ΤΟ ΔΙΠΛΟ «ΟΧΙ» ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΣΕ ΙΤΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ

Νικολάου Καρρά

«Δι ’ ἡμᾶς τοὺς Ἕλληνες ὁ θάνατος εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἐπεισόδιον».

(ΑΠΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΣΕ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ)

……….Στις 29 Ιανουαρίου τού 1941 ο Μεταξάς πεθαίνει ξαφ­νικά από «παραμυγδαλικό απόστημα» το οποίο προήλθε από φλεγμονή τού φάρυγγος, κατά το ιατρικό ανακοινωθέν.

……….Γιά τον θάνατο τού Μεταξά εξεφράσθη από ορισμέ­νους οικείους, συνεργάτες του και ιστορικούς, η υπόνοια ότι εδολοφονήθη από τους Άγγλους. Οι Άγγλοι είχαν το κίνητρο, τον φόβο μήπως ο Μεταξάς σταματήσει τον πόλε­μο – αφού κρατήσει τα απελευθερωθέντα από τον στρατό μας εδάφη – και έτσι δεν χρειασθεί να ανοίξει η Γερμανία άλλο μέτωπο στα Βαλκάνια.

……….Σχετικές προτάσεις είχαν γί­νει έμμεσα από την Γερμανία προς την Ελλάδα (όπως στον Έλληνα πρεσβευτή στην Μαδρίτη Π. Αργυρόπουλο). Εξ άλλου όπως έλεγε στην Αθήνα και ο Γερμανός στρα­τιωτικός ακόλουθος Κλεμ, όταν συνάντησε τον Χίτλερ τον βρήκε πλήρη ενθουσιασμού γιά τα στρατιωτικά κατορθώ­ματα τής Ελλάδος και περιφρονήσεως γιά τον Ιταλικό στρατό.

……….Δεν θα σχολιάσω περισσότερο την υπόνοια περί δολο­φονίας τού Μεταξά, αφού μελετώντας κανείς τις στιγμές εκείνες, διακρίνει κάποιες ενδείξεις, πάντως όμως όχι αποδείξεις. Το γεγονός είναι ότι σε πολύ κρίσιμες στιγμές έφευγε ο πολιτικός, στρατιωτικός και διπλωματικός νους.

……….Ο ίδιος βέβαια έφευγε δικαιωμένος, είχε ενώσει τους Έλληνες και τους είχε οδηγήσει στην Νίκη, τονώνοντας το ηθικό τής φυλής και γιά τις επόμενες γενεές.

……….Το Λονδίνο τιμούσε γιά δεύτερη φορά στην ιστορία του ξένο, κατεβάζοντας μεσίστιες τις σημαίες του. Ο δε Άγγλος Υπουργός Εξωτερικών θα εδήλωνε: «Ο Μεταξάς πέθανε: σκληρό πλήγμα. Μία μικρή χώρα όπως η Ελλάς δεν δύναται να αναδείξει δύο άντρες τής ολκής αυτής ε­ντός τής ίδιας γενεάς».

……….Διάδοχος τού Μεταξά ήταν ο πρώην Υπουργός Προνοίας επί «4ης Αυγούστου» Αλέξανδρος Κορυζής. Συνεχι­στής τής ιδίας πολιτικής και τού πνεύματος τού Μεταξά·. «Θὰ νικήσωμεν! ἀλλὰ διὰ τοὺς Ἕλληνας ὑπὲρ τὴν νίκην ἡ Δόξα!»

……….Τον Ελληνικό Στρατό περίμεναν νέες στιγμές δόξας στα οχυρά τής Γραμμής Μεταξά των Ελληνοβουλγαρικών συνόρων, πολεμώντας και τους Γερμανούς. Σημειωτέον ότι η «Γραμμή Μεταξά» εχαρακτηρίσθη από τους Γερμανούς ως η τελείωση τής οχυρωτικής.

……….Σαράντα ημέρες πριν πεθάνει, ο Μεταξάς θα έλεγε το δεύτερο «ΟΧΙ». Στις 20 Δεκεμβρίου 1940 τον επεσκέφθη γιά πρώτη φορά από την έναρξη τού πολέμου, ο Γερμα­νός πρεσβευτής Έρμπαχ. Στην ερώτησή του αν η συμμαχία με την Αγγλία κατευθύνεται και κατά τής Γερμανίας, ο Μεταξάς απάντησε: «Ἄν μᾶς ἐγγίσετε εἰς τὰ Βαλκάνια, βε­βαίως».

……….Ο ίδιος ο Χίτλερ στις 4 Μαΐου τού 1941 θα εδήλωνε :

……….«Εάν η Γερμανία, αφού παρηκολούθησε τον αγώνα στην Αλβανία επί πέντε μήνες ως απλός θεατής, απεφάσισε κατόπιν να επέμβει βιαίως, τούτο συνέβη διότι ο Τσώρτσιλ προετοίμαζε ένα νέο μέτωπο, το “μέτωπο τής Θεσσα­λονίκης”. Αυτό όμως δεν ημπορούσαμε να το επιτρέψωμε… Η ιστορική δικαιοσύνη με υποχρεώνει να διαπιστώσω ότι από όλους τους αντιπάλους, που αντιμετωπίσαμε, ο Έλλην στρατιώτης ιδίως επολέμησε με ύψιστο ηρωϊσμό και αυτο­θυσία. Εσυνθηκολόγησε μόνο όταν η εξακολούθηση της αντιστάσεως δεν ήτο πλέον δυνατή και δεν είχε κανένα λό­γο».

 

ΠΡΟ  ΤΟΥ  ΝΕΚΡΟΥ

Γεωργίου Α. Βλάχου

Εφημ. «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»

……….Το Σάββατον πρωί, προ δώδεκα ημερών, εις το Στρατηγείον, ησθάνθη ένα ελαφρόν πόνον εις τον λαιμόν. Ο ιατρός του, στρατιωτικός, τού έδωσε ένα πρόχειρον φάρμακον το οποίον τον ανεκούφισε. Κάποιος εν τω μεταξύ παρενέβη:

– Δὲν πηγαίνετε καλύτερα σπίτι σας, κ. Πρόεδρε;

– Δυστυχῶς, ἔχω δουλειά…

……….Και, πράγματι, είχε δουλειά. Εμπρός του ένα πλή­θος τηλεγραφημάτων, εγγράφων, επιστολών. Γύρω του υ­πουργοί, στρατιωτικοί, επιτελείς, υπάλληλοι, γραμματείς. Εις τον προθάλαμον άλλοι. Άλλοι εις τους διαδρόμους. Παντού, γύρω από τον ένα άνθρωπον, το Κράτος με το πλήθος των ζητημάτων του, ο πόλεμος με το μέγεθος των στιγμών του, η ζωή ολοκλήρου τού Έθνους με τον φόρτον των προβλημάτων του. Έτσι, άρρωστος, χωρίς να εννοεί ότι επλησίαζαν βιαστικαί αι τελευταίοι ώραι τής επιγείου ζωής του, έμεινεν έκεί έργαζόμενος έως τας τρεις. Και από τότε δεν έπανήλθε.

……….Μία εβδομάς ηκολούθησε μεταξύ ασθενείας και αναρρώσεως και έξαφνα η κατάστασις εδεινώθη. Η εστία τής νόσου μετέδωσε εις τον οργα­νισμόν τοξίνας και δηλητήρια, μία παλαιά πληγή ήρχισε να αιμορραγεί, τα ερυθρά αιμοσφαίρια παρουσιάσθησαν αραιά, ο σφυγμός ταχύς, ο πυρετός υψωμένος. Μία ημέρα ακόμη, έπειτα άλλη, κατά τας οποίας η αισιοδοξία διεδέχετο την απόγνωσιν και τας ελπίδας η αγωνία, μία φω­τεινή διακοπή ενός τραγικού ρόγχου:

– Αἱ ἐλπίδες μου εἰς τοὺς Ἕλληνας…

……….Και τέλος ηχθες πρωί: Ο ήσυχος, ο αιώνιος ύπνος. Ένα εικόνισμα, ολίγα φύλλα δάφνης από το μικρόν περι­βόλι τού εξοχικού του σπιτιού, ετοποθετήθησαν επάνω εις τα εσταυρωμένα χέρια τα οποία έως προ τινών ημερών ανήσυχα, ασφαλή, στιβαρά, διηύθυναν την Ελλάδα και με αυτά, με τής Παναγίας το βλέμμα και την δάφνην τής ελληνικής γης, έφυγε διά την αθανασίαν ο Ιωάννης Μεταξάς.

……….Τώρα, πώς να σταθώμεν εμπρός εις τον Νεκρόν του και πώς να σταματήσωμεν εις των επαίνων το πλήθος; Νους οξύς, σκέψις βαθεία, αγάπη προς την Πατρίδα ασύλληπτος, γενναιότης ψυχής, τόλμη, απλότης, ευγένεια…- Και τί έλειπε, τί δεν είχε ο θαυμαστός αυτός άνθρωπος τον οποίον επέπρωτο ν’ αποκτήσει η Ελ­λάς οδηγόν εις την δύσιν τού βίου του; Δημιουργός, Εμπνευστής, Στρατιώτης, Διδάσκαλος, πρώτος επιτελής με­ταξύ των επιτελών, μεταξύ των εργατών πρώτος εργάτης, αγρότης εις τους αγρούς, νέος εν τω μέσω των Νέων, φρουρός εις τα σύνορα και Σωτήρ – ναι Σωτήρ τής τιμής τής Πατρίδος μας το ιστορικόν εκείνο πρωί, το οποίον νομίζει κανείς ότι με το τεράστιον μέγεθος των ωρών του ηνάλωσε τής λαμπρής του ζωής το υπόλοιπον.

……….Πώς να στα­θώμεν εμπρός εις τον Νεκρόν του και πώς να τον κλαύσωμεν; Αυτήν την στιγμήν αισθανόμεθα ότι αι νεκραί του  χείρες λύονται από την ψυχράν των αδράνειαν, ότι κι­νούνται πάλιν τα χείλη:

–   ΕΜΠΡΟΣ, ΕΜΠΡΟΣ. ΜΗ ΣΤΕΚΕΣΘΕ! ΕΧΩ ΔΟΥ­ΛΕΙΑ…

……….Απ’ επάνω εκεί, από τους άγνωστους κόσμους όπου ζει ανήσυχος η ψυχή του, σκύβει κάτω προς την Ελλάδα του, παρακολουθεί, εποπτεύει, προσέχει, ευλογεί, έχει ακόμη δουλειά, ο αλησμόνητος Κυβερνήτης. ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΛΟΙ­ΠΟΝ! ΟΠΩΣ ΧΘΕΣ Μαζί του ολόκληρος η άλλοτε ερίζουσα και διχογνωμούσα και συμπλεκομένη Ελλάς, όπως από την πρώτην στιγμήν τού πολέμου. Με ό,τι μάς εδίδαξε, με ό,τι δρόμους μάς ήνοιξε, με ό,τι όπλα μάς έδωσε, με ό,τι ση­μαίας ύψωσε, εις τους εξώστας μας, τάς οποίας κρατεί τώρα το πένθος του μεσιστίους, με ό,τι μάς αφήκε ως έν­δοξον και μεγάλην κληρονομιάν,

ΜΕ Ο, ΤΙ ΖΩΝ ΣΥΝΕΣΤΗ­ΣΕ ΚΑΙ Ο, ΤΙ ΕΠΙΣΤΕΥΣΕ ΘΝΗΣΚΩΝ:

-Αἱ ἐλπίδες μου, εἰς τοὺς Ἕλληνας…

……….Διότι, ναι, είχε δίκαιον να ελπίζει. ΑΣ ΜΗ ΕΟΡΤΑ­ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗ ΑΓΑΛΛΩΝΤΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ. Έλειψεν ο Μεταξάς;… Εκατομμύρια Μεταξάδων γεννώνται τώρα μέσα εις τας ψυχάς των Ελλήνων και θα έχουν τον σπόρον τής αρετής και τής δυνάμεως και τού θάρρους του. ΠΑΡΑ ΤΟ ΠΛΕΥΡΟΝ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΥΠΟ ΤΟ ΣΚΗΠΤΡΟΝ ΤΟΥ, ΠΙΣΤΟΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΚΟΝ ΜΑΣ, ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΝ ΜΑΣ, ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΟΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΞΙΟΝ, ΤΟΝ ΑΨΟΓΟΝ, ΤΟΝ ΕΞΕΧΟΝΤΑ ΑΝΔΡΑ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΕΤΑΞΕ ΠΡΩΤΟΝ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟΝ, θα βαδίσωμεν με το στέρνον ευθύ, το μέτωπον υψηλά, τα χέρια χαλύβδινα προς την Νί­κην. Εις τας πόλεις, αι οποίαι αντικρύζουν την βάναυσον των βαρβάρων επιβουλήν, εις τα βουνά που αντιλαλούν των τηλεβόλων οι κρότοι, εις τους ουρανούς όπου μά­χονται με τα πτερά τής Δόξης οι Έλληνες, εις τας θαλάσσας που φωτίζουν με τους δαυλούς τού Κανάρη οι Ναυτι­κοί, ας ακουσθεί μία κραυγή πελωρία, μία τρομακτική προ­σταγή: Εμπρός!… Οι Έλληνες, και οι μεγάλοι Έλληνες αποθνήσκουν. ΑΛΛΑ Η ΕΛΛΑΣ ΔΕΝ Θ’ ΑΠΟΘΑΝΗ ΠΟΤΕ. Εμπρός, προς την Δόξαν, την Τιμήν και την Νίκην!

……….Δεν έχει ούτω;… Δεν είσαι κ. Πρόεδρε σύμφωνος: Δεν επιβάλλεις συ το ενώπιον τού σεπτού σου φερέτρου σταμάτημα να είναι βραχύ; Δεν θέλεις συ να κόμει ευλαβής τον Σταυρόν του, να κλίνει το γόνυ ο Στρατός των Ελ­λήνων σου και ν’ ανασηκωθεί αμέσως με τα όπλα, την πυρί­τιδα και την λόγχην τιμωρός, διώκτης, εκδικητής: ΛΟΙ­ΠΟΝ, ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΗ. Έζησες, και μάς έστειλες ένα πρωί να νικήσωμεν. Απέθανες, και κάποιο βράδυ θα έλθει κοντά σου η Παναγία τής Τήνου, θα θωπεύσει τής ψυχής σου την αγωνίαν, θα διαστείλει το χείλη σου εις μειδίαμα και θα σού αναγγείλει ότι η θέλησίς σου εξεπληρώθη, ότι η επιταγή σου εξετελέσθη, ΠΩΣ ΕΝΙΚΗΣΑΜΕΝ!

·        ΠΗΓΗ:  ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΡΡΑ «ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ» Εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ, Β΄έκδ. 2003.

·        Το κείμενο είχε δημοσιευθεί στην σελίδα «Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον», τής οποίας τον διαχειριστή ευχαριστούμε θερμότατα γιά την ευγενική παραχώρηση.

·        Επιμέλεια κειμένου: Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο

·        — [Κείμενο (1): Ιωάννης Μεταξάς – Ο θάνατος

·        — [Κείμενο (2): Τα μέτρα που έλαβε ο Ιωάννης Μεταξάς γιά την ομοψυχία και αυτάρκεια τής Ελλάδος

·        — [Κείμενο (3): Τὸ σχέδιο τοῦ Ἰ. Μεταξᾶ γιὰ ἀπόβαση στὰ Δαρδανέλλια στὰ 1914 καὶ ἡ μοιραῖα ἀπόφαση τῆς Antante

·        — [Κείμενο (4): Βέλγιο κατά Ελλάδος-Η απόφαση τού Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαιοσύνης

·        — [Κείμενο (5): Ιστορικό τής κατασκευής των οχυρών Μεταξά

·        — [Κείμενο (6): Οι δύσκολες διπλωματικές ισορροπίες από τον Ιανουάριο τού 1940

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ ΕΓΚΟΛΠΙΟΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣΟ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑΤΟ ΔΙΠΛΟ «ΟΧΙ» ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΣΕ ΙΤΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ

ΠΗΓΗ : http://www.ellinoistorin.gr/?p=65278