27/12/1944 ΞΕΚΙΝΑ Η ΠΡΩΤΗ ΦΑΛΑΓΓΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ!

Όταν ο ΕΛΑΣ έχανε τη Μάχη των Δεκεμβριανών, προέβη στο τελευταίο του έγκλημα. Οδήγησε στην ομηρία, ποδαρόδρομο μέσα στον χειμώνα, χιλιάδες Αθηναίους κάθε ηληκίας, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, μέχρι τη Δωρίδα, τα Τρίκαλα και τη Λάρισα. Ειδικά σκληρή μεταχείρηση επεφυλάχθηκε σε μερικές εκατοντάδες «προσωπικότητες» της Αθήνας με βασανιστήρια, μεμονωμένες δολοφονίες καθ οδόν και 2 μαζικές δολοφονίες.
Λεπτομέρειες στο κατωτέρω άρθρο.

«Η ΦΑΛΑΓΓΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ»

του Χρήστου Δ. Βήττου

Το Δεκεμβριανό Κίνημα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ του 1944 προξένησε στην Ελλάδα περισσότερα θύματα από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, σύμφωνα με την εκτίμηση του καθηγητή και ακαδημαϊκού Άγγελου Αγγελόπουλου (εφ. Βήμα της Κυριακής 4/12/1994), ο οποίος είχε διατελέσει και υπουργός του ΕΑΜ. Συγκεκριμένα, ενώ στο Αλβανικό μέτωπο, πολεμώντας για έξι μήνες είχαμε 15.000 νεκρούς (αξιωματικούς και οπλίτες), στα Δεκεμβριανά για ένα μόνο μήνα είχαμε και από τις δύο πλευρές 17.000 νεκρούς. Στο «απαγορευμένο» και πολτοποιημένο κατόπιν διαταγής του πρώην υπουργού Εθνικής Αμύνης Ευ. Αβέρωφ, (για να μη θιγεί το ΚΚΕ) βιβλίο της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού «Η απελευθέρωσις της Ελλάδος και τα μετά ταύτην γεγονότα» και στη σελ. 253 αναφέρεται ότι τα θύματα των κομμουνιστών κατά τα Δεκεμβριανά σε ολόκληρη τη χώρα ανήλθαν σε 46.985 άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Οι απαχθέντες ως όμηροι (ανεξαρτήτου φύλου και ηλικίας) ανέρχονται συνολικά σε 46.871 άτομα και από αυτά 4.000 πέθαναν κατά τη διάρκεια της ομηρίας από διάφορα αίτια (φυλακίσεις, κακουχίες κ.ά.) ή εκτελέστηκαν. Τα γεγονότα αυτά που οφείλονται στις εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις της περιόδου εκείνης ανήκουν στην Ιστορία και πρέπει να έλθουν στην επιφάνεια, για να πληροφορηθεί ο κόσμος την αλήθεια.
Όσοι συνελήφθησαν στην Αθήνα και δεν εκτελέστηκαν από τη διαβόητη ΟΠΛΑ (Ομάδα Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα) και τον αρχιδήμιο με το τσεκούρι Σταμάτη Λιόλιο στα Διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ στο Γαλάτσι οδηγήθηκαν πεζή στην Αράχωβα, την Άμφισσα, τα Τρίκαλα και άλλες πόλεις της Θεσσαλίας, κάτω από δυσμενείς καιρικές συνθήκες (τσουχτερό κρύο, βροχή και χιόνια), λόγω της χειμερινής περιόδου. Στο Ιπποφορβείο της Λαζαρίνας Καρδίτσας (κοντά στο Μουζάκι) μεταφέρθηκαν και φυλακίστηκαν 1.800 κρατούμενοι μεταξύ των οποίων και 11 ιερείς. Παρουσιάστηκαν και περιπτώσεις κατά τις οποίες συνελήφθησαν οι γονείς και τα ανήλικα παιδιά τους έμειναν μόνα και απροστάτευτα. Στην Αθήνα, σύμφωνα με τις στατιστικές της Ομοσπονδίας Θυμάτων Δεκεμβριανών, εκτελέστηκαν κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών χίλια (1.000) περίπου άτομα και είναι εγγεγραμμένοι στους ειδικούς καταλόγους 2.757 άνθρωποι που γνώρισαν τη δραματική ταλαιπωρία της χειμερινής μεταγωγής στα βουνά. Στον Πειραιά οι εκτελεσθέντες υπολογίζονται σε 480. Μεταξύ των εκτελεσθέντων στην Αθήνα ήταν η χαρισματική ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη και 15 αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού (5 υποναύαρχοι ε.α., 3 ανώτεροι, 7 κατώτεροι).
Στο παρόν άρθρο δεν θα ασχοληθούμε με όλους τους ομήρους της Ελλάδας, παρά μόνο με τα πρόσωπα εκείνα που συνελήφθησαν στην Αθήνα και αποτέλεσαν την αποκαλούμενη από την Πολιτοφυλακή του ΕΑΜ «φάλαγγα προσωπικοτήτων», διότι την αποτελούσαν διάφορες προσωπικότητες, όπως ιερωμένοι, πρώην υπουργοί, στρατηγοί, αρεοπαγίτες, καθηγητές Πανεπιστημίου και Πολυτεχνείου, ιατροί, δικηγόροι, βιομήχανοι, επιχειρηματίες και ανώτατοι λειτουργοί. Μαζί με αυτούς υπήρχαν και συγγενικά πρόσωπα διαφόρων ατόμων που δεν βρέθηκαν για να συλληφθούν.
Μεταξύ των ομήρων της φάλαγγας αυτής ήταν ο μητροπολίτης Κορυτσάς και καθηγητής Πανεπιστημίου Ευλόγιος Κουρίλας, οι στρατηγοί Γ. Μπάκος, Γ. Κορτζάς, Κατσιγιαννάκης, Σκλαβούνος, Τρεπεκλής, ο υφυπουργός των Στρατιωτικών επί κυβερνήσεως Μεταξά Ν. Παπαδήμας και η σύζυγος του Ιωάννη Μεταξά, Λέλα Μεταξά, η οποία συνελήφθη στην οικία της στην Κηφισιά και κρατήθηκε ως όμηρος στις φυλακές και στα βουνά επί 50 ημέρες (από 11/12/1944 έως 29/1/1945). Για τη δραματική περιπέτειά της συνέγραψε ένα βιβλιαράκι 133 σελίδων με τίτλο «Το Ημερολόγιο της Ομηρίας μου 1944-1945». Επίσης στη φάλαγγα εντάχθηκαν και 17 Άγγλοι αιχμάλωτοι.
Οι φάλαγγες των ομήρων
Η σύντομη εξιστόρηση της περιπέτειας των ομήρων στηρίζεται σε μαρτυρίες των παθόντων. Οι συλληφθέντες φυλακίστηκαν σε διάφορες αποθήκες στο Παλαιό Ψυχικό, στο Περιστέρι, στην Πετρούπολη, στον Ασπρόπυργο και άλλες περιοχές της Δυτικής Αττικής. Από εκεί μεταφέρθηκαν άλλοι στη Μάνδρα Ελευσίνας και άλλοι στη Φυλή (Χασιά), όπου σχηματίστηκαν διάφορες φάλαγγες ομήρων, οι οποίες οδηγήθηκαν από ένοπλους πολιτοφύλακες στους νομούς Βοιωτίας και Φωκίδας και σε πόλεις και χωριά της Θεσσαλίας.
Τα δρομολόγια των ομήρων της «φάλαγγας προσωπικοτήτων» ήταν δύο: το πρώτο η κεντρική οδός Ελευσίνα – Μάνδρα - Κάζα – Ερυθρές – Θήβα - Λιβαδειά και το δεύτερο Φυλή (Χασιά) – επαρχιακή οδός προς Κρώρα (Στεφάνη) – Μουσταφάδες (Καλλιθέα Δήμου Τανάγρας) – Νεοχωράκι - Θήβα. Από τη Θήβα και μέχρι τη Λιβαδειά χρησιμοποιήθηκε η παλαιά εθνική οδός και από εκεί η επαρχιακή οδός προς Αράχωβα – Δελφούς και Άμφισσα. Η απομάκρυνση των ομήρων από την Αθήνα έγινε, για να χρησιμοποιηθούν ως όπλο πίεσης στις μελλοντικές διαπραγματεύσεις που θα έκανε ο ΕΛΑΣ με τους Άγγλους και για να τους ανταλλάξουν με δικούς τους αιχμαλώτους.
Οι πρώτοι όμηροι είχαν αρχίσει να απομακρύνονται από την Αττική πριν τα Χριστούγεννα, αλλά οι περισσότερες φάλαγγες άρχισαν να κινούνται προς Βορά μετά την επίσκεψη του Τσόρτσιλ στην Αθήνα, ανήμερα των Χριστουγέννων, κατά την οποία δεν έγιναν δεκτοί οι όροι του ΕΑΜ και οι Άγγλοι παρέμειναν ανυποχώρητοι στις θέσεις τους.
Η αναχώρηση μιας φάλαγγας από τη Φυλή (Χασιά) με 300 ομήρους έγινε το πρωί της 27ης Δεκεμβρίου. Ο καιρός ήταν άστατος και έπεφτε χιονόνερο. Οι όμηροι δεν είχαν μαζί τους τα κατάλληλα είδη ένδυσης και υπόδησης, για να αντιμετωπίσουν το ψύχος και το λασπώδες έδαφος κατά τη διάρκεια της πορείας, διότι συνελήφθησαν ξαφνικά στο σπίτι τους ή στο δρόμο και οδηγήθηκαν όπως ήταν ντυμένοι την ώρα εκείνη στα κρατητήρια, χωρίς να γνωρίζουν το σκοπό της σύλληψης. Όσοι συνελήφθησαν στο δρόμο δεν τους επετράπη να ειδοποιήσουν τα σπίτια τους και να προμηθευτούν έστω και μια κουβέρτα, με την ψεύτικη δικαιολογία ότι πρόκειται να τους οδηγήσουν σε μια ολιγόλεπτη ανάκριση και ότι μετά ένα τέταρτο της ώρας θα επέστρεφαν στα σπίτια τους.
Οι επικεφαλής της πορείας Ελασίτες και Πολιτοφύλακες τούς συμπεριφέρονταν με σκληρό και βάναυσο τρόπο. Οι φωνές, οι βλασφημίες, τα λακτίσματα και τα κτυπήματα με τους υποκόπανους των όπλων ήταν σύνηθες φαινόμενο για τους βραδυπορούντες, μεταξύ των οποίων υπήρχαν αρκετοί ηλικιωμένοι και γυναίκες. Η πορεία από τη Χασιά προς το καμένο χωριό Κρώρα (Στεφάνη) κράτησε δέκα ολόκληρες ώρες. Έφτασαν εκεί νύχτα έπειτα από έναν ατέλειωτο ανήφορο. Περπατούσαν νηστικοί μέσα στα χιόνια. Έμειναν στα Κρώρα τέσσερις νύχτες σε σπιτάκια χωρικών κατεστραμμένα, χωρίς πόρτες και παράθυρα και σε στάβλους γεμάτους με ακαθαρσίες ζώων.
Η φάλαγγα ξεκίνησε από τα Κρώρα με κατεύθυνση τη Θήβα. Μετά επτά ώρες πορεία έφτασε στο χωριό Μουσταφάδες (Καλλιθέα) και στη συνέχεια στο Νεοχωράκι και στη Θήβα (εγκαταστάσεις στρατώνων). Η πεζοπορία ήταν μαρτυρική. Ανώμαλα μονοπάτια, ανεβάσματα σε λόφους, κατεβάσματα σε ρεματιές, διαρκή γλιστρήματα στο χιόνι, στους λάκκους και στα νερά, για να μη δίνεται στόχος στα αγγλικά αεροπλάνα, αν και οι Άγγλοι αεροπόροι που συνήθως πετούσαν χαμηλά αντιλαμβάνονταν ότι πρόκειται για φάλαγγα ομήρων και ουδέποτε τους πολυβόλησαν.
Σε μια φάλαγγα που είχε προηγηθεί και στην οποία βρισκόταν ο καθηγητής Πανεπιστημίου Παπαϊωάννου οι όμηροι οδηγήθηκαν στους στρατώνες, όπου οι Ελασίτες τους έκαναν σωματική έρευνα (σχίζοντας ακόμη και φόδρες), για να τους αφαιρέσουν χρήματα και . ρολόγια. Από την έρευνα αυτή αποκόμισαν περίπου 100 χιλιάδες δραχμές, μερικές λίρες και 14 ρολόγια.
Δρομολόγια ομήρων μέχρι τη Θήβα: 1) Μάνδρα Ελευσίνας – Οινόη – Ερυθρές – Θήβα και 2) Φυλή (Χασιά) - Στεφάνη (Κρώρα) – Καλλιθέα – Νεοχωράκι- Θήβα
Η δεύτερη φάλαγγα ξεκίνησε από τα κρατητήρια της Πετρούπολης το βράδυ της 31 Δεκεμβρίου με διάφορες προσωπικότητες, όπως στρατηγούς, καθηγητές Πανεπιστημίου, δικαστικούς, κ.λπ. με πρώτο σταθμό τα Καλύβια Χασιάς, όπου έφθασε το πρωί της Πρωτοχρονιάς. Στη φάλαγγα αυτή ήταν και ο μητροπολίτης Ευλόγιος. Το κρύο ήταν τσουχτερό και συγχρόνως έβρεχε. Η διαδρομή υπήρξε δραματική. Νερό και λάσπη στο δρόμο, σκοτάδι πυκνό, ψύχος δριμύτατο και αλίμονο σε εκείνον που θα έβγαινε από τη γραμμή. Όσοι δεν μπορούσαν να προχωρήσουν γρήγορα δέχονταν ανηλεή κτυπήματα με τους υποκόπανους των όπλων και κατά διαστήματα ακουγόταν μια προειδοποιητική φωνή: «Προχωρείτε! Όποιος μένει πίσω θα τον εκτελέσουμε…». Και δεν ήταν μόνο η απειλή αυτή αλλά στο δρόμο συναντούσαν συχνά φορτηγά αυτοκίνητα των οποίων οι οδηγοί φώναζαν στους πολιτοφύλακες, που τους συνόδευαν: «Καναρίνια από το Κολωνάκι φέρνετε; Τι τους κρατάτε;…Δώστε μας μερικούς να τους καθαρίσουμε…».
Στη φάλαγγα αυτή, η οποία έλαβε την τελική μορφή στη Μάνδρα Αττικής, προστέθηκαν και άλλοι συλληφθέντες και μερικές κυρίες της αθηναϊκής κοινωνίας. Ο συνολικός αριθμός ανερχόταν σε 163 άτομα. Στις 6 Ιανουαρίου 1945 όλοι βρέθηκαν στο σχολείο της Μάνδρας, εντελώς νηστικοί. Από εκεί άρχισε η τραγική πορεία της φάλαγγας, η οποία σε 9 μέρες διέτρεξε 260 χιλιόμετρα με ανθρώπους κατά το πλείστον ηλικιωμένους, ασθενικούς, με κατεστραμμένα παπούτσια ή ξυπόλητους και πεινασμένους. Το δρομολόγιο που ακολούθησαν ήταν: Μάνδρα – Οινόη - Κάζα – Ερυθρές (Κριεκούκι) - Θήβα –Λιβαδειά – Αράχωβα – Άμφισσα – Αμυγδαλιά (νότια Λιδορικίου). Όσο προχωρούσαν οι όμηροι προς τις Ερυθρές δεν σταμάτησαν να περνούν ατέλειωτες εφοδιοπομπές κατάφορτες από πράγματα που είχαν συγκεντρώσει από τις λεηλασίες στις διάφορες ελασιτοκρατούμενες συνοικίες της πρωτεύουσας. Επικεφαλής της φάλαγγας ήταν ο καπετάν Βλαχάβας (Βασίλειος Τσώκος). Η δραματική πεζοπορία από τη Μάνδρα μέχρι το Μούλκι (Αλίαρτο) Βοιωτίας πραγματοποιήθηκε σε 17 ολόκληρες ώρες μέσα σε ένα 24ωρο.
Μετά τη Λιβαδειά η «φάλαγγα προσωπικοτήτων» τέθηκε εσπευσμένα σε κίνηση κάτω από σφοδρή χιονοθύελλα με κατεύθυνση προς τον Παρνασσό και προορισμό την Αράχωβα. Στη διαδρομή αυτή, που πραγματοποιήθηκε τη νύχτα της 8/9 Ιανουαρίου 1945, μερικοί αποτόλμησαν να δραπετεύσουν, διότι η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο. Δέκα (10) όμηροι – μεταξύ των οποίων ο καθηγητής Δ. Χόνδρος και ο αρχισυντάκτης του «Ελληνικού Αίματος» Σπύρος Μεταξάς – ξέφυγαν ένας – ένας μέσα στην παγερή νύχτα, ενώ όσοι απέμειναν υφίσταντο ατέλειωτα βασανιστήρια από τους συνοδούς πολιτοφύλακες. Στην Αράχωβα κατά τη διάρκεια της νύχτας (9/10 Ιανουαρίου) δραπέτευσε και ο μητροπολίτης Κορυτσάς Ευλόγιος, οι οποίος μετά από δραματικές περιπέτειες έφθασε στη Λιβαδειά και διασώθηκε.
Δολοφονίες ομήρων της «φάλαγγας προσωπικοτήτων»
Όταν στις 6 Ιανουαρίου 1945 (ανήμερα των Φώτων) η «φάλαγγα προσωπικοτήτων» ξεκίνησε από τη Μάνδρα και βάδιζε προς το Μάζι (Οινόη), οι Ελασίτες έβγαλαν από τη γραμμή το στρατηγό Γεώργιο Μπάκο και τον πρώην υπουργό επισιτισμού στην κατοχική κυβέρνηση Γεώργιο Πειρουνάκη και τους οδήγησαν στο εγκαταλειμμένο χωριό Κρώρα (Στεφάνη), όπου μαζί με άλλους 45 τους εκτέλεσαν.
Ο στρατηγός Μπάκος είχε διατελέσει υπουργός Εθνικής Άμυνας στην κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου και απέκλεισε την αποστολή εθελοντικού σώματος Ελλήνων στο ρωσικό μέτωπο, όπως ζητήθηκε από τη γερμανική κυβέρνηση. Είναι ο ιδρυτής του Νοσηλευτικού Ιδρύματος του Μετοχικού Ταμείου Στρατού (ΝΙΜΤΣ,1942). Αμέσως μετά την απελευθέρωση κρατήθηκε ως δωσίλογος στις Φυλακές Αβέρωφ. Στην επίθεση που έκανε ο ΕΛΑΣ στις 18 και 19 Δεκεμβρίου 1944 κατά των φυλακών δεν κατόρθωσε να αποδράσει, όπως πολλοί άλλοι, και συνελήφθη. Το πτώμα του μεταφέρθηκε αργότερα στην Ελευσίνα και ενταφιάστηκε με τιμές από τον συνταγματάρχη Θρασύβουλο Τσακαλώτο.
Συνεχείς εκτελέσεις βραδυπορούντων ομήρων
Οι Ελασίτες και Πολιτοφύλακες συνοδοί εκτελούσαν χωρίς οίκτο τους βραδυπορούντες και τα πτώματα τα πετούσαν στην άκρη του δρόμου. Μερικά άτομα που ανήκουν σ’ αυτήν την κατηγορία είναι η δεσποινίς Λύτρα, οι κυρίες Αδάμ, Γουλανδρή και Σπεράντζα, ο εκ Χίου ηλικιωμένος Ι. Σβορώνος, ο εισαγγελέας Κουτρουμπούσης, ο οποίος είχε ένα πόδι ξύλινο και βάδιζε στηριζόμενος σε ένα χονδρό μπαστούνι, οι αδελφές Χριστοφιλοπούλου, δύο νέες κοπέλες 19 και 21 ετών.
Η δολοφονία 13 προσωπικοτήτων στον Άγιο Τρύφωνα Αράχωβας
Η φάλαγγα έφθασε στην Αράχωβα το βράδυ της 9ης Ιανουαρίου 1945. Την επομένη (10 Ιανουαρίου 1945) το πρωί διατάχθηκαν οι όμηροι να αναχωρήσουν για τους Δελφούς και την Άμφισσα πλην 13 ατόμων, τα οποία ο καπετάνιος Βλαχάβας (Βασίλειος Τσώκος) ξεχώρισε και διέταξε την εκτέλεση τους κοντά στο ναΐσκο του Αγίου Τρύφωνα, δύο χιλιόμετρα μακριά από την Αράχωβα. Η εκτέλεση αυτή ήταν προαποφασισμένη και έγινε κατόπιν εντολής του Αρχηγείου Πολιτοφυλακής Αθηνών. Τους μελλοθάνατους πρώτα τους έγδυσαν και μετά τους εκτέλεσαν. Τα πτώματα τα έθαψαν σε παρακείμενο αγρό με ελιές, για να εξαφανίσουν τα ίχνη τους. Τα ρούχα των φονευθέντων μεταφέρθηκαν στην Αράχωβα και διανεμήθηκαν στα ηγετικά στελέχη της Πολιτοφυλακής Αράχωβας και Δεσφίνας.
Οι εκτελεσθέντες ήταν:
1) Γ. Κερασιώτης, αρεοπαγίτης 2) Σπύρος Τρικούπης, πρώην υπουργός 3) στρατηγός Γεώργιος Κορτζάς, πρώην υπουργός Συγκοινωνίας στην Κυβέρνηση Τσουδερού το 1941, 4) Κατσιγιαννάκης, στρατηγός χωροφυλακής 5) Ι. Θεοφανόπουλος, καθηγητής του Πολυτεχνείου, 6) Θ. Παπαευσταθίου, γενικός διευθυντής των φυλακών του Υπουργείου Δικαιοσύνης 7) Σ. Κορυζής, πολιτικός μηχανικός και αδελφός του πρωθυπουργού, 8) Δημουλίτσας, μεταλλειολόγος της Εταιρείας Λιπασμάτων, 9) Αποστολίδης, πρόεδρος της Κοινότητας Εκάλης, 10) Σ. Σταυρόπουλος, διευθυντής του Ταμείου Νομικών, 11) Ι. Ηλιάκης, τέως Γενικός Διοικητής Δ. Μακεδονίας και στενός φίλος του Ελ. Βενιζέλου, 12) Β. Ανδρουλής, και 13) Δ. Ρώτας.
Η ανακάλυψη των πτωμάτων έγινε μετά 25 ημέρες, στις 5 Φεβρουαρίου 1945. Η ομαδική εκτέλεση των 13 προσωπικοτήτων όπως και η δολοφονία εκατοντάδων άλλων αθώων ομήρων είναι από τα φρικιαστικότερα εγκλήματα των Δεκεμβριανών.
Όσοι όμηροι απέμειναν μετά το ανωτέρω αποτρόπαιο ομαδικό έγκλημα έφθασαν στις 12 Ιανουαρίου στην Άμφισσα και από εκεί στο χωριό Μπλέσα (Αμυγδαλιά) Φωκίδας, όπου μετά οκταήμερη παραμονή το μεγαλύτερο μέρος απελευθερώθηκε και με μέριμνα του Ερυθρού Σταυρού μεταφέρθηκε στις εστίες του. Σε άλλες περιοχές (Θεσσαλία κ.λπ.) η απελευθέρωση και αποφυλάκιση των ομήρων έγινε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (12 Φεβ. 1945).

Ο ΗΡΩΔΗΣ ΤΟ 1948 ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΗ ΓΚΙΩΝΑ! ΝΗΠΙΑ (ΤΙΝΟΣ, ΑΡΑΓΕ), ΑΘΩΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ "ΔΣΕ"!

Ο καπετάν Διαμαντής

Ο καπετάν Γιώτης

 

Γι αυτά δεν θα ακούσετε από τη "ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ" στην ΕΡΤ, ή από τους Ιστοριογράφους της Αριστεράς των υψηλών ιδανικών!

Απόσπασμα από το βιβλίο του Λογοτέχνη Μιχαήλ Περάνθη «Η Μάχη της Ρούμελης», σελις 34

"...Τό απόγευμα, επιστρέφει άπό την ανιχνευτική περιπολία της μιά διμοιρία. Οι φαντάροι είναι συγκινημένοι και μιλούν διαρκώς για τό περιστατικό πού τους έτυχε,
Πάνω από τή Στρώμνη βρήκαν τό μεσημέρι ένα στραγγαλισμένο νήπιο. "Ενα ξανθό αγγελούδι, πού νόμίζες πώς κοιμάται ήσυχα-ήσυχα, ένω ένα μυρμήγκι έψαχνε στα ματάκια του. Οι φαντάροι άνοιξαν ενα λάκκο και τό έθαψαν, του εβαλαν ενα σταυρό και σκορπισαν αγριολούλουδα στον τάφο του. Ή συγκίνησί τους ήτο απερίγραπτη και τό περιστατικό άπετέλεσε τό μοναδικό θέμα τους.

Τό άκουσε και ό αιχμάλωτος «Λαός» και τότε ξαφνικά μιά από τις γυναίκες άρχισε νά κλαίει και νά οδύρεται. Ήταν ή Κωνσταντίνα Νυχτερίδα, ή μητέρα του. Ούτε αυτή όμως, ούτε ό άνδρας της. ό Γεώργιος Νυχτερίδας (άπό τις έγκληματικώτερες φυσιογνωμίες του συμμοριτισμού), ήθελαν νά πουν τίποτε. Και ό λόγος ήτο ότι μεταξύ των αίχμαλώτων εύρίσκετο και ό στραγγαλιστής, ό «λοχαγός Χαϊμάνης».

Ή άγανάκτησις τών στρατιωτών, μόλις συγκρατημένη άπό τή φρίκη, τήν οποίαν διήγειρεν εις τήν ψυχη τους τό θέαμα, άπεκορυφώθη και έξέσπασεν εναντίον τού ενόχου, πού εύρίσκετο εμπρός των, χωρίς καμμια φωνή και καμμιά διαταγή νά μπορή νά τους συγκρατήση. Κατόπιν αυτού έμίλησαν "ένοχοι και μαρτυρες» Ή Κωνσταντίνα Λυμπέρη, υποψήφιος... λοχίας τοϋ «ουλαμού ΑΦΦ» έδωσεν όλας τάς λεπτομέρειας τού έγκλήματος, πού είχε διαπραχθή μόλις κατά τήν χθεσινήν νύκτα. Τά κλάματα τού μωρού έκινδύνευαν νά προδωσουν τήν νυκτερινήν διελευσίν των και ό «λοχαγός» διέταξεν επανειλημμένως νά τό «κοιμήσουν» κι' αυτό. Ή μητέρα, όσο μπορούσε, τό απέφευγε, βουλώνοντας τό στόμα του μ' ενα πανί. Αλλ' ένω σέρνονταν κοντά στις θέσεις μας, τό μωρό άρχισε πάλι νά κλαίει. Τότε πατέρας και «λοχαγός» εξανέστησαν και διέταξαν τή μητέρα νά τό στραγγαλίσει. Ή μητέρα έδίσταζε κι έμεινε παραπισω, μήπως τό γλυτώσει. Άλλ' ό πατέρας επέμενε, λέγοντας ψύχραιμα ότι «θά φκιάσουν άλλα»>.

Τότε ό Χαϊμάνης διέταξε έναν «ουλαμίτη» 16 ετών, τόν Βαγγέλη Δημόπουλο, νά τό -πνιξη αυτός. "Ηταν άλλωστε μιά ευκαιρία νά βουτήξη στο αίμα και τους εκκολαπτόμενους άρνησιπάτριδας». Τό παίδι όμως αρνήθηκε. Αρνήθηκε και ό Δημητράκης, (άλλος ουλαμίτης, αγνώστου επωνύμου), στον όποιον άπετάθη ό ΐδιος ό πατέρας, Και ένω ό πατέρας έψαχνε γι άλλον στραγγαλιστή του παιδιού του, ό Χαϊμάνης έπρόλαβε καί τόν άπήλλαξεν άπ' τόν κόπο.

Άλλ' αυτό δέν ήταν παρά ένα μόνον επεισόδιο. "Ο,τι συνέβη μέ τό παιδί της Νυχτερίδα, εΐχεν έπαναληφθή σαράντα φορές προηγουμένως». Αναφορά τοϋ Λόχου άνέφερεν ότι άνεκαλύφθησαν πεταγμένα: στη χαράδρα του Μποτσικα δεκάδες νηπίων, σέ διάφορα σημεία. Τά νήπια έφεραν ακόμα τά μελανά στίγματα του στραγγαλισμού. Είναι φανερό πώς οί. φωνές τους ήμπόδιζαν τη σιωπηλή διαφυγή τών συμμοριτών καΐ χωρίς δισταγμό άπεφάσισαν, κάθε φορά πού τά πράγματα έστε-νευαν, λόγω της πλησιοχώρου παρουσίας τών έθνικων δυνάμεων, νά απαλλαγούν άπό τόν «λαό» τους, έν ονόματι του όποιου άνοσιουργούσαν.
— Γι' αυτό, λοιπόν, λιγόστευαν ολοένα τά παιδιά, λέει με πονηρή αφέλεια ένας ψευδό καλόγερος, πού είχεν αναλάβει τήν έπιμελητεία του αρχηγείου και τώρα ακολουθεί τά τμήματά μας, γιά νά υποδεικνυει τις κρυψωνες τους..."

Και ένα σχετικό απόσπασμα από το καμένο βιβλίο του ΓΕΣ με τίτλο «Η ΕΚΚΑΘΑΡΗΣΙΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΟΥ», σεις 75

Οΰτω άπο πρωίας της 4ης Μαίου τά τμήματα της Ι Μεραρχίας, κινηθέντα προς δίωξιν των Κ/Σ τοϋ Ελικώνος, ένεπλάκησαν εις αγώνα μετ' αυτών είς τάς περιοχάς τών υψωμάτων Κούκος καί Καρθάλι Λεβαδείας , εις το ΰψωμα Κορομηλιά, νοτιοδυτικώς Άμφικλείας και είς Δριμαίαν παρά τόν Καλλίδρομον. Αϊ απώλειαι των Κ/Σ έκ των ανωτέρων συγκρούσεων άνηλθον εΐς 49 νεκρους, 39 συλληφθέντaς καΐ 20 παραδοθέντας. Αί άπώλειαι των τμημάτων της Μεραρχιας άνηλθον είς 1 Δόκιμον άξιωματικόν νεκρόν και 3 όπλίτας καΐ είς 5 τραυματιας καϊ 2 αγνοούμενους όπλίτας. Έπισης είς.τόν χώρον της διεξαχθείσης κατα την προτεραίαν μάχης έπί της Γκιώνας ανευρέθησαν παρά τών τμημάτων της Χ Μεραρχίας 33 εισέτι νεκροί Κ/Σ καϊ έξηκριβώθη, ότι οί Κ/συμμαριται κατα τήν προσπαθειαν των τής 3ης Μαΐου, οπως διαφΰγωσι διά τών γραμμών εκλωβισμου των, ίνα μή προδοθώσι έκ τών κλαυθυρισμών τών νηπίων, τά οποια "εφερον αι ακολουθουσαι αυτούς μητέρες, επνιξαν αυτά. Τοϋτο κατετεθη ύπό των συλληφθεισών μητέρων τών πνιγέντων νηττίων, Η έξερεύνησίς τών περιοχών ευθύνης τών μονάδων τοΰ Α' Σώματος Στρατου έσυνεχίσθη και κατά την 5ην Μαΐου,
Αρχεια ΓΕΣ εμφυλιου Πολέμου Τομος 7 εγγραφο 74 σελις 475
Α΄ΣΣ
ΓΡΑΦΕΙΟΝ Α1
---------------------
Ε Κ Θ Ε Σ Ι Σ
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΣ Η “ΧΑΡΑΥΓΗ”
Από 14 Απριλίου με 26 Μαΐου 1948

ΕΞ.ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ
ΑΠΟΡΡΗΤΟΣ
Α΄ΣΣ/Α1
Α.Π.4019/Φ.95
Β.Σ.Τ.900 τη 19.5.50
ΠΡΟΣ: ΓΕΣ/Α1
ΚΟΙΝ: Α΄ΣΣ/Α1/Φ.95

ΘΕΜΑ: Υποβολή Εκθέσεων Επιχειρ.
………………………………………………………………………………………………………
27 Απριλίου 1948
(ιιι) Χ Μεραρχία
-Κατέχουσα την γραμμήν ΚΟΝΙΑΚΟΙ ΣΥΚΙΑ - υψ. 1394 (Υ.1321) -ΜΟΥΣΟΝΙΤΣΑ - ΚΑΡΑΤΖΑ ΡΑΧΗ (Υ.1532) - ΚΑΒΑΛΑΡΙΑ - ΧΑΝΙ ΖΑΓΑΝΑ περισφίγγει τους επί ΓΚΙΩΝΑΣ ΚΣ από δυσμών βορρά και ΒΑ.
-Δι’ αύριον διετάχθη ερευνήση ΛΑΖΟΥ ΡΕΜΜΑ όπου πληροφορίαι φέρουν 300 περίπου ΚΣ μετά γυναικοπαίδων των και από βορρά ωθήση ισχυράς αναγνωρίσεις διά ΚΑΒΑΛΑΡΙ προς κορυφάς ΓΚΙΩΝΑΣ.
-Επί τη αιτήσει της Χ Μεραρχίας και προς δημιουργίαν ετέρου βορειότερον της Χ φράγματος, διετάχθη 71 Ταξιαρχία όπως κινήση επειγόντως 613 Τάγμα προς περιοχήν ΚΟΤΡΩΝΙ-ΣΤΡΩΜΝΗ και φράζη διαβάσεις ΑΝΩ ΜΟΡΝΟΥ απαγορεύουσα διαφυγήν ΚΣ προς βορράν εν συνδέσμω εις γέφυραν ΜΟΡΝΟΥ με 37 Ταξιαρχίαν και εις ΣΤΡΩΜΝΗ με 35 τοιαύτην.
28 Απριλίου 1948
(ιι) Χ Μεραρχία
Εσυνέχισε περίσφιξιν ΓΚΙΩΝΑΣ από δυσμών, βορράν ΒΑ. Κατά εξερεύνησιν ΛΑΖΟΥ ΡΕΜΜΑ απηλευθερώθησαν 18 όμηροι, συνελήφθησαν 28 γυναικόπαιδα συμμοριτών, παρεδόθησαν 2 συμμορίται και περισυνελλέγησαν 108 ημίονοι και ίπποι, μετά πολλών υλικών, ραπτομηχανών, μηχανών υποδημάτων κλπ.
-Περιοχήν ΜΑΥΡΟΛΙΘΑΡΙ ανευρέθησαν 3000 οκάδες σίτου συμμοριτών και διάφορα άλλα είδη.
30 Απριλίου 1948
(β) Κινήσεις-Συμβάντα:
(ι) Υπό τμημάτων Χ Μεραρχίας και 51 Ταξιαρχίας εσυνεχίσθη έρευνα περιοχήν ΟΙΝΟΧΩΡΙ - ΧΑΝΙ ΖΑΓΑΝΑ - ΚΑΛΟΣΚΟΠΗ, βόρειαι προσβάσεις ΓΚΙΩΝΑΣ. Κατά εξερεύνησιν συνελήφθησαν 215 συμμορίται εις αθλίαν κατάστασιν ων 40 γυναίκας και εφονεύθησαν 5.
-Εις χαράδραν ΛΑΖΟΥ ΡΕΜΜΑ ανευρέθησαν υπό 37 Ταξιαρχίας 66 γυναικόπαιδα και εις γέρων (πατήρ Αρχισυμμορίτου Διαμαντή) και παρεδόθησαν 3 συμμορίται.

4 Μαϊου 1948
(ιι) Χ Μεραρχία
Χώρον χθεσινής μάχης ΓΚΙΩΝΑΣ ανευρέθησαν επί πλέον 33 νεκροί και συνελήφθησαν σήμερον 55. Εξηκριβώθη ότι συμμορίται χθές, ίνα μη αποκαλυφθώσι κατά την προσπάθειά των όπως διαφύγωσι μέσω των γραμμών, έπνιξαν μικρά παιδιά κλαίοντα. Τούτο εδηλώθη επισήμως από τας Συμμορίτισσας μητέρας των πνιγέντων τέκνων.
-602 Τάγμα εμπλακέν με ΚΣ κατά εξερεύνησιν περιοχής ΚΟΛΟΚΥΘΙΑ - ΑΡΓΥΡΙΑ εφόνευσε 11 συμμορίτας και συνέλαβε 1 τραυματίαν. ………………………… (ιστ) Εις την διάθεσιν των απαραιτήτων δυνάμεων διά μιας τόσης εκτάσεως επιχειρήσεως και προ παντός εις την διάθεσιν υπό του ΓΕΣ του απαιτουμένου χρόνου όστις επέτρεψε εις το Σώμα Στρατού να χειρισθή ανέτως τας διατεθείσας αυτώ δυνάμεις προς πλήρη εξασθένησιν της συμμοριακής μάστιγος της ΡΟΥΜΕΛΗΣ.

Θ.ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ
ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ
Τ.Υ.

Ο «ΜΙΚΡΟΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ». ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ, 39 ΜΟΛΑΪΤΕΣ ΣΦΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΑΣ ΚΑΙ ΡΙΠΤΟΝΤΑΙ, ΠΟΛΛΟΙ ΗΜΙΘΑΝΕΙΣ, ΣΤΗΝ ΤΡΥΠΑ ΤΟΥ ΤΑΡΑΤΣΑ, ΣΤΟΝ ΠΑΡΝΩΝΑ!

 

Είναι καιρός, η Βουλή των Ελλήνων να ορίσει «Ημέρα Μνήμης της Κοκκινης Τρομοκρατίας»!
«Όλοι τα Ίδια Κάνανε» επαναλαμβάνεται πολύ συχνά, αλλά είναι Ψεύδος και Προπαγάνδα. Ποτέ, ο Ελληνικός Στρατός, η Χωροφυλακή, οι Πατριωτικές Αντιστασιακές Οργανώσεις, οι Παραστρατιωτικές Οργανώσεις δεν έσφαξαν ανθρώπους ομαδικά, ούτε έριξαν ανθρώπους ημιθανείς σε καταβόθρες!
Αυτά, στην Ελλάδα τα έκανε μόνο το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ/ΚΚΕ,και μάλιστα σε αιχμαλώτους και αμάχους –άνδες, γυναίκες και παιδιά (μέχρι και νήπια).
Στους Μολάους Λακωνίας, για πρώτη φορά ο ΕΛΑΣ κτυπά πόλη ή χωριό της Πελοποννήσου, και για πρώτη φορά το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ ρίχνει τα θύματα σε ΚΑΤΑΒΟΘΡΑ. 39 Μολαϊτες αφού βασανίστηκαν άγρια, εσφάγησαν και ρίχτηκαν σε μιά καταβόθρα του Πάρνωνα, την «Τρύπα του Ταράτσα». Οι περισσότεροι, ενώ ήταν ακόμη ζωντανοί! Το μαζικό αυτό αυτό απάνθρωπο έγκλημα έγινε ενώ ο λαός υπέφερε την τρίτη εορταστική περίοδο Χριστουγένων και και Πρωτοχρονιάς υπό κατοχή και στερήσεις!
Τη σφαγή των Μολαϊτών την ονομάζω «Μικρό Μελιγαλά», γιατί εκτός από τη ρίψη των θυμάτων σε καταβόθρα υπάρχουν και άλλα σοβαρά κοινά σημεία, τα οποία περιέχονται κατωτέρω στην περιγραφή του εγκλήματος.
Ακολουθεί περιγραφή των γεγονότων της τραγωδίας.
«Τις τελευταίες ημέρες του Οκτωβρίου 1943 με την επίθεση του ΕΛΑΣ ενατίον της Πατριωτικής Οργάνωσης ΕΣ (Ελληνικός Στρατός) του ίλαρχου Τηλέμαχου Βρετάκου στην Παλιόχωρα της Καλαμάτας, τη σύλληψή του και τη δολοφονία του μαζί με άλλους αξιωματικούς και αντάρτες του, επικρατεί το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ στην Πελοπόννησο. Ακολουθεί η Α΄ Παμπελοποννησιακή Συνέλευση στη Στρέζοβα όπου κηρύσσεται και επισήμως η Κόκκινη Τρομοκρατία με το σύνθημα «να ξεπατωθεί η αντίδραση». Κτίζεται ο «Ελεύθερος Μωριάς», το «κράτος» του ΕΑΜ, και ξεφυτρώνουν παντού Στρατόπεδα Κρατουμένων του ΕΑΜ, «Λαϊκά Δικαστήρια», βία και εκτελέσεις.
Η πρώτη αντίδραση έρχεται από τη Σπάρτη. Ο αδελφός του νεκρού Βρετάκου, κρατούμενος κι αυτός σε Στρατόπεδο του Ταϋγέτου, δραπετεύει, καταφεύγει στους Γερμανούς της Σπάρτης και ζητά όπλα με τα οποία σε ελάχιστο χρόνο δημιουργεί το αντικομμουνιστικό τάγμα Λεωνίδας με πάνω από 1000 οπλίτες και αξιωματικούς.
Ακολουθεί η συγκρότηση μιάς ομάδος 18 επίλεκτων μελών της κοινωνίας της μικρής κωμόπολης των Μολάων, «η Επιτροπή Εθνικού Αγώνος». Απευθύνονται στους Γερμανούς και με 200 περίπου ιταλικά τουφέκια που τους δίνουν οπλίζουν 150 Μολαϊτες με στόχο να κρατήσουν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ μακριά από τους Μολάους.
Η αντίδραση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ ήταν άμεση και εξαιρετικά βίαιη. Στις 28 Δεκεμβρίου 1943 ο ΕΛΑΣ Πάρνωνος επιτίθεται στους Μολάους και σε λίγες ώρες μπαίνει στην πόλη. Την επομένη στήνεται «Λαϊκό Δικαστήριο» και απαγγέλλεται η προαποφασισμένη θανατική ποινή σε 40 άτομα, εκ των οποίων στη συνέχεια απαλλάσσεται ο ένας.
Τό πρωϊνό της 30ης Δεκεμβρίου 1943, ἕνα ἀπόσπασμα ἀνταρτῶν παρέλαβε τούς 32 ἀπό τούς καταδικασθέντες. Δεμένους ἀνά δύο μέ καλώδια, τούς ἀνέβασαν σ᾽ ἕνα παλιό φορτηγό καί τούς πῆγαν στόν Πάρνωνα, στό χωριό Ἅγιος Δημήτριος τοῦ Ζάρακα. Ἐκεῖ τούς ἔκλεισαν στό σχολεῖο γιά νά περάσει ἡ νύχτα. Ἡ τελευταία σκηνή τῆς τραγωδίας καί τοῦ ἀπαίσιου ἐγκλήματος γράφτηκε τήν ἑπομένη, τήν 31η Δεκεμβρίου 1943, παραμονή Πρωτοχρονιᾶς, τῆς τρίτης καί τελευταίας πού πέρασε ἡ Ἑλλάδα ὑπό Κατοχή. Ἡ πομπή τῶν 32 μελλοθανάτων, μεταξύ τῶν ὁποίων ἦταν ἡ «ἀφρόκρεμα καί ὁ κορμός τῆς ἀστικῆς τάξης» τῆς μικρῆς πόλης τῶν Μολάων, ξεκίνησε γιά τό τελευταῖο σκέλος τοῦ μαρτυρικοῦ ταξιδιοῦ. Ἀπό τόν Ἅγιο Δημήτριο, προχώρησαν βορειοανατολικά 2-3 χιλιόμετρα, στή βορινή πλαγιά τοῦ βουνοῦ Κουμαριά καί στόν δρόμο πρός τό μικρό χωριό Γκιότσαλι. Προορισμός τους ἦταν ἕνα βάραθρο μέ τό ὄνομα «Τρῦπα τοῦ Ταράτσα», στήν τοποθεσία Πλακούρα.
Παραλείπω ὅλες τίς προσβολές πού δέχτηκαν στήν ἀνθρώπινή τους ἀξιοπρέπεια καί τίς ἀνατριχιαστικές πράξεις βίας πού ὑπέστησαν οἱ μελλοθάνατοι, ὅταν ἔφθασαν ἐκεῖ. Ἀρκεῖ νά ἀναφερθεῖ τό τέλος τους. Οἱ φονιάδες ὅταν κόρεσαν τόν σαδισμό τους, τούς ἔρριξαν γυμνούς στήν Τρῦπα πού εἶχε ἄνοιγμα περίπου 1 μέτρο καί βάθος 39 μέτρα. Κάποιοι τυχεροί ἦταν ἤδη νεκροί ἀπό τίς μαχαιριές, ἀλλά εἶναι βέβαιο ὅτι πολλοί ρίχτηκαν ζωντανοί, ἀφοῦ οἱ μαρτυρίες ἀνθρώπων τῆς περιοχῆς ὁμιλοῦσαν γιά γοερές κραυγές καί ἀπεγνωσμένες ἐκκλήσεις γιά βοήθεια νά βγαίνουν ἀπό τήν Τρῦπα. Αὐτήν τήν τύχη σίγουρα εἶχε ὁ ἱερέας τῶν Μολάων Νικόλαος Καρυτσιώτης, τόν ὁποῖον ἔρριξαν πρῶτο καί ὑπό τίς λοιδορίες τους.
Ὅτι πολλά ἀπό τά θύματα ρίχτηκαν στήν Τρῦπα ζωντανά ἀναφέρει στό βιβλίο του καί ὁ τότε διοικητής τοῦ 8ου συντάγματος τοῦ ΕΛΑΣ, λοχαγός Δημ. Καραγιαννάκος, ὁ ὁποῖος γιά λίγες ἡμέρες ἔλλειπε ἀπό τή θέση του. Γράφει: «...Ἑτοιμαζόμουν νά ἐπιστρέψω στούς Μολάους ὅταν ἔμαθα τό συνταρακτικό γεγονός τοῦ φόνου 50 Μολαϊτῶν. Κι ἀκόμη χειρότερα. Διαδόθηκε ὅτι τούς ἔριχναν ζωντανούς σέ μία Τρῦπα. Ἄλλοι ἔλεγαν πώς τούς ἔσφαζαν καί στή συνέχεια τούς ἔριχναν στήν Τρῦπα...».
Σέ λίγες ἡμέρες οἱ κομμουνιστές συνέλαβαν καί τούς ὑπόλοιπους 7 πού εἶχαν ἀποφασίσει νά δολοφονήσουν. Τούς 5 ἐξ αὐτῶν τούς μετέφεραν στήν «Τρῦπα τοῦ Ταράτσα» καί ἐκεῖ τούς θανάτωσαν μέ τόν ἴδιο τρόπο ὅπως καί τούς 32 πρώτους. Τούς δυό τελευταίους, ἕναν πατέρα μέ τό παιδί του, τούς ἐκτέλεσαν ἔξω ἀπό τό κοντινό χωριό Γεράκι.
Στό βιβλίο τοῦ Μολαΐτη Δημητρίου Π. Ἀνδριτσάκη, «ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΟΥΝ», ὑπάρχει ἐκτεταμένη περιγραφή τῶν σχετικῶν γεγονότων γύρω ἀπό τούς Μολάους καί τήν ἐπαρχία Ἐπιδαύρου Λιμηρᾶς γιά ὁλόκληρη τήν περίοδο 1941-44. Λεπτομέρειες τῆς μάχης τῶν Μολάων καί τῶν φρικτῶν ἐγκλημάτων πού ἀκολούθησαν στήν πόλη καί ἰδιαίτερα τῆς ἀνθρώπινης παρα-φροσύνης πού συνετελέσθη στήν «Τρῦπα τοῦ Ταράτσα». Περιγράφει ἀκόμη τήν ἀνάσυρση τῶν ὀστῶν τῶν θυμάτων πού ἔλαβε χώρα 28 χρόνια ἀργότερα, τό 1971 καί τῶν στοιχείων τοῦ ἐγκλήματος πού ἦρθαν ἔτσι στό φῶς. Ἡ ἀνακομιδή ἔγινε μέ ἔξοδα καί τήν προσωπική φροντίδα δυό μεταναστῶν ἀδελφῶν ἀπό τήν Καλιφόρνια, πού ὁδηγήθηκαν ἀπό τήν ἐπιθυμία τους νά βγάλουν ἀπό τήν «Τρῦπα τοῦ Ταράτσα» τά ὀστᾶ τοῦ πατέρα τους, τοῦ Σταμάτη Καναβάρου ἀπό τά Πάκια.
Στήν Τρῦπα τότε βρέθηκαν 39 κρανία, μόνο 2 περισσότερα ἀπό τά 37 θύματα τῶν κομμουνιστῶν, ὅλα ἄθικτα, χωρίς ἴχνος πυροβολισμοῦ ἤ χαριστικῆς βολῆς. Αὐτό εἶπαν οἱ γυναῖκες πού ἔπλυναν τά ὀστᾶ. Τά δυό ἐπιπλέον κρανία καί σκελετοί, πολύ πιθανόν ἦταν ἕνα τοῦ Ταράτσα, πού ἔδωσε καί τό ὄνομά του στήν Τρῦπα καί ἑνός ἀγνώστου. Αὐτό διαψεύδει τή φήμη πού καλλιέρ-γησαν κάποιοι ἀριστεροί, ὅτι στήν Τρῦπα ἔριχναν ἀνθρώπους καί οἱ παρακρατικοί τῆς δεξιᾶς.
Κάτι ἀντίστοιχο ἔχει συμβεῖ καί μέ τό ἔγκλημα τῆς «Πηγάδας τοῦ Μελιγαλᾶ». Κάποιοι ἱστοριογράφοι τῆς Ἀριστερᾶς, γιά νά ἐλαττώσουν τόν ἀριθμό τών εκτελεσθέντων από τον ΕΛΑΣ, ἔ¬χουν γράψει ὅτι δῆθεν στήν Πηγάδα ρίχτηκαν καί οἱ νεκροί ἀντάρτες τοῦ ΕΛΑΣ!
Ἡ «Τρῦπα τοῦ Ταράτσα» μπορεῖ νά ἦταν πρόβα γιά τήν «Πηγάδα τοῦ Μελιγαλᾶ», ἀφοῦ ὑπάρχει σοβαρή ὑποψία ὅτι μερικοί τουλάχιστον ἀπό τούς σφαγεῖς, ἀντάρτες τοῦ 8ου συντάγματος τοῦ ΕΛΑΣ μέ καταγωγή ἀπό τά χωριά τοῦ Πάρνωνα, συμμετεῖχαν καί στίς δυό αὐτές μαζικές σφαγές. Ἀπό τούς σφαγεῖς στήν «Τρῦπα τοῦ Ταράτσα» γνωστοί ἔγιναν μόνο 2-3 ἀντάρτες ἀπό τόν κοντινό Ἅγιο Δημήτριο. Οἱ συγκεκριμένοι σφαγεῖς εἶναι γνωστό ὅτι ἐπέζησαν, γιατί δικάστηκαν ἀργότερα, ἄρα ἦταν καί στόν Μελιγαλά. Ἄν ἦταν καί ἐκεῖ σφαγεῖς μαζί μέ τούς ὑπόλοιπους σφαγεῖς τῆς «Τρύπας τοῦ Ταράτσα» καί μέ ἄλλους πού ὑπηρετοῦσαν στή Διμοιρία τοῦ 8ου πού ἔσφαζε στήν «Πηγάδα τοῦ Μελιγαλᾶ», εἶναι ἄγνωστο μέχρι σήμερα.
Παρότι τά θύματα ἦταν πολύ λιγότερα στήν «Τρῦπα τοῦ Ταράτσα», τά δυό ἐγκλήματα μοιάζουν σέ πολλές πτυχές τους. Θεωρῶ βέβαια ὅτι τό πρῶτο ἦταν σαφῶς φρικτότερο, γιατί πολλοί ρίχτηκαν στό στενό βάραθρο ζωντανοί. Τουλάχιστον στήν Πηγάδα, ἐκτός ὀλίγων ἴσως περιπτώσεων, τά θύματα ρίπτονταν μετά τήν θανάτωσή τους, ἔστω καί μέ παρόμοιες φρικιαστικές μεθόδους βασανισμοῦ καί σφαγῆς.
Ὅμως ἡ μεγάλη ὁμοιότητα μεταξύ τῶν ἐγκλημάτων στούς Μολάους καί τόν Μελιγαλά, ἀπορέει ἀπό κάτι βαθύτερο. Ἀπό τήν ἴδια ἀπάνθρωπη ψυχρότητα καί τόν ἴδιο ἀποτρόπαιο ὑπολογισμό πού ἔδειξαν οἱ δολοφόνοι πού ἔφεραν εἰς πέρας αὐτά τά «ἰδιαζόντως εἰδεχθῆ» μαζικά ἐγκλήματα. Καί στίς δυό περιπτώσεις, τά θύματα κρατήθηκαν γιά ἡμέρες, μεταφέρθηκαν ἀπό τόπο σέ τόπο, βασανίστηκαν, γδύθηκαν, λοιδωρήθηκαν ἀπό συμπατριῶτες τους καί ξένους, πρίν σφαγοῦν μέ ἄγριο καί ἀπάνθρωπο τρόπο. Οἱ δολοφόνοι τους, ἠθικοί καί φυσικοί, δέν ἔκαναν ἕνα βῆμα πίσω, δέν δίστασαν. Ἀναρωτιέται κανείς, ποῦ βρέθηκε τόσο μῖσος; Ἦταν ἄραγε ταξικό ἤ πολιτικό;
Ἡ Τραγωδία τῶν Μολάων καί τό ἔγκλημα στήν «Τρῦπα τοῦ Ταράτσα» ἔχουν καί άλλες πρωτιές, τουλάχιστον γιά τήν Πελοπόννησο. Ἦταν ἡ πρώτη ἐπίθεση τοῦ ΕΛΑΣ ἐναντίον κατοίκων πόλεως ἤ χωριοῦ πού ὁπλίσθηκαν γιά νά κρατήσουν μακριά τό ΕΑΜ/ ΕΛΑΣ. Ἀκολούθησε τό Βαλτέτσι, τό Ἀραχναῖο, τό Ἀγγελόκαστρο καί ἄλλα. Ἦταν καί ἡ πρώτη φορά πού οἱ σφαγεῖς τοῦ ΕΑΜ/ ΕΛΑΣ ἔριξαν τά θύματα, νεκρά ἤ μισοζώντανα, σέ Τρῦπα ἤ καταβόθρα. Θά ἀκολουθήσουν ἡ «Τρῦπα στό Κακοβούνι» στόν Φενεό τῆς Κορινθίας, ἡ «καταβόθρα τοῦ Ζάρακα» κοντά στό Σοφικό, τό ξεροπήγαδο τῆς Ἀγνάντας στή Νέα Ἐπίδαυρο, τά ξεροπήγαδα κοντά στά χωριά Λίμνες Ἀργολίδος καί Ἁγιονόρι Κορινθίας καί φυσικά ἡ «Πηγάδα τοῦ Μελιγαλᾶ». Νά πιστέψει κανείς ὅτι ὅλα αὐτά ἔγιναν μετά ἀπό ἀποφάσεις τοπικῶν παραγόντων τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ, χωρίς σχεδιασμό καί καθοδή¬γηση κεντρικῶν ὀργάνων αὐτῶν τῶν ὀργανώσεων; Δέν νομίζω!".
ΥΓ// Υπάρχει άλλη μία σχέση μεταξύ των δύο μαζικών εγκλημάτων του ΚΚΕ, στους Μολάους και στον Μελιγαλά. Επικεφαλής του ΕΑΜ στην περιοχή των Μολάων, και βασικό μέλος του Λαοδικείου που απεφάσισε ποιοί και πως θα εκτελεστούν, ήταν ο φοιτητής Νομικής Γκίκας Φράγκος. Μετά τη Βάρκιζα,για να αποφύγει τους παρακρατικούς αντικομμουιστές (που σύμφωνα με την Αριστερή ιστοριογραφία δεν κυνηγούσαν εγκληματίες αλλά όλους «τους Δημοκρατικούς πολίτες ανεξαρτήτως φύλλου και ηλικίας»), το ΚΚΕ τον έστειλε στο στρατόπεδο Μπούλκες στη Γιουγκοσλαβία.
Στο τέλος του 1947 επέστρεψε στην Ελλάδα μαζί με άλλα στελέχη, ένας των οποίων ήταν ο δικηγόρος Βασίλης Μπράβος από τον Μελιγαλά, μέλος της τριμελούς Επιτροπής που απεφάσισε ποιοί κρατούμενοι στο Μπεζεστένι θα εκτελεστούν στην Πηγάδα. Ο Ζαχαριάδης ανεκήρυξε τον Φράγκο στρατηγό και τον τοποθέτησε «μέραρχο» Πελοποννήσου, ενών τον Μπράβο τον τοποθέτησε «επιτελάρχη» του. Οι δυό τους είχαν γίνει καλοί φίλοι στο Μπούλκες, και σίγουρα θα αντήλλασσαν και ιστορίες από τα κατορθώματά τους.
Καθ’οδόν για την Πελοπόννησο, στη Φωκίδα, έπεσαν σε ενέδρα του Ελληνικού Στρατού και σκοτώθηκαν.
Η τραγωδία των Μολάων εκτός από το έργο του Μολαϊτη Δημητρίου Π. Ἀνδριτσάκη, περιέχεται και στον Α’ Τόμο του έργου μου «ΑΘΩΩΝ ΑΙΜΑ, «Ελεύθερος Μωριάς» 1943-44».
Παρακαλώ στην αναμετάδοση των γεγονότων αυτών, ιδιαίτερα στους νεώτερους που βομβαρδίζονται από τα ΜΜΕ με την ψευδεπίγραφη ιστορία του ΚΚΕ και των οργανώσεών του.
Η πολιτική κατευνασμού και λήθης που οι δημοκρατικοί Έλληνες ακολουθήσαμε για 68 και πλέον χρόνια είχε αντίθετα αποτελέσματα. Βοήθησε την Αριστερά να επιβάλει την προπαγάνδα της ως Ιστορία και να δημιουργήσει μόνιμη διαίρεση στον Ελληνικό λαό!
Για τη μνήμη των αθώων συνελλήνων θυμάτων του ΚΚΕ!

Το βίαιο παρελθόν του Τσαγανέα: Υπέγραψε για την εκτέλεση της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη! O «βεβαίως, βεβαίως» ήταν σκληρός συμμορίτης

Η Φριχτή Δολοφονία της ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ από την ΟΠΛΑ στις 21/12/1944!

Στη διάρκεια της Στάσης των Δεκεμβριανών του 1944, στην Αττική το ΕΑΜ/ΚΚΕ δια του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ δολοφόνησε ΑΠΑΝΘΡΩΠΑ –ακόμη και με τσεκούρια!! – χιλιάδες αθώους ανθρώπους.

Μεταξύ αυτό και περίπου 6.500 άμαχους, οι οποίοι συνελήφθησαν βάσει καταστάσεων των τοπικών ηγετών του ΕΑΜ/ΚΚΕ.

Αυτό το αδιαφιλονίκητο γεγονός ποτέ δεν το παραδέχτηκε το ΕΑΜ/ΚΚΕ.

Ούτε το μέγεθος του εγκλήματος, ούτε την αθωότητα των θυμάτων.

«Εκτελούσαμε προδότες» λένε…. «πιο πολλές αγριότητες γίνανε από την αντίδραση», «η αντίδραση τα σκηνοθέτησε», και άλλες παρόμοιες γελοιότητες παρουσιάζουν ως Ιστορία.

Εκτός των δολοφονιών, μεταξύ 20 Δεκεμβρίου και 8 Ιανουαρίου, έπιασαν χιλιάδες αθώους ομήρους –άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών και παιδιά- και τους πήγαν πεζοπορία άλλους μέχρι το Λιδωρίκι (τους πιο τυχερούς) και άλλους μέχρι Καρπενήσι, Καρδίτσα, Λάρισα και τον Τύρναβο!

Γι αυτό το γεγονός έχουν γραφεί πολλά βιβλία με λεπτομέρειες για τις πορείες των αμάχων, συχνά ξυπόλητων και ημίγυμνων, για τη βία και τις εκτελέσεις καθ οδόν.

Σε μια κουστωδία που ξεκίνησε από την Κηφισιά ήταν και η σύζυγος του Ιωάννη Μεταξά, η κυρία Λέλα Μεταξά.

Σε άλλη κουστωδία ομήρων ήταν 15 Βρετανοί αιχμάλωτοι, ξυπόλητοι και ξεγυμνωμένοι,μόνο με τα εσώρουχα!
Και γι αυτό δεν υπάρχει πραγματική αποδοχή από το ΚΚΕ, πέραν μια δήλωσης του Ζαχαριάδη που ουσιαστικά παραπονείται προς τους δικούς του για τον τρόπο που έγινε και ΟΧΙ γιατί έγινε.Ζαχαριάδης: «« …Ἀγριότητες έγιναν τό Δεκέμβρη, και τέτοιες έκαμαν και μέλη του κόμματος.

 

«Την έφαγαν οι συναδέλφοί της!» είχαν πει στην οικογένειά της οι άνθρωποι που τη συνέλαβαν.

Σε μια άγνωστη πλευρά της ζωής του, ο ηθοποιός Χρήστος Τσαγανέας ήταν πάντα πολιτικοποιημένος, πρωτοστατώντας στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Ενταγμένος στις τάξεις του ΕΑΜ Καλλιτεχνών, παρά τη μεγαλοαστική καταγωγή του, έπαιξε τον δικό του ρόλο και συντάχτηκε από την πρώτη στιγμή με τους κομμουνιστές.

Το κράτος τίμησε τον Χρήστο Τσαγανέα με παράσημο που απονεμόταν σε πολίτες που διακρίθηκαν με τις πράξεις τους… Και όμως μια από τις θεάρεστες πράξεις του ήταν και η δολοφονία με τσεκούρι της πατριώτισσας ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη.

Η Παπαδάκη θεωρήθηκε από την τότε ελίτ των ενταγμένων στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και άλλους ακραίους κομμουνιστές σαν τον Χρήστο Τσαγανέα), ως πρόσωπο που εξέφραζε την … αντίδραση. Αυτός πράγματι ήταν ένας συνήθης λόγος της “ΟΠΛΑ” για να εξοντώνεις όσους θεωρούσε αντιπάλους της. Χρόνια μετά, ο ηγέτης των Κομμουνιστών, Νίκος Ζαχαριάδης, σχεδόν θα ζητήσει συγνώμη, δηλώνοντας ότι η δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη ήταν μια… ”ανοησία”. Το τέλος της άτυχης Ελένης ήτανε φοβερό.

Ο Μακαρώνας την παρέλαβε μπροστά στον Ορέστη, ο οποίος είχε διατάξει την εκτέλεση με τσεκούρι, όπως γινόταν με τα άλλα πολυάριθμα θύματα. Την διέταξαν να γδυθεί ενώ εκείνη είχε αντιληφθεί ότι πλησιάζει το τέλος της. Έτρεμε από το κρύο και το φόβο και κλαίγοντας τους παρακαλούσε. Έβγαλε την γούνα της την οποία παρέλαβε ο Ορέστης και όταν την διέταξε να βγάλει και τα υπόλοιπα ρούχα της αναλύθηκε σε δυνατές κραυγές απελπισίας και γόους.

Ορμησαν τότε αφιονισμένοι πάνω της και μεσα σ’ ένα κατήφορο από προπηλακισμούς την έσυραν κοντά σε ένα ανοιγμένο λάκκο κι’ εκεί την έγδυσαν με την βία. Τότε της φυτέψαν δύο σφαίρες στο σβέρκο…

Η ηθοποιός κατακρεουργημένη

Το προεδρείο του Κόκκινου ΣΕΗ ηταν, ο Αιμίλιος Βεάκης, ο Θεόδωρος Μορίδης, ο Σπύρος Πατρίκιος, ο Χρήστος Τσαγανέας, και ο Πάνος Καραβουσάνος.

Όλη η αλήθεια για τον “κόκκινο Δεκέμβρη” του ΄44

Send to Email Address:Your NameYour Email Address

Email check failed, please try again

Cancel

Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος

Ναι, δεν είναι σωστό να ξύνουμε παλιές πληγές.

Ναι, πρέπει να υπάρξει εθνική συμφιλίωση.

Ναι, πρέπει να υπάρξει λήθη του κακού παρελθόντος, που διχάζει τους Έλληνες.

Ναι, αλλά η λήθη δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη και να εμφανίζονται σήμερα οι προδότες ως ήρωες και οι ήρωες ως προδότες.

Ναι, αλλά δεν μπορεί να ξεχάσουμε την Ιστορία μας, γιατί οι λαοί που ξεχνούν την Ιστορία τους πεθαίνουν.
Η ανάδειξη, λοιπόν, της παραποιημένης ιστορικής αληθείας για τα γεγονότα του «Κόκκινου Δεκέμβρη του ’44», είναι η μόνη σκοπιμότης της σημερινής μας ιστορικής αναδρομής.

Μάιος 1944: Η Ελλάς στην βρετανική σφαίρα επιρροής

Τον Οκτώβριο του ’44, οι Γερμανοί αποχωρούν από την Ελλάδα, ενώ ηττώνται σε όλα τα μέτωπα.

Η τύχη του Μεγάλου Πολέμου έχει πλέον κριθεί, και μόνο ένα θαύμα μπορεί να αλλάξει τον ρου της Ιστορίας.

Δύο εκ των «μεγάλων νικητών», οι Άγγλοι και οι Σοβιετικοί, είχαν ήδη κάνει τις συμφωνίες τους, για το μοίρασμα των ζωνών επιρροής.

Η εκχώρηση της Ελλάδος στην βρετανική σφαίρα επιρροής, είχε συμφωνηθεί κατ’ αρχάς τον Μάιο του 1944, κατά την συνάντηση του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών, Α. Ήντεν, με τον σοβιετικό πρεσβευτή στο Λονδίνο, Ι. Γκούσεφ.

Απόδειξη της ισχύος των συμφωνηθέντων του Μαΐου, είναι ένα υπόμνημα του Α. Βισίνσκυ, Σοβιετικού αντιπροσώπου στο Συμβούλιο Ασφαλείας, στις 23/09/1944:

«Η σοβιετική κυβέρνηση ενθυμείτε πως τον Μάιο του ’44, στις συνομιλίες του Ήντεν με τον σοβιετικό πρεσβευτή Γκούσεφ, συμφωνήθηκε ότι η Ελλάδα ανήκει στην βρετανική σφαίρα επιρροής και η Ρουμανία στην σοβιετική.

Τηρώντας την συμφωνία μας, η σοβιετική κυβέρνηση επιβεβαιώνει ότι δεν έχει αντίρρηση για την αποστολή βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα και δηλώνει ότι δεν προτίθεται να στείλει δικά της στρατεύματα» (πηγή: «Το Βήμα», της 11/12/1994).

Επίσης, μια ακόμη απόδειξη, είναι το γεγονός ότι ο Σοβιετικός στρατάρχης Τολμπούχιν σταμάτησε την προέλασή του στα σύνορα της Βουλγαρίας και δεν κατήλθε στην Ελλάδα, παρά τις… αγωνιώδεις προσκλήσεις των κουκουέδων.

Η «συμφωνία των ποσοστών», μεταξύ Τσώρτσιλ και Στάλιν.

Η πρώτη συμφωνία του Μαΐου, επικυρώθηκε την 9η Οκτωβρίου 1944 (λίγες ημέρες προ της αποχωρήσεως των Γερμανών από την Ελλάδα), με την λεγομένη «συμφωνία των ποσοστών», κατά την συνάντηση Τσώρτσιλ-Στάλιν, στην Μόσχα.

Ιδού πως περιγράφει τον ωμό διαμελισμό των Βαλκανίων σ’ ένα παλιόχαρτο, ο Τσώρτσιλ: «Δήλωσα: Ας τακτοποιήσουμε τις υποθέσεις μας στα Βαλκάνια.

Τα στρατεύματά σας βρίσκονται στην Ρουμανία και στην Βουλγαρία.

Έχουμε στις χώρες αυτές συμφέροντα, αποστολές, πράκτορες.

Ας αποφύγουμε να συγκρουστούμε επί θεμάτων που δεν αξίζουν τον κόπο.

Ως προς ότι αφορά την Μεγάλη Βρετανία και την Ρωσσία, τι θα λέγατε για μια υπεροχή κατά 90% υπέρ ημών στην Ελλάδα και για μια ισοτιμία 50% στην Γιουγκοσλαβία; Ενώ μετέφραζαν όσα είπα, έγραψα σε μισή κόλλα χαρτί: Ρουμανία: Ρωσσία 90% – Άλλοι 10%, Ελλάδα:

Μεγάλη Βρετανία 90% – Άλλοι 10%, Γιουγκοσλαβία: 50%, Βουλγαρία: Ρωσσία 75% – Άλλοι 25%. Έσπρωξα το χαρτί μπρος στον Στάλιν, που είχε ήδη ακούσει τη μετάφραση.

Επικράτησε μια μικρή σιγή και κατόπιν πήρε ένα μπλε μολύβι, έκανε στο χαρτί ένα χοντρό σήμα συμφωνίας, και κατόπιν το επέστρεψε.

Το όλο θέμα τακτοποιήθηκε σε λιγότερο χρόνο απ’ ότι χρειάζεται κανείς για να γράψει τα παραπάνω…» (πηγή: Τσώρτσιλ, «Απομνημονεύματα»).

Το ΚΚΕ τα εγνώριζε όλα!

Ερώτηση: Εγνώριζε το ΚΚΕ περί των συμφωνιών του Μαΐου και του Οκτωβρίου;

Σίγουρα τις εγνώριζε εγκαίρως!

Η «γραμμή» από την Μόσχα έφθανε πάντα στην ώρα της!

Αυτό αποδεικνύεται, κατ’ αρχάς, από το γεγονός ότι το ΚΚΕ απεδέχθη την νομιμότητα της εξορίστου κυβερνήσεως «εθνικής ενότητος» υπό τον Γ. Παπανδρέου, κατά την «Διάσκεψη του Λιβάνου» (29/07/44), ενώ προηγουμένως είχε αντιρρήσεις. Μάλιστα, το ΕΑΜ μετείχε στην κυβέρνηση Παπανδρέου με 6 υπουργούς.

Η αλλαγή γραμμής οφείλεται στην επίσκεψη της σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής υπό τον συνταγματάρχη Ποπώφ, στο ορεινό στρατηγείο των συμμοριτών στην Θεσσαλία, τέσσερις ημέρες ενωρίτερα.

Δεύτερον, από την υπογραφή του στρατιωτικού ηγέτη του ΕΛΑΣ, Σ. Σαράφη, στην «Συμφωνία της Καζέρτας» (26/09/44), με την οποία όλες οι εν ενεργεία ανταρτικές ομάδες υπάγονταν στην υπό τον Γ. Παπανδρέου κυβέρνηση του Καΐρου, η οποία με την σειρά της τις έθετε υπό τας διαταγάς του Εγγλέζου στρατηγού Σκόμπυ, διοικητού των συμμαχικών δυνάμεων για την απελευθέρωση της Ελλάδος.

Προφανώς, ο Σαράφης δεν θα αποτολμούσε να υπογράψει τέτοια συμφωνία, που στην ουσία ακύρωνε τα σχέδια του ΚΚΕ για βίαιη κατάληψη της εξουσίας, μετά την επικειμένη αποχώρηση των Γερμανών, χωρίς την σύμφωνη γνώμη της ηγεσίας του ΚΚΕ κι αυτή με την σειρά της χωρίς την σχετική εντολή από την Μόσχα.

Τρίτον, από την αδράνεια που έδειξε το ΚΚΕ προς κατάληψη της εξουσίας, αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είχε ακόμα κανένα ένοπλο στήριγμα και μ’ ένα φύσημα θα έπεφτε.

Πράγματι, οι εθνικές δυνάμεις του Ζέρβα βρίσκονταν στην Ήπειρο, τα Τάγματα Ασφαλείας είχαν εξουδετερωθεί (όσοι άνδρες τους γλίτωσαν από το λεπίδι του Βελουχιώτη ήταν κρατούμενοι των Άγγλων, στο Γουδί και σε πρόχειρα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στην επαρχία), ενώ οι πρώτες οργανωμένες εθνικές στρατιωτικές μονάδες της Μέσης Ανατολής, η «Ταξιαρχία του Ρίμινι» και ο «Ιερός Λόχος», κατέφθασαν στην Αθήνα στις 9 Νοεμβρίου.

Ξαφνικά, προκύπτει αδιέξοδο!

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε την διάλυση όλων των ενόπλων σωμάτων (ΕΔΕΣ και ΕΛΑΣ), μέχρι το τέλος του έτους. Μετά από αρκετές αμφιταλαντεύσεις, στις 27 Νοεμβρίου, πραγματοποιήθηκε ευρεία σύσκεψη του Παπανδρέου με τους υπουργούς του ΕΑΜ που μετείχαν στην κυβέρνηση, για να επιτευχθεί οριστική συμφωνία. Πράγματι, συμφωνήθηκε η διάλυση όλων των ενόπλων σωμάτων και η δημιουργία Εθνικού Στρατού, στον οποίον θα ενσωματώνονταν η Ταξιαρχία του Ρίμινι, ο Ιερός Λόχος, μια μονάδα του ΕΔΕΣ και μια ταξιαρχία του ΕΛΑΣ.

Την επομένη, ο Παπανδρέου ανακοίνωσε την επίτευξη της συμφωνίας.

Όμως, το απόγευμα της ιδίας, ο αριστερός υπουργός Ζέβγος, κατ’ εντολήν του αρχηγού του ΚΚΕ, Γ. Σιάντου, επεσκέφθη τον Παπανδρέου και ζήτησε την ακύρωση της συμφωνίας, απαιτώντας τον αφοπλισμό της Ταξιαρχίας του Ρίμινι και του Ιερού Λόχου.

Ο Παπανδρέου δεν εδέχθη τις εξωφρενικές αυτές απαιτήσεις.

Το πρωί της 29ης Νοεμβρίου, συνεκλήθη εκτάκτως σύσκεψη της Κ.Ε. του ΕΑΜ, χωρίς αποτέλεσμα.

Οι εργασίες συνεχίστηκαν την επομένη και η κατάληξη ήταν η υιοθέτηση των αδιάλλακτων θέσεων του Σιάντου.

Μετά την οριστική απόφαση του ΕΑΜ για απόρριψη της συμφωνίας, έγινε μια τελευταία συνάντηση Παπανδρέου-Σιάντου, στην οποία ο Παπανδρέου επέδειξε στον αρχηγό του ΚΚΕ τηλεγράφημα του Τσώρτσιλ, στο οποίο απέρριπτε τον αφοπλισμό του Ιερού Λόχου και της Ταξιαρχίας του Ρίμινι. Επρόκειτο για ένα μήνυμα, ότι η Βρετανία δεν θα έμενε απαθής στις όποιες εξελίξεις. Παρ’ όλα αυτά, ο Σιάντος επέμεινε στην στάση του.

Την 1η Δεκεμβρίου, ο Σκόμπυ εξέδωσε επίσημη ανακοίνωση, στην οποία καθιστούσε σαφές πως οι βρετανικές δυνάμεις στην Ελλάδα θα υπεράσπιζαν ενεργά την κυβέρνηση Παπανδρέου.

Ούτε απ’ αυτό συγκρατήθηκε ο Σιάντος, ο οποίος ανακοίνωσε την πραγματοποίηση μεγάλου συλλαλητηρίου διαμαρτυρίας στο κέντρο των Αθηνών, για την 3η Δεκεμβρίου, ενώ ακολούθησαν οι παραιτήσεις των 6 υπουργών του ΕΑΜ.

Μετά κι απ’ αυτές τις ενέργειες, ήταν πλέον φανερό, πως το ΚΚΕ οδηγούσε τα πράγματα στα άκρα!

Η αρχή του 2ου Γύρου.    

Αρχικά, η κυβέρνηση είχε δώσει άδεια για την πραγματοποίηση του συλλαλητηρίου, αλλά οι πληροφορίες που έφταναν μιλούσαν για απαρχή του «δεύτερου γύρου» (ως «πρώτος γύρος» της κομμουνιστικής ανταρσίας θεωρούνται οι απόπειρες εξοντώσεως όλων των ενόπλων μη κομμουνιστικών σωμάτων, κατά την περίοδο της κατοχής).

Έτσι, την παραμονή της συγκεντρώσεως, η κυβέρνηση Παπανδρέου ανακάλεσε την άδεια.

Ήταν, όμως, πολύ αργά!

Το ΚΚΕ είχε επιλέξει το δρόμο του…
Το πρωί της Κυριακής 3ης Δεκεμβρίου, μέγα πλήθος ενόπλων κομμουνιστών κατέκλυσε την Πλατεία Συντάγματος.
Η σύγκρουση ήταν βέβαιη, έμενε μόνο μια αφορμή για να ξεσπάσει.
Γύρω στις 11, κι ενώ ο κόκκινος όχλος πολιορκούσε το κτίριο της Αστυνομίας, έπεσαν οι πρώτοι πυροβολισμοί.

Είναι άγνωστο ποιός πυροβόλησε πρώτος, οι κομμουνιστές ή η Αστυνομία.

Κάποιες μαρτυρίες, αναφέρουν ότι τα πυρά ξεκίνησαν από κάποιον (άγνωστο) ελεύθερο σκοπευτή.

Την άποψη αυτή υποστηρίζουν –κυρίως- οι αριστεροί, αφήνοντας να εννοηθεί ότι αυτός ο άγνωστος ήταν άνθρωπος της κυβερνήσεως και των Άγγλων.

Το σίγουρο είναι, ότι, η κυβέρνηση που ήλεγχε μόνον την περιοχή του κέντρου των Αθηνών, την Κρήτη, τα νησιά του Αιγαίου, τα νησιά του Ιονίου, την Ήπειρο (μέσω των δυνάμεων του Ζέρβα) και ένα μικρό τμήμα της Ανατολικής Μακεδονίας (μέσω των δυνάμεων του Φωστερίδη) δεν είχε κανέναν λόγο να επιδιώκει την σύγκρουση.

Αντιθέτως, βάσει των δεδομένων, οι κομμουνιστές είχαν πολλούς λόγους να επιδιώκουν τη σύγκρουση. Ήλεγχαν ολόκληρη την περιοχή της Αττικής (εκτός από το κέντρο των Αθηνών) και το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας, οργανωμένο κράτος και τακτικός στρατός δεν υπήρχαν, ενώ τα ηρωϊκά Τάγματα Ασφαλείας, ο μόνος σχηματισμός που μπορούσε να τους αντιμετωπίσει δυναμικά, είχε διαλυθεί και οι άνδρες τους (όσοι είχαν γλυτώσει από το κομμουνιστικό μαχαίρι) ήταν αιχμάλωτοι των Άγγλων.

Επίσης, οι συνθήκες που επικρατούσαν (φτώχεια και δυστυχία) ήταν από μαρξιστικής-λενινιστικής απόψεως οι πιο ώριμες για την επιτυχία της επαναστάσεως.

Η ευκαιρία, λοιπόν, ήταν μοναδική και το ΚΚΕ την άρπαξε από τα μαλλιά!

Κι αν ακόμα λοιπόν, υπήρξε ο άγνωστος ελεύθερος σκοπευτής, αυτός σίγουρα θα ήταν προβοκάτορας του ΚΚΕ!

Άγγλοι και Σοβιετικοί στην «Μεγάλη Βρετανία».

Την 3η Δεκεμβρίου, υπήρχαν στους δρόμους της Αθήνας και βρετανικά στρατεύματα, με άρματα μάχης. Δεν αναμίχθηκαν, όμως, στην σύγκρουση.

Μετά τους πρώτους πυροβολισμούς επικράτησε σύγχυση.

Οι διαδηλωτές διαλύθηκαν προς στιγμήν, αλλά σύντομα ανασυντάχθηκαν.

Δεν επιχείρησαν όμως κάτι περισσότερο και η ένταση εκτονώθηκε προσωρινά.

Η λήξη του συλλαλητηρίου έγινε στις 4:30 το απόγευμα.

Εδώ πρέπει να πούμε, ότι τον τελευταίο καιρό, η έδρα της κυβερνήσεως Παπανδρέου, της αγγλικής διοικήσεως, αλλά και της εξαμελούς σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής, υπό τον Συνταγματάρχη Γκριγκόρι Ποπώφ, ήταν το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία».

Εκεί, όχι μόνο συνεδρίαζαν, αλλά και διέμεναν όλοι οι παραπάνω και τα μέλη των οικογενειών τους.

Το αποτέλεσμα των συγκρούσεων της πρώτης ημέρας ήταν 11 νεκροί και 40 περίπου τραυματίες από την πλευρά των στασιαστών και 6 νεκροί και 20 τραυματίες από την πλευρά της Αστυνομίας.

Οπότε διερωτώμεθα: αν είχαν εντολή οι αστυνομικοί (οι οποίοι είχαν πιάσει επίκαιρες θέσεις π.χ. μπαλκόνια, ταράτσες κτιρίων κ.τ.λ.) να πυροβολήσουν και την πρόθεση να σκοτώσουν, μόνο 11 θα ήταν οι νεκροί και 40 οι τραυματίες;

Έπειτα, αφού οι κομμουνιστές ήταν άοπλοι, όπως υποστηρίζουν, ποιός σκότωσε και τραυμάτισε τους αστυνομικούς;

Μήπως …αυτοτραυματίστηκαν;

Φέρετρα γεμάτα… πέτρες!

Την επομένη, οι κομμουνιστές διοργάνωσαν παλαϊκή κηδεία των νεκρών τους.

Οι νεκροί είπαμε ότι ήταν 11, αλλά στην κηδεία εμφανίστηκαν 21 φέρετρα!

Τι περιείχαν τα παραπανίσια φέρετρα;

Πέτρες!

Η συγκέντρωση έγινε στη Μητρόπολη και ακολούθως η νεκρική πομπή κατευθύνθηκε στο Σύνταγμα.

Θέλοντας να δώσουν μελοδραματικό τόνο, οι κομμουνιστές είχαν τοποθετήσει στην κεφαλή της πομπής ένα πανό που έγραφε το σύνθημα «όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα».

Το πανό, το οποίο κρατούσαν μαυροφορεμένες ύαινες, ήταν πιτσιλισμένο με κόκκινη μπογιά, υποτίθεται από το… αίμα των «αγωνιστών».

Την ίδια ώρα, στις συνοικίες κροτάλιζαν τα κομμουνιστικά πολυβόλα σπέρνοντας θάνατο.

Είχαν αρχίσει οι επιθέσεις των «αγωνιστών» στα αστυνομικά τμήματα.

Το ένα μετά το άλλο «ξεκαθαρίστηκαν» ή παραδόθηκαν.

Όσοι αστυνομικοί έκαναν το λάθος να πιστέψουν στα «χωνιά» που ούρλιαζαν προτρέποντάς τους να παραδοθούν, με εγγύηση ότι δε θα πάθουν τίποτα, εξετελέσθησαν επί τόπου!

Όσα τμήματα κράταγαν, οι εφορμούντες κόκκινοι δαίμονες τα περιέλουζαν εξωτερικά με βενζίνη και τα έκαιγαν μαζί με τους ηρωϊκούς υπερασπιστές τους!

Η εποποιία του Συντάγματος Μακρυγιάννη.

Το πρωί της 6ης Δεκεμβρίου μπήκαν στη μάχη και τα βρετανικά στρατεύματα.

Την ημέρα εκείνη, η ελεύθερη Ελλάδα άρχιζε από την Πλατεία Ομονοίας και τελείωνε στην περιοχή της Ακροπόλεως!

Εν τω μεταξύ, οι κομμουνιστές επιτίθενται στις δυνάμεις της εθνικιστικής οργάνωσης «Χ» του Γ. Γρίβα, οι οποίες υπερασπίζονται την περιοχή του Θησείου.

Μετά από επική αλλά άνιση μάχη (300 Χίτες εναντίον χιλιάδων ΕΑΜοκομμουνιστών), οι ανθέλληνες κατέλαβαν και το Θησείο.

Ο Γ. Γρίβας, με τους μισούς περίπου άνδρες του, που είχαν απομείνει ζωντανοί, προωθήθηκαν προς το κέντρο της πόλεως, που παρέμενε ακόμα ελεύθερο.

Το τελευταίο εμπόδιο των λυσσασμένων εχθρών της Ελλάδος προς το ελεύθερο κέντρο της πόλεως, ήταν το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη.

Εδώ θα δινόταν η μεγάλη, η πιο κρίσιμη μάχη για την ελευθερία της πατρίδας!

Ή ταν ή επί τας!
Το Μακρυγιάννη, υπεράσπιζαν 600 περίπου χωροφύλακες.

Σ’ αυτούς τους λίγους έπεσε ο κλήρος για την σωτηρία των πολλών! 5.000 χιλιάδες οπλισμένοι ως τα δόντια κομμουνιστές, εφορμούν το πρωί της 6ης Δεκεμβρίου εναντίον του Συντάγματος.
Τα χωνιά ουρλιάζουν: «Παραδοθείτε!

Οι άνδρες του ΕΛΑΣ εγγυώνται για τη ζωή και τη σωματική σας ακεραιότητα με το λόγο της τιμής τους»! Κάποιοι ελάχιστοι μαχητές (καμμιά δεκαριά) λιγοψύχισαν.

Βγήκαν προς τα έξω με τα χέρια ψηλά νομίζοντας ότι θα σωθούν.

Τα κομμουνιστικά πολυβόλα τους θέρισαν!

Πως είναι δυνατόν να έχουν λόγο τιμής οι άτιμοι;

Η ελληνική ψυχή δεν καταρρέει!

Οι Χωροφύλακες αμύνονται ηρωϊκά και αποκρούουν τις λυσσαλέες επιθέσεις του εχθρού που υποχωρεί πανικόβλητος.

Οι επιθέσεις επαναλαμβάνονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα.
Το απόγευμα, οι κόκκινοι ανατινάζουν με δυναμίτη ένα τμήμα της μάντρας του στρατοπέδου και ορμούν προς τα μέσα.

Αρχίζει μάχη σώμα με σώμα.

Σε μια τέτοια μάχη δεν μπορούσε να μην παίξει το ρόλο της η αθάνατη ελληνική ψυχή.

Οι εθνικόφρονες μαχητές αναγκάζουν τα στίφη των βουλγαρόψυχων να υποχωρήσουν ντροπιασμένα.

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!

Οι επόμενες ώρες περνούν με μια φαινομενική ηρεμία.

Οι κατσαπλιάδες, αιφνιδιασμένοι από την ηρωϊκή αντίσταση των υπερασπιστών της Ελλάδος, μετρούν τις απώλειες και ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους.

Το Μακρυγιάννη πρέπει να πέσει οπωσδήποτε, δεν υπάρχει άλλη λύση.

Έρχονται συνεχώς και νέες ενισχύσεις.

Ολόκληρη η δύναμη του ΕΛΑΣ πολιορκεί το Μακρυγιάννη!

Οι υπερασπιστές του Συντάγματος βρίσκονται σε δύσκολη θέση.
Τροφή δεν υπάρχει ούτε για δείγμα!
Το φως και το νερό είναι κομμένο!

Οι τραυματίες πεθαίνουν αβοήθητοι!

Παντού συντρίμμια!
Η στέγη και ο τρίτος όροφος του κτιρίου έχουν καταρρεύσει από τις βολές πυροβολικού του ΕΛΑΣ!

Η ψυχή όμως, η ελληνική ψυχή των υπερασπιστών του έθνους δεν καταρρέει με τίποτα!

Αυτό είναι το «ευχαριστώ» σ’ αυτούς που έσωσαν την Ελλάδα!

Το πρωϊνό της 9ης Δεκεμβρίου γίνεται η μεγάλη επίθεση στην γκρεμισμένη μάντρα.

Μέσα στους καπνούς και στις φωτιές, ξεπροβάλλουν οι ηρωϊκοί μαχητές του Συντάγματος και αποκρούουν κι αυτή την επίθεση!

Οι συμμορίτες αφρίζουν!
Την νύχτα της 11ης Δεκεμβρίου, οι κομμουνιστές δοκιμάζουν και πάλι.
Νέα νίκη των νηστικών, διψασμένων και ταλαιπωρημένων εθνικοφρόνων!

Το «κάστρο» του Μακρυγιάννη δεν πέφτει!

Οι Θερμοπύλες ξαναζούν!

Την 15η Δεκεμβρίου αποβιβάζονται στο Φάληρο ισχυρές βρετανικές δυνάμεις, προερχόμενες από την Ιταλία, στην οποία σημειωτέον οι μάχες με τους Γερμανούς συνεχίζονταν.

Πανικόβλητοι οι συμμορίτες λύουν την πολιορκία του Μακρυγιάννη και σκορπίζονται.

Η Ελλάδα νίκησε!

Κι όμως!

Σήμερα, 68 χρόνια μετά, οι μαχητές αυτού του έπους δεν τιμώνται από τους Σαμαράδες κ.λπ.!

Αντίθετα, τιμώνται οι σφαγείς του λαού μας, αυτοί που πολέμησαν τότε για να διαμελίσουν τα ιμάτια της πατρίδος.

Αυτό είναι το ευχαριστώ των αχάριστων και αχαρακτήριστων «ηγητόρων» του σήμερα!
Ντροπή τους!

Ο Τσώρτσιλ στην Αθήνα.

Στις 18 Δεκεμβρίου, «εκλεκτά» στρατεύματα του ΕΛΑΣ (15.000 άνδρες) υπό τον αρχισφαγέα Βελουχιώτη και τον επίορκο στρατηγίσκο Σαράφη, επιτίθενται στην Ήπειρο κατά των δυνάμεων του ΕΔΕΣ.

Μετά από λίγες ημέρες άνισου αγώνα, οι δυνάμεις του ΕΔΕΣ περνούν στην Κέρκυρα.

Πάει και η Ήπειρος!
Υπό τις χαώδεις αυτές συνθήκες, κατέφτασε τα Χριστούγεννα στην Αθήνα ο Τσώρτσιλ και προήδρευσε σε κοινή σύσκεψη Άγγλων-κυβερνήσεως-ηγεσίας του ΚΚΕ.

Η σύσκεψη έγινε την τελευταία στιγμή στο κτίριο του ελληνικού υπουργείου των εξωτερικών, αντί για την «Μεγάλη Βρετανία».
Αιτία της απότομης αλλαγής, ήταν η συνταρακτική αποκάλυψη, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, ότι το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», έδρα της κυβέρνησης Παπανδρέου και της βρετανικής στρατιωτικής διοίκησης, είχε παγιδευθεί από τον ΕΛΑΣ με εκρηκτικά, μέσω του δικτύου των υπονόμων, την παραμονή των Χριστουγέννων!
Το πως αποκαλύφθηκε τελικά η παγίδευση του χώρου, είναι άγνωστο.

Μάλλον, τη σχετική πληροφορία προς τους Βρετανούς την έδωσε κάποιος πράκτοράς τους, εντός του ΚΚΕ.

Σε κάθε περίπτωση, τυχόν ανατίναξη του ξενοδοχείου την ώρα της σύσκεψης, θα άλλαζε πολλά από τα δεδομένα, όχι μόνον των εξελίξεων στην Ελλάδα, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς ο Β΄ Π. Π. συνεχιζόταν!

Οι κουκουέδες θέτουν όρους για να… απορριφθούν!

Η σύσκεψη δεν κατέληξε σε συμφωνία, λόγω της (φαινομενικώς) ανεξήγητης αδιαλλαξίας του ΚΚΕ.

Πρώτα-πρώτα, είναι ενδεικτική των προθέσεων του ΚΚΕ, η καθυστερημένη εμφάνιση των εκπροσώπων του, για να σνομπάρουν τους διοργανωτές.

Έπειτα, οι όροι που έθεσαν οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ για την επίτευξη συμφωνίας ήταν επιεικώς απαράδεκτοι, και ετέθησαν έτσι ακριβώς για να απορριφθούν στα σίγουρα!

Για την ιστορία, ας αναφέρουμε τους έξι αυτούς όρους: 1ον) Να συμμετάσχει το ΕΑΜ στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας με ποσοστό 50% στους υπουργούς. 2ον) Να του δοθούν τα υπουργεία Εσωτερικών, Δικαιοσύνης, Εθνικής Αμύνης και Εξωτερικών. 3ον) Να διαλυθεί η Χωροφυλακή. 4ον) Να διαλυθούν η Ταξιαρχία του Ρίμινι, ο Ιερός Λόχος, και η Εθνοφυλακή. 5ον) Να γίνει δημοψήφισμα για το Πολιτειακό στις αρχές Φεβρουαρίου και 6ον) Να γίνουν γενικές εκλογές τον Απρίλιο.

Όπως ήταν επόμενο, οι εξωφρενικοί όροι του ΚΚΕ απερρίφθησαν.

Εδώ, όμως, θα σταθούμε.

Ήδη η πλάστιγα είχε γύρει υπέρ της εθνικιστικής παρατάξεως.
Ειδικά μετά από τον ερχομό των βρετανικών ενισχύσεων, οι πιθανότητες νίκης των κομμουνιστών είχαν ελαχιστοποιηθεί.

Παρ’ όλα αυτά, το ΚΚΕ έθεσε όρους που δεν υπήρχε καμμία πιθανότητα να γίνουν δεκτοί!

Είναι φανερό, ότι, το ΚΚΕ ήθελε την συνέχιση του αιματοκυλίσματος του ελληνικού λαού, έστω κι αν την πλήρωνε με την συντριβή του!

Τέλος του 2ου Γύρου – Η Συμφωνία της Βάρκιζας.

Στις 31 Δεκεμβρίου ορκίζεται Αντιβασιλεύς ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός και λίγες ημέρες μετά ορκίζεται πρωθυπουργός ο Στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας, γνωστός ως «Μαύρος Καβαλάρης».

Στις 5 Ιανουαρίου του 1945, οι συμμορίτες του ΕΛΑΣ αποχωρούν νικημένοι και ντροπιασμένοι από την περιοχή πρωτευούσης και μια εβδομάδα αργότερα υπογράφεται ανακωχή.
Στις 4 Φεβρουαρίου, στην Βάρκιζα, αρχίζει η διάσκεψη κυβερνήσεως-ΕΑΜ και Άγγλων, που μετά από λίγες ημέρες καταλήγει στην περιβόητη «συμφωνία της Βάρκιζας», η οποία αποτελεί το επίσημο τέλος του «δευτέρου γύρου» της κομμουνιστικής ανταρσίας.

Αθήνα: Ένα απέραντο σφαγείο.

Κατά την διάρκεια του 2ου γύρου (από 3/12/1944 έως 12/1/1945) η Αθήνα είχε μεταβληθεί σε απέραντο σφαγείο. Περιστέρι, Διυλιστήρια της Ούλεν, Άγιος Πέτρος Καισαριανής, λατομεία Κυψέλης, Υμηττού και Γούβας και άλλες περιοχές έγιναν τόποι θυσιών και μαρτυρίων χιλιάδων Ελλήνων.

Οι αγρίως δολοφονηθέντες (με σφαίρες, τσεκούρια, μαχαίρια, ακόμα και κονσερβοκούτια) από την τρομοκρατική οργάνωση ΟΠΛΑ του ΚΚΕ, υπολογίζονται σε 20.000!

Με το αγνό ελληνικό αίμα τους πότισαν το δέντρο της λευτεριάς! Ας μείνει η μνήμη τους αιωνία!

Οι μαρτυρίες της φρίκης.

Επιλέξαμε σήμερα μια από τις χιλιάδες μαρτυρίες της φρίκης, για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι τα έργα και τις ημέρες του ΚΚΕ.

Η επίσημη μαρτυρία είναι του κομμουνιστή αρχισφαγέα στα Διυλιστήρια της Ούλεν Σταματίου Λιόντου:

Έδινα διαταγή στους προς εκτέλεση να γδυθούν, να γονατίσουν και να πλησιάσουν το κεφάλι τους απάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχαν αραδιάσει έξω από τα Διυλιστήρια.

Έπαιρνα το τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά στο πίσω μέρος του κεφαλιού.

Αν δεν τους τελείωνα με την πρώτη συνέχιζα έως ότου τελειώσουν.

Οι Τζογανάκος και Μακαρώνας, τους έδιναν μια μαχαιριά στην καρδιά.

Ούτε θυμάμαι πόσους σκότωσα μόνος μου, πάντως άνω των 100».

Αυτοί είναι οι «αντιστασιακοί»!

Αυτοί τιμώνται σήμερα από το πανάθλιο κράτος και παίρνουν και συντάξεις, από το υστέρημα του ελληνικού λαού!

Αυτή είναι η κατάντια μας!

Η οσμή του θανάτου καλύπτει την Αθήνα.

Ωστόσο, το δράμα του ελληνικού λαού δεν τελειώνει εδώ! Πριν την υποχώρησή τους από την Αθήνα, οι αχόρταγοι για ελληνικό αίμα βρικόλακες της κομμουνιστικής ανταρσίας, διέταξαν την απαγωγή χιλιάδων πολιτών, ως ομήρων, πράξη την οποία η 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, που συνήλθε την 17/8/1945, χαρακτήρισε ως «το μεγαλύτερο σφάλμα που δυσφήμισε τον λαϊκό αγώνα».

Δεν επρόκειτο, όμως, για απλό «σφάλμα».

Ήταν ένα τεράστιο έγκλημα κατά του ελληνικού λαού!

Έτσι, 25 χιλιάδες Έλληνες, που οι πιο πολλοί απ’ αυτούς δεν είχαν καμμία σχέση με την ενεργό πολιτική, οδηγήθηκαν δια της βίας μέσα στο καταχείμωνο στην ομηρεία.

Κάποιοι απ’ αυτούς κατάφεραν να δραπετεύσουν από την κόλαση.

Οι υπόλοιποι –μεταξύ των οποίων και τα αδύναμα γυναικόπαιδα- πέθαναν από το κρύο και την πείνα, ή εξετελέσθησαν από τα αφιονισμένα κτήνη του βουλγαροσυμμοριτισμού.

Τα αθώα αυτά θύματα του μπολσεβικισμού, ανέρχονται σε 15.000!

Η οσμή του θανάτου κάλυψε ολόκληρη την Αττική!

Η «οικοδόμηση του σοσιαλισμού» με μαχαίρια και τσεκούρια!

Τα αποτρόπαια αυτά εγκλήματα του κομμουνισμού είναι αναμφισβήτητα.

Ωστόσο, σήμερα ελάχιστοι αναφέρουν τα εγκλήματα αυτά, για να μην τα πληροφορηθεί η νεολαία.
Μεταξύ αυτών των ελαχίστων, είναι και ο γνωστός στιχουργός Μάνος Ελευθερίου, ο οποίος έγραψε ένα μυθιστόρημα (με τίτλο «Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές») σχετικά με την αποτρόπαιη δολοφονία της μεγάλης ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη, από τους εκδοροσφαγείς του ΚΚΕ.

Ο Ελευθερίου, που μόνο δεξιός δεν είναι, δέχθηκε σφοδρή κριτική από την κυριαρχούσα και τους πάντες τρομοκρατούσα αριστερά, για την «ιεροσυλία» του αυτή.

Σε συνέντευξή του στο περιοδικό της εφημερίδας «Το Βήμα της Κυριακής», με τίτλο «από την αριστερή κριτική θα μου ’ρθει κατακεφαλιά», αναφέρει τα εξής για την δολοφονία της Παπαδάκη, και όχι μόνον:

«Την σκότωσαν στο Γαλάτσι, εκεί όπου ήταν η Ούλεν.

Οι Ελασίτες εκτελούσαν με τσεκούρι συνήθως.

Λέγανε στον κρατούμενο να λύσει τα κορδόνια των παπουτσιών του και μόλις έσκυβε τον χτυπούσαν με τσεκούρι.

Έγιναν τότε μαζικές εκτελέσεις από Περιστέρι, Πατήσια, Γαλάτσι μέχρι Καισαριανή, Βύρωνα και Παγκράτι».

Στην εύλογη απορία της δημοσιογράφου (και προφανώς και των νεωτέρων αναγνωστών μας) «και γιατί δεν τους εκτελούσαν με πολυβόλο …

Δεν είναι υπερβολικό να γίνεται με τσεκούρι;», ο Ελευθερίου έδωσε την εξής εξήγηση: «Για να μη γίνεται θόρυβος.

Οι εκτελέσεις γινόντουσαν κυρίως νύχτα και δεν έπρεπε να δίνεται στόχος.

Τους θάβανε σε μαζικούς τάφους».

Και ολοκληρώνει την συνέντευξη ως εξής:

Οι Άγγλοι και οι υπηρεσίες τους ήταν άθλιοι.

Αλλά αυτό δεν μπορεί να καλύψει και τα εγκλήματα που γίνανε από την πλευρά του ΕΛΑΣ.

Πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε την αλήθεια. Από το ’43 άρχισαν οι μεμονωμένες εκτελέσεις, αλλά στα Δεκεμβριανά είχαμε μαζικές εκτελέσεις από την πλευρά του ΕΛΑΣ. Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια».

Ήθελαν να ανατινάξουν την Ακρόπολη!  

Υπάρχει, ωστόσο, κι ένα παντελώς άγνωστο στο ευρύ κοινό κακούργημα, που είχαν σκοπό να κάνουν οι ηγέτες του άτιμου ΚΚΕ, αλλά ευτυχώς απετράπη χάρις στον πατριωτισμό ενός εκπαιδευτικού.

Πιο συγκεκριμένα, ο εκπαιδευτικός Ι. Λογοθέτης, διοικητής τμήματος του ΕΛΑΣ, έλαβε διαταγή από τον Γιάννη Μπαρζώτα -Φάνη, Α΄ Γραμματέα του ΚΚΕ στην Αθήνα, να ανατινάξει την Ακρόπολη!!!

Κοντά στην Ακρόπολη, έδρευε κατά την περίοδο των αιματηρών γεγονότων βρετανική στρατιωτική δύναμη για να ελέγχει την πόλη από το ύψωμα.

Ο Λογοθέτης τα ’χασε!

Μην πιστεύοντας στην απίστευτη διαταγή ζήτησε επιβεβαίωση από το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ.

Έλαβε την απάντηση ότι η διαταγή του Φάνη είχε εγκριθεί από το σύνολο του Π.Γ. του ΚΚΕ!

Ευτυχώς, για την Ελλάδα και την ανθρωπότητα ολόκληρη, ο Λογοθέτης δεν εξετέλεσε τη διαταγή κι έτσι το μοναδικό μνημείο του ελληνικού πολιτισμού έμεινε στη θέση του για να φωτίζει τον κόσμο.

Όπως προείπα, η στάση του επισήμου κράτους έναντι των ηρώων είναι αισχρή και απαράδεκτη.

Όμως, ο τροχός της Ιστορίας γυρίζει γρήγορα και φαίνεται πως έρχεται η ώρα που οι ήρωες θα τιμώνται όπως τους πρέπει.

14 Δεκεμβρίου 1976: Η 17Ν δολοφονεί τον Ε. Μάλλιο!!!!!!!!

Σαν σήμερα, το 1976, δολοφονήθηκε στο Φάληρο ο εθνικιστής Αστυνόμος Ευάγγελος Μάλλιος, από κομμουνιστές τρομοκράτες της παρακρατικής συμμορίας «17 Νοέμβρη».
Ο Ευάγγελος Μάλλιος ήταν έγγαμος και πατέρας δύο γιων, του Ιωάννη και του Αλέξανδρου, ηλικίας έξι και τεσσάρων ετών την εποχή της δολοφονίας του.
Κατάγονταν από φτωχή αγροτική οικογένεια. Ήταν απόφοιτος της Νομικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ως αστυνομικός υπηρέτησε σε διάφορες υπηρεσίες της Αστυνομίας Πόλεων καθώς και στην υπηρεσία Διώξεως Κομμουνισμού. Κατά την διάρκεια της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου ανέλαβε επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών στην Αστυνομία Πόλεων. Υπηρετούσε με το βαθμό του Αστυνόμου Α’ στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών, αρχικά στην οδό Μπουμπουλίνας και στη συνέχεια στο κτίριο της Λεωφόρου Μεσογείων.
Αμέσως μετά την μεταπολίτευση, ο Αστυνόμος Μάλλιος κατηγορήθηκε από τους κομμουνιστές ως «βασανιστής» και προφυλακίστηκε από την καραμανλική ψοφοδεξιά. Μετά από μακροχρόνιες δικαστικές περιπέτειες, λοιδορούμενος επί καθημερινής βάσεως από τον καθεστωτικό τύπο (ρύπο…), κηρύχθηκε αθώος.
Η νεκρώσιμη ακολουθία και η ταφή του δολοφονηθέντος Αστυνόμου έγιναν στις 16 Δεκεμβρίου στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, με την παρουσία χιλιάδων Ελλήνων Εθνικιστών.
Μετά την κηδεία, το οργισμένο πλήθος εστράφη κατά των παρισταμένων δημοσιογράφων, που ειρωνεύονταν τον κόσμο και τους έδωσαν ένα καλό μάθημα σεβασμού προς ζώντες και νεκρούς. Ακολούθησε πογκρόμ συλλήψεων εθνικιστών από το καραμανλικό κράτος, για αντίποινα. Μεταξύ των συλληφθέντων, ως δήθεν «πρωταίτιοι των επεισοδίων», ήταν και ο νυν Αρχηγός της Χρυσής Αυγής Ν. Μιχαλολιάκος, ο οποίος για πρώτη φορά τότε φυλακίστηκε για τις ιδέες του.
Φυσικά, οι δολοφόνοι του Ευάγγελου Μάλλιου δεν συνελήφθησαν και δεν πλήρωσαν για το έγκλημά τους. Αλλά, ποτέ δεν είναι αργά…
(ΥΓ): Παρεμπιπτόντως, λίγες ημέρες μετά την άνανδρη δολοφονία, μια ακροαριστερή συμμορία με την επωνυμία «Προλεταριακή Αριστερά», εξέδωσε προκήρυξη υπέρ των δολοφόνων: «Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, η οργάνωση 17 Νοέμβρη έδρασε σαν εντολοδόχος του λαού. Το πιστόλι που εκτέλεσε τον Μάλλιο το κρατούσαν οι εκατοντάδες νεκροί της δικτατορίας, οι δεκάδες χιλιάδες βασανισμένοι, ένας ολόκληρος λαός. Γι’ αυτό και σύσσωμη ήταν η αντίδραση του λαού: “Ν’ αγιάσουν τα χέρια τους”».
Επικεφαλής αυτής της ακροαριστερής συμμορίας ήταν ο κομμουνιστής Γ. Καραμπελιάς, ο οποίος εμφανίζεται σήμερα ως… πατριώτης!
Ο Ευάγγελος Μάλλιος Έλληνας εθνικιστής απόστρατος αξιωματικός της Αστυνομίας Πόλεων, με το βαθμό του Αστυνόμου Α', γεννήθηκε το 1939 και τραυματίστηκε βαριά στις 22:15 το βράδυ της Τρίτης 14 Δεκεμβρίου 1976, στο Παλαιό Φάληρο Αττικής, από την αριστερή τρομοκρατική οργάνωση «Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη», η οποία έδρασε από το 1974 έως και τις παραμονές της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Ελλάδα. Ο Αστυνόμος Μάλλιος άφησε την τελευταία του πνοή [1] στις 02:00 μετά τα μεσάνυχτα της Τετάρτης 15 Δεκεμβρίου, μέσα στο χειρουργείο της Γενικής Κλινικής Παλαιού Φαλήρου, περίπου τρία χρόνια πριν τη στυγερή δολοφονία του στενού του φίλου, συναδέλφου και συνεργάτη του Πέτρου Μπάμπαλη.
Η νεκρώσιμη ακολουθία του αστυνόμου Μάλλιου τελέστηκε στις 11:00 το πρωί της 16ης Δεκεμβρίου στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, όπου έγινε και η ταφή του, παρουσία χιλιάδων εθνικιστών. Παρόντες ήταν πρώην υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, ενώ επικήδειους λόγους εκφώνησαν ο Γεώργιος Γεωργαλάς καθώς και οι Λάμπρου, Αγαθαγγέλου και Χρήστος Μίχαλος. Επί της σορού του κατατέθηκαν εκατοντάδες στεφάνια μεταξύ τους εκείνα των Γεωργίου Παπαδόπουλου, Στυλιανού Παττακού, Νικολάου Μακαρέζου και Μιχαήλ Ρουφογάλη. Στις 23 Ιανουαρίου 1977 στη Μητρόπολη Αθηνών τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του.
Ο Ευάγγελος Μάλλιος ήταν έγγαμος και πατέρας δύο γιων, του Ιωάννη και του Αλέξανδρου, ηλικίας έξι και τεσσάρων ετών την εποχή της δολοφονίας του πατέρα τους.
Ο Ευάγγελος Μάλλιος κατάγονταν από φτωχή οικογένεια αγροτών και κτηνοτρόφων. Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης Μάλλιος και αδελφός του ο αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού Ξηράς Μιχαήλ Ιωαν. Μάλλιος [2]. Ο Ευάγγελος Μάλλιος ήταν απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών [3] στην οποία ήταν συμφοιτητής με τον εθνικιστή διανοούμενο και συγγραφέα Κώστα Πλεύρη. Ως αστυνομικός υπηρέτησε σε διάφορες υπηρεσίες της Αστυνομίας Πόλεων καθώς και στην υπηρεσία Διώξεως Κομμουνισμού από το 1958 έως το 1964, όταν εκδιώχθηκε από την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, όμως επανήλθε τρεις μήνες αργότερα.
Στις 9 Δεκεμβρίου 1963, ο Μάλλιος και ο συνάδελφός του Πέτρος Μπάμπαλης, παρέδωσαν τα αεροπορικά εισιτήρια για το Παρίσι στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος το απόγευμα της ίδιας μέρας αναχώρησε από το αεροδρόμιο του Ελληνικού στην Αθήνα με προορισμό τη Γαλλική πρωτεύουσα, όπου εγκαταστάθηκε ως αυτοεξόριστος [4]. Ο Καραμανλής λέγεται ότι αναχωρώντας είπε στους Μάλλιο και Μπάμπαλη: «Επιστρέφοντας στην Ελλάδα θα είστε δίπλα μου.» Ο Μάλλιος είχε κατορθώσει να διεισδύσει με πράκτορες του στον εκτός νόμου μηχανισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος και παράλληλα να χρησιμοποιεί κομμουνιστές ως πληροφοριοδότες της Γενικής Ασφάλειας. Στη διάρκεια του καθεστώτος της 21ης Απριλίου ανέλαβε επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών στην Αστυνομία Πόλεων. Υπηρετούσε με το βαθμό του Αστυνόμου Α' στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών, αρχικά στην οδό Μπουμπουλίνας και στη συνέχεια στο κτίριο της Λεωφόρου Μεσογείων.
Μετά την πτώση του καθεστώτος της 21ης Απριλίου και την αποκαλούμενη «μεταπολίτευση» ο Μάλλιος κατηγορήθηκε για βασανισμούς πολιτών, συγκεκριμένα από το Λάζαρο Σταθάκη, μέλος της κομμουνιστικής οργανώσεως «Πανσπουδαστική», της οργανώσεως των φοιτητών που ανήκαν στις τάξεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος. Λίγες ημέρες αργότερα, συγκεκριμένα στις 7 Σεπτεμβρίου 1974, ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξεως ότι γίνεται έρευνα για βασανιστήρια πολιτικών κρατουμένων από αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και άνδρες των Σωμάτων Ασφαλείας και στις 11 Σεπτεμβρίου 1974 τέθηκαν σε διαθεσιμότητα για «βασανισμούς» που δήθεν διέπραξαν 7 αξιωματικοί της Αστυνομίας Πόλεων. Εκτός από τον Μάλλιο, οι έρευνες στοχοποίησαν και τους Πέτρο Μπάμπαλη, Κωνσταντίνο Καραπαναγιώτη, Κωνσταντίνο Σμαΐλη, Ιωάννη Καλύβα, Ευάγγελο Γιαννικόπουλο και Βασίλειο Κραββαρίτη, ενώ από αστυνομικούς της ασφάλειας εξετάστηκαν, πέραν των Μάλλιου και Μπάμπαλη και οι αξιωματικοί Νικόλαος Δασκαλόπουλος, Λουκάς Χριστολουκάς, Δημήτριος Καραγιαννόπουλος και Ε. Γιαννικόπουλος.
Το Σεπτέμβριο του 1974, ο Μάλλιος κλήθηκε από τον ανακριτή και απολογήθηκε για την υπόθεση του Πολυτεχνείου. Ακολούθησαν δεκάδες δημοσιεύματα, μεταξύ τους κι εκείνο της εφημερίδος «Απογευματινή» [5] με βάση τα οποία ο Μάλλιος τέθηκε σε διαθεσιμότητα την επομένη ημέρα 11 Οκτωβρίου 1974, για χρονικό διάστημα δώδεκα μηνών. Στις 15 Φεβρουαρίου 1975 προαναγγέλθηκε ότι αρχίζουν οι απολογίες των αξιωματικών της Γενικής ασφάλειας Αθηνών και στα μέσα του Μαρτίου 1975 ο Μάλλιος προφυλακίστηκε κατηγορούμενος για βασανισμούς πολιτών, ενώ παραπέμφθηκε να δικαστεί στο Κακουργιοδικείο στις 4 Ιουλίου 1975 για «βασανισμούς» στη Γενική Ασφάλεια.
Μία από τις δίκες σε βάρος του Ευάγγελου Μάλλιου άρχισε στις 11 Νοεμβρίου 1975, στο Μικτό Κακουργιοδικείο που συνεδρίασε στη Χαλκίδα και αφορούσε τις κατηγορίες της καταχρήσεως εξουσίας και της ηθικής αυτουργίας σε κατάχρηση εξουσίας σε βάρος των Τσικουδάκη, Σωτηρίου Τσικόπουλου, Δημητρίου Γόντικα, Νάντιας Βαλαβάνη, Παπαγκίκα, Αμπατιέλου, Κατσιμάδου και Τόκα, όλων μελών και στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος. Οι πράξεις φέρεται να διαπράχθηκαν στο χρονικό διάστημα από 12 Φεβρουαρίου έως 10 Απριλίου 1974 και μαζί με τον Μάλλιο δικάστηκαν 18 Αξιωματικοί και 14 οπλίτες του ΕΑΤ-ΕΣΑ, μεταξύ τους οι Πέτρος Μπάμπαλης, Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος, Αγγελής, Αντωνόπουλος, Πέτρος Γκόρος, Γκουτέβας, Δεμερτζίδης, Διαμαντόπουλος, Καίνιχ, Κόφας, Μόγιανος (ερήμην, καθώς φυγοδικούσε στο εξωτερικό), Πεταλάς, Οικονόμου, Παπαχαραλάμπους, Πέτρου, Αθανάσιος Σπανός, Τσάλας και Νικόλαος Χατζηζήσης. Στην απολογία του ο Μάλλιος, στις 24 Νοεμβρίου, δήλωσε στο δικαστήριο ότι «...Είμαι εναντίον του βασανισμού. Δεν είναι δυνατόν να βασανίζονται άνθρωποι που περιέρχονται στην εξουσία του κράτους...».
Στις 30 Δεκεμβρίου 1975, παρά τις σωρεία από ψεύτικες [6] καταθέσεις ιδεολογικά κατευθυνόμενων μαρτύρων, με την απόφαση του δικαστηρίου ο Μάλλιος καταδικάσθηκε σε 10 μήνες φυλακής, μετατρέψιμη προς 150 δραχμές την ημέρα. Η ποινή του αφορούσε κατάχρηση εξουσίας και ενοχή ηθικής αυτουργίας σε βάρος του κομμουνιστή τότε βουλευτή Δημητρίου Γόντικα. Ο Μάλλιος αφέθηκε ελεύθερος, για τη συγκεκριμένη υπόθεση, όμως οδηγήθηκε στην Α' πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, καθώς ήταν προφυλακισμένος για άλλη υπόθεση βασανιστηρίων, ύστερα από απόφαση του ανακριτή Μακρινού. Παρόμοια διαδικασία ξεκίνησε στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πατρών, στις 15 Δεκεμβρίου 1975, από το οποίο οι Μάλλιος και Μπάμπαλης κηρύχθηκαν αθώοι, ενώ στις 20 Δεκεμβρίου παραπέμφθηκε εκ νέου στο Κακουργιοδικείο με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, όμως στις 21 Απριλίου 1976 με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών, απαλλάχθηκε από την κατηγορία της αμβλώσεως σε βάρος της Αν. Μερτίκα. Αποστρατεύθηκε από τις τάξεις της Αστυνομίας Πόλεων στις 14 Μαΐου του ίδιου χρόνου και τρεις ημέρες αργότερα, στις 17 Μαΐου 1976, αποφυλακίστηκε με καταβολή χρηματικής εγγυήσεως.
Στις 17 Σεπτεμβρίου 1976 άρχισε στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας που συνεδρίασε στην αίθουσα του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών στο Ρουφ, μια από τις δίκες εναντίον του Μάλλιου, στην οποία συγκατηγορούμενος ήταν και ο Πέτρος Μπάμπαλης. Ο Μάλλιος καταδικάστηκε στις 12 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, σε ποινή φυλακίσεως 17 μηνών, για απλή σωματική βλάβη σε βάρος της Αν. Μερτίκα, για επικίνδυνη σωματική βλάβη σε βάρος του λιποτάκτη του Ελληνικού Στρατού Αλέξανδρου Παναγούλη, για απλή σωματική βλάβη σε βάρος τής Μαρίας Καλλέργη, για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνη σωματική βλάβη και σε κατάχρηση εξουσίας σε βάρος του Ανδρέα Φραγκιά, όμως αθωώθηκε για άλλες τριάντα τρεις περιπτώσεις για τις οποίες επίσης κατηγορούνταν και αφέθηκε ελεύθερος, ενώ ο Εισαγγελέας άσκησε έφεση υπέρ του νόμου. Όλοι οι κατηγορούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι πλην του Μπάμπαλη που οδηγήθηκε στις φυλακές Κορυδαλλού προκειμένου να εκτίσει δύο μήνες από το υπόλοιπο της ποινής του. Στις 12 Δεκεμβρίου 1976 επρόκειτο να δικαστεί, από το Τριμελές Εφετείο, σε δεύτερο βαθμό για την πρωτόδικη ποινή των 17 μηνών που του είχε επιβληθεί, όμως η δίκη του είχε αναβληθεί για τις 28 Ιανουαρίου 1977, περισσότερο από ένα μήνα από τη στυγερή δολοφονική πράξη σε βάρος του.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του περιοδικού «Πολιτικά Θέματα» που αναδημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες της εποχής [7] ο Γεώργιος Σταμάτης, τότε υπουργός Δημοσίας Τάξεως και βουλευτής του Νομού Αιτωλοακαρνανίας με το κόμμα «Νέα Δημοκρατία», κάλεσε στο γραφείο του τον Μάλλιο και τους Γεώργιο Γεωργαλά, Κλωνάρη, Καραπαναγιώτη και Χρηστάκη, τους οποίους προειδοποίησε να σταματήσουν τις ενέργειες υπονομεύσεως της κυβερνήσεως αλλά και κάθε είδους «αντιδημοκρατική» ενέργεια, διαφορετικά θα αντιμετωπίσουν την έντονη αντίδραση της κυβερνήσεως. Συγκεκριμένα, ο υπουργός εμφανίζεται να αναφέρεται σε πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες ο Μάλλιος και οι υπόλοιποι τάσσονταν υπέρ μιας λύσεως που υποστήριζε τη δολοφονία πολιτικών προσώπων καθώς και των Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη. Πέρα από τη διάψευση του υπουργού, ο Γεωργαλάς αναφερόμενος στο δημοσίευμα του περιοδικού είπε ότι, «.....ένας χαρακτηρισμός αξίζει. Προβοκάτσια με οφθαλμοφανείς επιδιώξεις.»
Η δολοφονία του
Τι προηγήθηκε
Στη δημιουργία του κλίματος που οδήγησε στη δολοφονία του Μάλλιου και όπλισε το χέρι των μαρξιστών δολοφόνων του, συνέβαλαν κυρίως οι μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες των Αθηνών. Ενδεικτικό είναι το δημοσίευμα της εφημερίδος «Τα Νέα» της 17ης Νοεμβρίου 1975, που κυκλοφόρησαν με τίτλο «Προκλητικοί οι βασανιστές στη Χαλκίδα» και υπότιτλους «Οι κατηγορούμενοι είναι προκλητικοί. Γελάνε την ώρα που τα θύματά τους καταθέτουν για τα απάνθρωπα βασανιστήρια που υπέστησαν στην Ασφάλεια. Συνεχίζουν τον πόλεμο λάσπης κατά των μαρτύρων κατηγορίας, υποστηρίζοντας για μερικούς απ' αυτούς ότι συνεργάστηκαν με την Ασφάλεια».
Τελευταίες στιγμές του
Ο Μάλλιος χαρακτηρίζονταν από πολλούς ως η «θεσμική μνήμη» της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών και γνώριζε άριστα πρόσωπα και πράγματα για το χώρο των κομμουνιστικών αλλά και γενικότερα των αποκαλούμενων «αντιστασιακών» οργανώσεων. Ο ίδιος είχε πληροφόρηση ότι αποτελούσε στόχο μαρξιστών τρομοκρατών, λόγος για τον οποίο απέκτησε τη συνήθεια να ελέγχει αν τον παρακολουθούν. Το βράδυ της Τρίτης 14 Δεκεμβρίου, όπως κάθε μέρα, οδήγησε το ιδιωτικής χρήσεως αυτοκίνητο του, το οποίο πάρκαρε έξω από το χώρο του ΙΒ' Αστυνομικού Τμήματος στο Παλαιό Φάληρο και επέστρεφε στο σπίτι του στην οδό Άτλαντος 21, που απέχει απόσταση 500 μέτρων. Ο δολοφόνος προχώρησε προς το μέρος του, τον φώναξε με το όνομα του και κατόπιν τον πυροβόλησε. Ο Μάλλιος πρόλαβε να πει, λίγο προτού ξεψυχήσει, πως «..όταν ανέβαινα το δεξιό πεζοδρόμιο της οδού Άτλαντος [...] όπισθεν μου ευρίσκετο αυτοκίνητο με δύο άνδρες ενώ μπροστά μου, σε απόσταση λίγων μέτρων και επί του ιδίου πεζοδρομίου, ευρίσκετο ένα ζευγάρι, οι οποίοι ήσαν υψηλού αναστήματος και ξανθοί την όψιν, και σε στάση που ερωτοτροπούσαν ώστε να μη δημιουργούν καμία υποψία. Την ώρα που περνούσα από δίπλα τους, με επυροβόλησαν κατ’ επανάληψη. Μόλις με πυροβόλησαν και έπεσα κάτω, το αυτοκίνητο που περίμενε με τους δύο άνδρες ξεκίνησε εν τάχει, πήρε το ζεύγος και απεμακρύνθη....». Ο Μάλλιος βρέθηκε πεσμένος και άρχισε να φωνάζει: «Βοήθεια, με φάγανε, σώστε τα παιδάκια μου, σώστε τα παιδάκια μου» [8] [9].
Σύμφωνα με δημοσίευμα Αθηναϊκής εφημερίδος [10] της 16ης Δεκεμβρίου «....Ο Ευάγγελος Μάλλιος υπέκυψε σήμερα στις 2 το πρωί στα βαριά τραύματά του. Ο απότακτος αστυνόμος, ο οποίος είχε δικασθεί δύο φορές για βασανισμούς πολιτών στη διάρκεια της δικτατορίας, υπέστη χθες στις 10.30 µ.µ. επίθεση από δύο, µάλλον, νεαρούς αγνώστους (κατ’ άλλη εκδοχή οι επιτεθέντες ήταν τέσσερις) οι οποίοι τον πυροβόλησαν και τον τραυμάτισαν σοβαρά στην κοιλιά. (...) Στον τόπο της επιθέσεως οι άγνωστοι δράστες σκόρπισαν πολυάριθμες προκηρύξεις οργανώσεως που αυτοαποκαλείται “Οργάνωση της 17ης Νοέμβρη” µε τις οποίες αναλαμβάνει την ευθύνη της επιθέσεως. Πρέπει να σημειωθή ότι η ίδια οργάνωση είχε αναλάβει την ευθύνη για τη δολοφονία του Αµερικανού σταθμάρχη της CIA, Ρίτσαρντ Γουέλς. Και η επίθεση εκείνη είχε γίνει µε αυτόματα πιστόλια των “45” αμερικανικής κατασκευής...».
Προκήρυξη & Δημοσιεύματα
Οι δολοφόνοι του ήταν μέλη της αριστερής οργανώσεως «17 Νοέμβρη», η οποία με προκήρυξη που άφησαν τα μέλη της στον τόπο της δολοφονίας, ανέλαβε την ευθύνη. Χτυπήθηκε με πέντε σφαίρες, τέσσερις τον βρήκαν στην κοιλιακή χώρα και μία στο αριστερό χέρι, που προήλθαν από το ίδιο 45άρι με το οποίο είχε δολοφονηθεί, ένα χρόνο πριν, ο Αμερικανός Ρίτσαρντ Γουέλς στο Παλαιό Ψυχικό. Ο Μάλλιος μεταφέρθηκε βαρύτατα τραυματισμένος στην Γενική Κλινική Παλαιού Φαλήρου, όπου οι γιατροί προκειμένου να τον διατηρήσουν στη ζωή προχώρησαν σε μετάγγιση πέντε λίτρων αίματος και ισάριθμων λίτρων ορού, δίχως επιτυχία. Λίγο προτού ξεψυχήσει, είπε στους γιατρούς, «1973», προφανώς ο αριθμός του αυτοκινήτου από το οποίο βγήκαν οι δολοφόνοι του και το είχαν κλέψει από την περιοχή του Παγκρατίου, «ένας ψηλός και μία κοπέλα», ενώ τον ίδιο αριθμό είχε φωνάξει και τη στιγμή που έπεφτε αιμόφυρτος στο δρόμο. Στις 2 μετά τα μεσάνυχτα ο διευθυντής της Γενικής Κλινικής Αρχοντούλης ενημέρωσε τη σύζυγο του για το θάνατο του Ευάγγελου Μάλλιου. Η δολοφονία του ήταν η δεύτερη επίθεση της νεοσύστατης οργανώσεως και έγινε με το 45άρι όπλο σήμα κατατεθέν της οργανώσεως.
Με προκήρυξή της [11], η οποία είχε γραφεί τρεις μήνες πριν τη δολοφονία του Μάλλιου, που διένειμε στα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, η οργάνωση «17Ν» ανέλαβε την ευθύνη της δολοφονίας. Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεψε εσπευσμένα στην Ελλάδα διακόπτοντας την επίσημη επίσκεψη του Πακιστάν, ενώ ο Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας, υποστήριξε ότι ο Μάλλιος στάθηκε άτυχος επειδή ήταν υπεύθυνος του τομέα της Ασφάλειας που ανέκρινε τους κομμουνιστές. «Ο Μάλλιος δεν ήταν βασανιστής, μολονότι, όπως πολλοί άλλοι στη θέση του, είχε μάλλον χαστουκίσει κρατούμενους στη διάρκεια των ανακρίσεων», συμπλήρωσε ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας. Στη συνέχεια ανέφερε ότι ο Μάλλιος είχε έναν αδελφό αξιωματικό στον στρατό που έχαιρε κι αυτός μεγάλης εκτιμήσεως ... {...} ... Δεν θα εκπλαγώ αν αυτός πάρει ένα όπλο και εκδικηθεί τον θάνατο του Ευάγγελου, σκοτώνοντας κάποιο κομμουνιστή. ...{...}... Ορισμένοι εθνικιστές αξιωματικοί ίσως καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι κινδυνεύει η ζωή τους και ότι έφθασε η ώρα να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους..», κατέληξε ο τότε υπουργός Άμυνας της κυβερνήσεως Καραμανλή, ενώ παράλληλα, από τη Γενική Ασφάλεια διέρρεε στον Τύπο ότι η οργάνωση «17Ν», δεν υπάρχει.
Στην αθηναϊκή εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» της 15ης Δεκεμβρίου 1976 αναφέρονταν: «Διευκολύνει η δολοφονία τους κύκλους της ανωμαλίας–Η Χούντα ξενύχτησε δίπλα στο πρώτο της παλικάρι». «Έργο επαγγελματιών ο φόνος του Μάλλιου» έγραφε στον τίτλο του το «Βήμα» της 16ης Δεκεμβρίου 1976 και συμπλήρωνε στον υπέρτιτλο: «Πολλές ομοιότητες με το φόνο του σταθμάρχη της C.I.A. Γουέλς». Σε ρεπορτάζ άλλων Αθηναϊκών εφημερίδων αναφέρονταν: «....Παράγοντες των αρχών ασφαλείας πιστεύουν πως πίσω από την επωνυμία αυτή κρύβεται κάποια άλλη οργάνωση που έχει αντικειμενικό σκοπό τη δημιουργία ανώμαλων καταστάσεων. Σαν έδρα της οργάνωσης 17 Νοέμβρη εμφανίστηκε πριν από δύο χρόνια το Μόντρεαλ του Καναδά και από στοιχεία που προέκυψαν αργότερα δόθηκε η εντύπωση ότι υπήρξαν διακλαδώσεις στην Αθήνα και στη Ρώμη».
Οι αστυνομικές αρχές εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό εναντίον του Χρήστου Κασσίμη, για τον οποίο θεωρούν ότι υπήρξε εκείνος που «έφερε το αντάρτικο πόλεων στην Ελλάδα». Όμως ένα χρόνο αργότερα, στις 20 Οκτωβρίου 1977, ο Χρήστος Κασσίμης σκοτώθηκε σε συμπλοκή με αστυνομικούς στη λαχαναγορά του Ρέντη, όπου κατά τους αστυνομικούς, σκόπευε να τοποθετήσει βόμβα στις παρακείμενες εγκαταστάσεις της A.E.G., της γερμανικής βιομηχανίας ηλεκτρικών ειδών. Οι αστυνομικοί τις πρώτες ημέρες μετά τη συμπλοκή είχαν αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο ο Κασσίμης να συνδέεται με τους δολοφόνους του Γουέλς και του Μάλλιου. Ο λόγος γι’ αυτό ήταν ότι το αυτοκίνητο που είχε χρησιμοποιήσει ο Κασσίμης είχε κλαπεί από το Παγκράτι, περιοχή από την οποία τα μέλη της «17Ν» είχαν κλέψει τα αυτοκίνητα που χρησιμοποίησαν στις δολοφονίες Γουέλς και Μάλλιου [12].
Η κηδεία του
Η νεκρώσιμη ακολουθία και η ταφή του Μάλλιου έγιναν στις 16 Δεκεμβρίου στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, με την παρουσία χιλιάδων Ελλήνων Εθνικιστών. Ο εκ των ομιλητών Γεώργιος Γεωργαλάς, παρουσίασε τον Μάλλιο ως μάρτυρα της Ελλάδας και προανήγγειλε ότι «...Θα απαντήσουμε οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος. Θέλουν πόλεμο, θα τον έχουν» και πρόσθεσε: «Φωτιά και τσεκούρι»! Οι συγκεντρωμένοι αφού απέτισαν φόρο τιμής στη σορό του νεκρού ήρωα, διαμαρτυρήθηκαν διαδηλώνοντας την οργή τους με έντονο τρόπο και απαντώντας στην ειρωνική και χλευαστική στάση αριστερών δημοσιογράφων, γνωστών για την καθεστωτική τακτική και πρακτική τους, καθώς και για την αμέριστη συμπαράσταση που παρείχαν στις δολοφονικές-παρακρατικές συμμορίες της αριστεράς, ήρθαν σε ευθεία αντιπαράθεση και σύγκρουση μαζί τους. Μετά τη νεκρώσιμο ακολουθία το φέρετρο του Μάλλιου εξήλθε από τον Ιερό ναό σκεπασμένο με την Ελληνική σημαία και πάνω στο φέρετρο ήταν τοποθετημένα το πηλήκιο και τα παράσημα του. Την ίδια στιγμή η σύζυγος του αναφώνησε: «Γι' αυτή τη σημαία έπεσες, Βαγγέλη».
Γεγονότα μετά την κηδεία
Οι δημοσιογράφοι που δημιούργησαν το κλίμα της εποχής ουσιαστικώς υπήρξαν ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Μάλλιου, από τούς εγκληματίες της «17 Νοέμβρη», ενώ στη συνέχεια δημοσίευσαν τίτλους όπως «εκτελέστηκε ό Μάλλιος», ωσάν η «17 Νοέμβρη» να απένειμε δικαιοσύνη. Στα γεγονότα που ακολούθησαν την κηδεία του Μάλλιου συνελήφθησαν γνωστοί εθνικιστές, μεταξύ τους η Μαρία, κόρη του Πέτρου και αδελφή του Γιάννη Γκόρου, ο φοιτητής Γεώργιος Μουσταΐρας και ο Γεώργιος Μάνος, οι οποίοι καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 2,5 μηνών για θρασύτητα κατά της αρχής, καθώς και ο Γεώργιος Ροϊδοδήμος, ο οποίος, ως ανήλικος, τέθηκε υπό την επιμέλεια κοινωνικής λειτουργού. Τις επόμενες ημέρες συνελήφθη, δικάστηκε, καταδικάστηκε και οδηγήθηκε στις φυλακές και ο Νίκος Μιχαλολιάκος, μετέπειτα αρχηγός του εθνικιστικού κινήματος «Χρυσή Αυγή». Συνελήφθησαν επίσης οι Νικόλαος Σιμωνετάτος, Νικόλαος Λιόλιος και Αντώνιος Γερονικολός, ενώ παράλληλα διατάχθηκε η διεξαγωγή ανακρίσεως και απαγορεύθηκε η έξοδος από την Ελλάδα στους Γεώργιο Γεωργαλά, Κώστα Πλεύρη, Ανδρέα Δενδρινό, Δημήτριο Ναστούλη, Α. Παγουλάτο, Αριστοτέλη Καλέντζη, Γεώργιο Μάνο, Μαρία Γκόρου και Γεώργιο Μουσταΐρα.
Σε μια πρωτοφανή επίδειξη πνεύματος υπαταγής στα κελεύσματα του Τύπου και της αριστεράς η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δια του Υπουργού της Δημοσίας Τάξεως, ζήτησε από όλους τους εκτός υπηρεσίας αστυνομικούς να τεκμηριώσουν με γραπτή αναφορά που βρίσκονταν την ώρα της κηδείας του Αστυνόμου Μάλλιου. Τρεις ημέρες μετά τη δολοφονία του Μάλλιου «...απηγορεύθη στις ελληνικές εφημερίδες η δημοσίευση πληροφοριών και φωτογραφιών για την υπόθεση» από τον τότε Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Δημήτριο Τσεβά, προκειμένου να διευκολυνθεί η διενεργούμενη ανακριτική έρευνα [13]. Η Αστυνομία δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην ανάληψη της ευθύνης από την οργάνωση με την επωνυμία «Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη», μάλιστα κάποιοι αξιωματικοί της υποστήριξαν ότι η άκρα Αριστερά αλλά και η άκρα Δεξιά προσπαθούσαν να σπιλώσουν η μία την άλλη στέλνοντας ψευδείς ανακοινώσεις, ενώ χαρκτηριστικό του κλίματος της εποχής είναι ότι αρχικές έρευνες έγιναν ανάμεσα στους «εξτρεμιστές» αλλά και σε πρόσωπα που συνδέονταν με την «κυπριακή υπόθεση».
Δημοσιεύματα
«Έργο επαγγελματιών ο φόνος του Μάλλιου» έγραφε στον τίτλο της η αθηναϊκή εφημερίδα «Το Βήμα» στις 16 Δεκεμβρίου 1976 και συμπλήρωνε «Πολλές ομοιότητες με τον φόνο του σταθμάρχη της CIA Γουέλς», ενώ η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 15 Δεκεμβρίου 1976 ανέφερε ότι «Διευκολύνει η δολοφονία τους κύκλους της ανωμαλίας-Η Χούντα ξενύχτησε δίπλα στο πρώτο της παλικάρι». Στις 29 Ιανουαρίου 1978 ανακαλύφθηκε στην Πάρνηθα ιδιόγραφο σημείωμα μελών της «17 Ν», το οποίο έδινε πληροφορίες για τον Ευάγγελο Μάλλιο. Ο γραφικός χαρακτήρας του σημειώματος ταυτίζεται, με αυτόν του Αλέκου Γιωτόπουλου, ο οποίος σύμφωνα με αστυνομικές διαρροές ήταν ο «ψηλός» που δολοφόνησε τον Μάλλιο, έχοντας μαζί του και μια γυναίκα, την «Άννα» της «17Ν».
Το Δεκέμβριο του 1976, λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία του Μάλλιου, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, μετέπειτα υπουργός των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου δήλωσε: «Ίσως το γεγονός αυτό μας δίνει την ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι έκανε και στην Ελλάδα την εμφάνισή του το γενικό σήμερα στην Ευρώπη φαινόμενο της «συναίνεσης». Μιας συναίνεσης των πάντων μέσα στο κλίμα της οποίας οι μειοψηφίες εξοντώνονται. («Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία, «ΡΑΦ», «Κίνημα 2 Ιούνη» κ.λπ. στη Δ. Γερμανία). Φαίνεται λοιπόν ότι έχει δημιουργηθεί κι εδώ μια σιωπηλή ή και ρητή συναίνεση, ένα βόλεμα, που δεν μπορεί κανείς να το κατακρίνει, μια συσπείρωση γύρω από το συμβιβασμό που έφερε τη δημοκρατία στις 24 Ιουλίου. Αυτή η συναίνεση διαταράσσεται ξαφνικά από τις πράξεις ορισμένων που είτε είναι προβοκάτορες ή χαφιέδες, είτε έχουν διαφορετική πολιτική αντίληψη: προχωρούν τις θέσεις που κι εμείς υποστηρίζουμε ως την άκρη. (Επιδιώκουμε εθνική ανεξαρτησία -αλλά ο Γουέλτς ανενόχλητα από τη χώρα μας διευθύνει όλη τη C.I.A. Μέσης Ανατολής. Οι βασανιστές πρέπει να τιμωρηθούν υποδειγματικά -αλλά ο Μάλλιος κυκλοφορεί ελεύθερος). Από τη στιγμή που το κράτος δεν επιτελεί στοιχειώδεις λειτουργίες του, δεν μπορούμε να κρίνουμε την πράξη τυπικά, αλλά μόνο στην ουσία της. Πρέπει ή όχι να δρουν ξένοι πράκτορες στην Ελλάδα; Πρέπει ή όχι να τιμωρούνται οι βασανιστές; Άσχετα με το πώς κρίνονται από πολιτική σκοπιά οι εκτελέσεις, νομίζω ότι ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε από τον Τύπο και τους εκπροσώπους των κομμάτων το γεγονός είναι ιδιαίτερα ανησυχητικός. Πουθενά δεν πέρασε η αντίδραση του λαού σ' αυτές τις εκτελέσεις. Αποσιωπήθηκαν εντελώς οι επιδοκιμασίες που, απ' ό,τι ακούω, ήταν άμεσες και έντονες. Και ο Τύπος και οι πολιτικοί έπρεπε να απασχοληθούν μ' αυτές. Να τις χαρακτηρίσουν "αγριότητα", "έλλειψη πολιτικής ωριμότητας", να τις πουν σωστές ή λανθασμένες -πάντως όμως να μην αποκλείσουν το διάλογο με τη μάζα».
Ελάχιστες ημέρες μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του η ομάδα «Προλεταριακή Αριστερά» εξέδωσε παραληρηματική προκήρυξη συμπαραστάσεως (!) στην οργάνωση «17Ν», στην οποία αναφέρει μεταξύ άλλων «...Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, η οργάνωση 17 Νοέμβρη έδρασε σαν εντολοδόχος του λαού. Το πιστόλι που εκτέλεσε τον Μάλλιο το κρατούσαν οι εκατοντάδες νεκροί της δικτατορίας, οι δεκάδες χιλιάδες βασανισμένοι, ένας ολόκληρος λαός. Γι’ αυτό και σύσσωμη ήταν η αντίδραση του λαού: “Ν’ αγιάσουν τα χέρια τους”». Η εφημερίδα «Τα Νέα» σε δημοσίευμα της στις 22 Οκτωβρίου 1977, αναφέρει ότι «....παράγοντες των αρχών ασφαλείας πιστεύουν πως πίσω από την επωνυμία αυτή κρύβεται κάποια άλλη οργάνωση που έχει αντικειμενικό σκοπό τη δημιουργία ανώμαλων καταστάσεων». Επί πολλά χρόνια το αρχείο των τρομοκρατικών οργανώσεων, που βρέθηκε τον Ιανουάριο του 1978 στις παρυφές του βουνού της Πάρνηθος, έκρυβε ένα γρίφο. Πολλά από τα σημειώματα που αφορούσαν τα αποτελέσματα παρακολουθήσεων στόχων είχαν γραφεί με τη γραφομηχανή της «17Ν». Ωστόσο, χτυπήθηκαν από τον «Ε.Λ.Α.», μόνο ο Μπάμπαλης και το εργοστάσιο της γερμανικής εταιρείας A.E.G. στην Ελλάδα, όπου σκοτώθηκε από αστυνομικά πυρά ο τρομοκράτης Χρήστος Κασσίμης. Οι αξιωματικοί της αστυνομίας δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τη συνύπαρξη των δύο οργανώσεων στην Πάρνηθα, καθώς «17Ν» και «Ε.Λ.Α.», οργανώσεις με διαφορετική δομή και ιδεολογική πλατφόρμα που πολλές φορές λειτουργούσαν ανταγωνιστικά, όμως μετά την εξάρθρωση των δύο οργανώσεων, η αστυνομία θεωρεί ότι αυτό συνέβη διότι στα πρώτα χρόνια της μεταπολιτεύσεως «17Ν» και «Ε.Λ.Α.» διέθεταν κοινή γιάφκα. Η δολοφονία του Μάλλιου παραμένει ανεξιχνίαστη, επισήμως, καθώς το αδίκημα της ανθρωποκτονίας διαγράφηκε μετά την παρέλευση 20ετίας από την τέλεση της.
Ο Παύλος Σερίφης, ανιψιός του Γιάννη Σερίφη που συνελήφθη για συμμετοχή την «17 Νοέμβρη» και αποδέχθηκε τη συμμετοχή του ως τσιλιαδόρου στη δολοφονία του Ρίτσαρντ Γουέλς, κατονόμασε τους άλλους τρεις που έλαβαν μέρος, ενώ προσδιόρισε και τα πρόσωπα που συμμετείχαν στις μετέπειτα δολοφονίες των Μάλλιου και Πέτρου-Σταμούλη [14]. O Αλέξανδρος Γιωτόπουλος αναγνωρίζεται από τον Σερίφη ως ο αδιαφιλονίκητος αρχηγός της «17 Νοέμβρη» και αυτός που πυροβόλησε τον Γουέλς, τον Μάλλιο, τον Πέτρου και τον συνοδό του αστυνομικό Σταμούλη. Στη δολοφονία του Μάλλιου, πέραν του Γιωτόπουλου, έλαβαν μέρος η «Άννα», μια όμορφη ψηλή Ελληνίδα, και ο καταγόμενος από τις Σέρρες Νίκος Παπαναστασίου, που συνελήφθη στο Μενίδι και είχε κατονομασθεί από τον Χριστόδουλο Ξηρό ως ο πρώτος «Νικήτας» της τρομοκρατικής οργανώσεως, ο οποίος διατηρούσε κατάστημα ειδών αγγειοπλαστικής στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου.