ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΟΥΝ μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ το ψήφισμα διακοπής των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με το κράτος-συμμορία, την Τουρκία, είναι ομογάλακτος των ιδεών του Καιρίδη και διαφόρων άλλων που μαζεύει στο περιβάλλον του, στο οποίο αν πετάξεις πέτρα όλο και κάποιον τού Σόρος θα πετύχεις.

Σήμερα, αυτά δεν κρύβονται. Η σημερινή ηγεσία της Ν.Δ. έχει πολιτική αδυναμία σε Νίκους Γεωργιάδηδες και Καιρίδηδες – και το λέω διότι όλοι παρακολούθησαν την ποινική περιπέτεια του Γεωργιάδη, όμως πιο μεγάλη σημασία έχουν οι απόψεις του, αφού ο αφανής υπαρχηγός είχε πει το διαβόητο «το Μακεδονικό είναι μια μπούρδα». Μερικά εκατομμύρια έχουν άλλη άποψη.

Φαινόμενα, όπως ο Καιρίδης, επιβεβαιώνουν τη θέση μας πως τα Πανεπιστήμια πρέπει να κλείσουν για έξι μήνες, να καθαριστούν από τα σκουπίδια, να βαφτούν, να γίνουν πολιτισμένοι χώροι, να εγκατασταθεί η Αστυνομία εντός και μόνιμα, και να απολυθούν όλοι όσοι δεν υπακούν στο άρθρο 16 του Συντάγματος, ότι σκοπός της Παιδείας είναι η εθνική, ηθική και θρησκευτική διαπαιδαγώγηση των Ελληνοπαίδων. Μπορούν να φτιάξουν ένα σχολείο, πανεπιστήμιο σε ένα καράβι στα διεθνή ύδατα και να διδάσκουν τα ράκη των ιδεών τους, αν βρουν παιδιά και κάποιον να τους πληρώνει. Οχι, πάντως, στη γη των Ελλήνων και με τα χρήματά τους.

Πρέπει να τελειώσουμε με τους αποστόλους του μαρασμού, και αυτό θα γίνει μόνον με την ανάδειξη μιας λαϊκής πατριωτικής Δεξιάς, παίρνοντας πίσω την Πατρίδα μας θέτοντας πάλι στο περιθώριο τους φορείς αυτής της νόσου. Εν τω μεταξύ, βέβαια, ο πατέρας μου, στα 90 του τώρα, κλαδεύει τις ελιές στο κτήμα και κάνει επισκευές από άλλη μια επιδρομή επιδοματούχων, από αυτούς που χαϊδεύουν οι δικαιωματιστές…