Ο επίλογος μίας τραγικής Ιστοριας : 70 χρόνια από την καταστολή της κομμουνιστικής ανταρσίας

• 

  του Ιωάννη Χρ. Γιαννάκενα

  Ο τορπιλισμός της «Έλλης» από ιταλικό υποβρύχιο τον Δεκαπενταύγουστο του 1940 στην Τήνο, απετέλεσε το εναρκτήριο σάλπισμα για μια τραγική δεκαετία που τραυμάτισε με το πλέον οδυνηρό τρόπο την ελληνική κοινωνία. Το αποφασιστικό ΟΧΙ του πρωθυπουργού Ιωάννου Μεταξά στον Ιταλό Γκράτσι τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου 1940, που ενσαρκώθηκε με την μοναδική σε ηρωισμό μαχητικότητα του ελληνικού λαού, έδειξε πως οι Έλληνες ήσαν αποφασισμένοι να πολεμήσουν μέχρι τέλους. Οι νίκες στα βορειοηπειρωτικά βουνά, αλλά και η ηρωική αντίσταση στην Γραμμή Μεταξά (Οχυρά Ρούπελ, Ιστίμπεη, Νυμφαίου, Κέλκαγια, Εχίνου κ.τ.λ.) απέσπασαν τον θαυμασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας.

  
  Η Εθνική Αντίσταση - Η πρώτη απογοήτευση
  

  Η αντίσταση των Ελλήνων στους κατακτητές καταγράφεται από την πρώτη ημέρα, καθώς στις 27 Απριλίου 1941 εισέρχονται οι Γερμανοί στην Αθήνα και ανεβαίνουν στην Ακρόπολη να τοποθετήσουν την σημαία τους. Ο Έλληνας φρουρός της ελληνικής σημαίας Κώστας Κουκίδης, μη αντέχοντας την προσβολή, διπλώνεται με την υποσταλμένη σημαία μας και πέφτει στο κενό, δίνοντας την ζωή του για την τιμή του Εθνικού μας Συμβόλου.

  Τους επόμενους μήνες δημιουργούνται και αναπτύσσονται αντιστασιακές οργανώσεις για να αντιμετωπίσουν τους κατακτητές, με κυριότερες τις ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ (Ναπολέων Ζέρβας), ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (κεκαλυμμένο ΚΚΕ), ΕΚΚΑ (Δημήτριος Ψαρρός), «Χ» (Γεώργιος Γρίβας), ΠΑΟ (στρατιωτικοί Βορείου Ελλάδος) κ.α. Η εισροή λαού στις οργανώσεις αυτές είναι άμεση. Χιλιάδες αγνοί Έλληνες πατριώτες ανεβαίνουν στα βουνά για να κάνουν το χρέος τους στην Πατρίδα.

  Οι περισσότεροι βρίσκουν μπροστά τους το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και εντάσσονται σε αυτό. Δεν είχε φανεί ακόμα το κομμουνιστικό πρόσωπο της οργανώσεως. Οι περισσότεροι μαχητές πέφτουν θύματα της προπαγάνδας των κομισάριων του ΚΚΕ που κινούνται έξυπνα και μόνοι στην διαμόρφωση των συνθηκών που θα επιτρέψουν στο ΚΚΕ να επικρατήσει την επόμενη ημέρα της Κατοχής.

  Η τακτική αυτή του ΚΚΕ να καπηλευτεί το αντιστασιακό κίνημα της χώρας για να το στρέψει εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων (δηλαδή όλων των άλλων) επέφερε καταστρεπτικές συνέπειες για την κοινωνική συνοχή δημιουργώντας τραύματα αξεπέραστα σε πολλούς Έλληνες, ακόμα και στους οπαδούς του. Πρώτο όμως θύμα ήταν το ίδιο το αντιστασιακό κίνημα που αντί να είναι προσανατολισμένο απέναντι στους Γερμανούς, Ιταλούς, Τσάμηδες και Βουλγάρους, βρέθηκε να αλληλοσπαράσσεται. Ήταν ένα απροσδόκητο δώρο στους κατακτητές.

  Δεκάδες χιλιάδες αθώοι Έλληνες πολίτες, όλων των τάξεων, επαγγελμάτων, ηλικιών και φύλων, ακόμα και στρατιωτικοί ήρωες του Βορειοηπειρωτικού Έπους, του Ρούπελ, της Μικρασιατικής Εκστρατείας, Βαλκανικών Πολέμων και άλλων εθνικών αγώνων, συλλαμβάνονται ως αντιδραστικοί στον «αγώνα του δημοκρατικού λαού» και ως «συνεργάτες των Γερμανών» και εν συνεχεία δολοφονούνται και εξαφανίζονται σε μαζικούς τάφους διάσπαρτους σε όλη την Ελλάδα.

  Η τρομοκρατία που εξαπολύει ο ΕΛΑΣ με τον εκτελεστικό του βραχίονα την τρομακτική ΟΠΛΑ, σε όλη την Ελλάδα από την άνοιξη του 1943 έως το Δεκέμβρη του 1944, είναι από τα μελανότερα σημεία της δεκαετίας. «Πηγάδες» και «τρύπες» γέμισαν με αθώους πολίτες που μοναδικό τους έγκλημα ήταν ότι δεν ήσαν κομμουνιστές. Αλλά και πολλοί αγνοί και καλοπροαίρετοι ιδεολόγοι κομμουνιστές δολοφονήθηκαν από τους «συντρόφους» τους, είτε διότι έφεραν κάποια αντίρρηση σε εκτέλεση, είτε διότι εξέφρασαν μια διαφορετική πολιτική άποψη. Τα θύματα της επιθέσεως του ΚΚΕ εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του, καταμετρούνται περισσότεροι από τα θύματα της γερμανο-ιταλικής επιθέσεως και κατοχής.

  
  Η απελευθέρωση - Τα Δεκεμβριανά
  

  Ο ελληνικός λαός έχοντας μαρτυρήσει κάτω από τους κατακτητές και τους επίδοξους ερυθρούς κατακτητές, ανέμενε με μεγάλη προσδοκία την απελευθέρωση και την επιστροφή των ελληνικών στρατευμάτων από την Μέση Ανατολή και την Ιταλία όπου εμάχοντο σκληρά για την ήττα του Άξονος και την νίκη των Συμμαχικών Δυνάμεων.

  Δυστυχώς πολλά από αυτά τα παλικάρια του Ελληνικού Στρατού, τα οποία πολέμησαν στα βορειοηπειρωτικά βουνά ή στο Ρούπελ, πήγαν στην Μέση Ανατολή και πολέμησαν στην έρημο και εν συνεχεία στην απελευθέρωση της Ιταλίας τους Γερμανούς, αντί να μπαίνουν και αυτοί απελευθερωτές στο Βερολίνο, με τις Συμμαχικές δυνάμεις, διεκδικώντας τα προνόμια της Ελλάδος για την θυσία της, βρέθηκαν να γυρνάνε στην πατρίδα μετά από 3 ή 4 χρόνια και να χάνουν την ζωή τους στην Αθήνα στα Δεκεμβριανά.

  Η προσπάθεια του ΕΛΑΣ να καταλάβει την Αθήνα τον Δεκέμβρη του 1944, αντιμετωπίστηκε με μεγάλη θυσία από την Αστυνομία Πόλεων, την Χωροφυλακή (στου Μακρυγιάννη), τους Ριμινίτες - Ιερολοχίτες, τους Χίτες του Γ. Γρίβα (στο Θησείο), αλλά και των Άγγλων που συνέβαλαν καθοριστικά. Ο ΕΛΑΣ οδηγήθηκε τον Φεβρουάριο του 1945 στην Συμφωνία της Βάρκιζας με την οποία οι Ελασίτες αναγκάστηκαν να παραδώσουν τον οπλισμό τους. Πολλοί όμως παρέδωσαν άχρηστο οπλισμό, φυλάσσοντας τον καλό οπλισμό για την επόμενη προσπάθεια, η οποία δεν άργησε να έρθει, μόλις δεκατρείς μήνες μετά.

  
  Το ΚΚΕ ξαναπαίρνει τα βουνά
  

  Η αγανάκτηση και η οργή του λαού κατά του ΚΚΕ φούντωνε καθώς οι μέρες από τα Δεκεμβριανά περνούσαν και πολλές οικογένειες ανακάλυπταν τους αγνοούμενους, στα χέρια του ΕΛΑΣ, συγγενείς τους δολοφονημένους σε ερημικές περιοχές ή σε πηγάδια. Χιλιάδες καταγγελίες και μαρτυρίες για εγκλήματα Ελασιτών είδαν το φως. Η κατακραυγή ήταν τεράστια και το ΚΚΕ είδε την λαϊκή απήχησή του να εξατμίζεται, έτσι με διάφορα προσχήματα απείχε από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946.

  Την ίδια εκείνη ημέρα εκλογών, ξεκίνησε το νέο σχέδιο του ΚΚΕ για βίαιη κατάληψη της εξουσίας, με σφοδρή επίθεση ομάδων του κατά του Σταθμού Χωροφυλακής στο Λιτόχωρο Πιερίας. Αποτέλεσμα η δολοφονία 9 χωροφυλάκων, 2 λοχίων Στρατού και 3 στρατιωτών.

  Έτσι ξεκίνησε νέος κύκλος αίματος που στοίχισε σε ανθρώπινες ψυχές στους αμυνόμενους Έλληνες (1946-1949):

  • 12.777 φονευθέντων αξιωματικών και οπλιτών του Εθνικού Στρατού
  • 1.579 φονευθέντων αξιωματικών και οπλιτών της Βασιλικής Χωροφυλακής
  • 50.000 πολιτών που εκτελέστηκαν από τους αντάρτες
  • 931 φονευθέντων πολιτών από νάρκες των ανταρτών
  • 165 φονευθέντων κληρικών από τους αντάρτες

  Οι απώλειες του λεγομένου «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος» σύμφωνα με δικές τους μαρτυρίες κυμαίνονται μεταξύ 25.000 έως 35.000 νεκρών. Τα δεινά που προκάλεσε αυτός ο νέος κύκλος που κράτησε 3,5 ολόκληρα χρόνια και οι οικονομικές επιπτώσεις στην χώρα ήσαν καθοριστικές. Ενώ είμαστε στην πλευρά των νικητών δεν μπορούσαμε να διεκδικήσουμε τα εθνικά μας δίκαια (Βόρειος Ήπειρος, Κύπρος κ.α.) διότι αναγκαστήκαμε να ζητάμε βοήθεια στην αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού. Ενώ όλη η Ευρώπη βρισκόταν σε μια φάση αναδημιουργίας μετά το Βʼ Παγκόσμιο Πόλεμο, εμείς εδώ στην Ελλάδα πολεμούσαμε για την Ελευθερία μας μέχρι το τέλος του 1949.

  Οι σύμμαχοι τότε Αμερικανοί, μπόρεσαν να εξουσιάσουν την ελληνική πραγματικότητα, χάρις στο ΚΚΕ διότι η ανταρσία του υποχρέωσε τους Έλληνες πολιτικούς να δώσουν γη και ύδωρ στις ΗΠΑ, ώστε να πάρουν την Αμερικανική βοήθεια που απεφάσισε το Κογκρέσο τον Ιούλιο του 1947 μετά από την εισήγηση του Προέδρου Χάρρυ Τρούμαν. Την θεμελίωση αυτής της εξάρτησης την πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Το 1947, χάρις στην εγκληματική «απερισκεψία» του ΚΚΕ, η Ελλάδα υποδουλώθηκε ασφυκτικά. Δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάσει καθόλου εάν κάποια μέρα Αμερικανός πρέσβης ευχαριστήσει δημόσια το ΚΚΕ για την συμβολή του στην εδραίωση της αμερικανοκρατίας στην Ελλάδα!

  
  Οι μεγάλοι μύθοι
  

  * Ο ρόλος των Άγγλων στην Ελλάδα ποτέ δεν ήταν καθαρός, αλλά η επιλογή της κατάληψης της εξουσίας από το ΚΚΕ ήταν απόφαση του ιδίου από την πρώτη ημέρα της κατοχής. Το ΚΚΕ με απόφασή του αιματοκύλησε την Ελλάδα. Κανένας δεν του ζήτησε να εφαρμόσει και στην Ελλάδα την «προλεταριακή Οκτωβριανή επανάσταση».

  * Τα Δεκεμβριανά δεν «προέκυψαν» την ημέρα της ματωμένης συγκέντρωσης στο Σύνταγμα με τους ένοπλους Ελασίτες, Χωροφύλακες και Άγγλους, αλλά μήνες πριν με την μεταφορά ενόπλων ανταρτών στην Αθήνα σε καίριες θέσεις για να επιτεθούν, την ίδια κιόλας ημέρα, σε συγκεκριμένους στόχους (αστυνομικά τμήματα, υπουργεία, στρατόπεδα κ.α.). Όπως και έγινε (βλ. Τάκη Λαζαρίδη «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι»).

  * Ο Νίκος Ζαχαριάδης, γραμματέας του ΚΚΕ και μέλος του Κ.Κ. Σοβιετικής Ενώσεως, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να παρακούσει τις εντολές του Στάλιν ο οποίος είχε συμφωνήσει στην Γιάλτα, την ένταξη της Ελλάδος στο στρατόπεδο της Δύσεως. Η ανταρσία του 1946 από τον Ζαχαριάδη, με τον δήθεν «Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος», έγινε με εντολή του Στάλιν και έγινε καθαρά για να αποπροσανατολίσει την διεθνή κοινή γνώμη από την βίαια ενσωμάτωση της μισής Ευρώπης στο «σιδηρούν παραπέτασμα» του Κρεμλίνου. Κανείς δεν ασχολήθηκε με την βίαια κατάργηση της Δημοκρατίας στην Ανατολική Ευρώπη. Ο αδίστακτος Ζαχαριάδης θυσίασε δεκάδες χιλιάδες κομμουνιστών σε ένα άσκοπο και καταδικασμένο αγώνα και έφθασε στο σημείο να συνεργαστεί με τους «Σλαβομακεδόνες» αυτονομιστές με υπόσχεση παραχώρησης της ελληνικότατης Μακεδονίας στα πανσλαβιστικά μεγαλο-ιδεατικά οράματά τους. Ήρθε δε, για τους «Σλαβομακεδόνες», σε σύγκρουση με στελέχη, όπως τον καπετάν Γιαννούλη, τον οποίο εκτέλεσε μαζί με πολλούς άλλους αντάρτες (βλ. Μαργαρίτα Λαζαρίδου «Πόλεμος και Αίμα»).

  * Η επιχείρηση «παιδοφύλαγμα» (στην πραγματικότητα παιδομάζωμα) που εξαπέλυσε ο ΔΣΕ το 1947-48, μαζεύοντας δήθεν «με δική τους συναίνεση» συνολικά πάνω από 28.000 παιδιά για την προφυλάξει τους από τις «αμερικανικές βόμβες και τους μοναρχοφασίστες», αποτελεί ένα από τα μεγάλα εγκλήματα του ΚΚΕ με ομοιότητα μόνο στην Τουρκοκρατία. Όπως παραδέχθηκε και το ηγετικό στέλεχος και πρώην βουλευτής του ΚΚΕ Γρηγόρης Φαράκος «τα παιδιά το κόμμα τα μάζευε για να τα κάνει στρατιώτες να γυρίσουν στην Ελλάδα να πολεμήσουν». Όπως λέει και η έκθεση των Ηνωμένων Εθνών, τα παιδιά στην πλειοψηφία τους αρπάχτηκαν από τις οικογένειες τους, παρά την θέλησή τους, και σε πολλές περιπτώσεις οι αντιστεκόμενοι γονείς ή άλλοι συγγενείς δολοφονήθηκαν (βλ. Γ. Μανούκα «Παιδομάζωμα, το μεγάλο έγκλημα κατά της φυλής»).

Ο "ΑΓΝΩΣΤΟΣ" ΦΡΟΥΡΑΡΧΟΣ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΟ 1944

Η αλήθεια για τον διοικητή της Μεραρχίας Θεσσαλονίκης συνταγματάρχη Γαλάτη που ανέλαβε φρούραρχος του ΕΛΑΣ όταν η μακεδονική πρωτεύουσα απελευθερώθηκε από τους Γερμανούς το 1944

Ο φρούραρχος του ΕΛΑΣ Θεσσαλονίκης στις 28 Οκτωβρίου 1944, όταν έφευγαν από την πόλη οι Γερμανοί. Δεξιά, ο ίδιος με την οικογένειά του σε προπολεμική φωτογραφία.

Θα αναρωτιούνται πολλοί γιατί η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς γιορτάζεται "επισήμως" ότι έγινε στις 30 Οκτωβρίου και όχι στις 28 Οκτωβρίου 1944 και γιατί τιμάται ως απελευθερωτής της ο στρατηγός Ευριπίδης Μπακιρτζής (διοικητής της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας, απών από τη Θεσσαλονίκη τις μέρες εκείνες) και όχι ο συνταγματάρχης Ευστάθιος Γαλάτης, ο οποίος ήταν - όταν έφευγαν οι Γερμανοί - ο διοικητής της Μεραρχίας Θεσσαλονίκης του ΕΛΑΣ και ο πρώτος φρούραρχος της πόλης. Απλούστατα, γιατί ο συνταγματάρχης Γαλάτης έχει σιωπηρώς "εξαφανιστεί" από την επίσημη ιστοριογραφία, προφανώς για κομματικούς λόγους.
Την αποκάλυψη κάνει ο ιστορικός συγγραφέας Δημοσθένης Κούκουνας στο νέο βιβλίο του για την Υπόθεση Μέρτεν, δίνοντας στη δημοσιότητα νέα στοιχεία ως προς την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Γράφει συγκεκριμένα:

Κατά την Κατοχή ο κατά τεκμήριο κορυφαίος αντιστασιακός της Θεσσαλονίκης – και μάλιστα στις τάξεις του ΕΑΜ – ήταν ένας απόστρατος συνταγματάρχης του ιππικού, ο Ευστάθιος Γαλάτης, ο οποίος κατά την απελευθέρωσή της στις 30 Οκτωβρίου 1944 ήταν διοικητής της Μεραρχίας Θεσσαλονίκης του ΕΛΑΣ και φρούραρχος. Γεννημένος το 1890 στην Ιθάκη, γόνος της ομώνυμης ιστορικής οικογένειας, έλαβε μέρος στους πολέμους 1912-22, τραυματίστηκε επανειλημμένα και έφθασε στον βαθμό του επιλάρχου, με τον οποίο αποστρατεύθηκε το 1927. Υπήρξε ένας από τους πρώτους αξιωματικούς που εκπαιδεύθηκε ως χειριστής αεροπλάνων στο Σέδες το 1918. Σύζυγός του ήταν η αδελφή του μεγάλου Θεσσαλονικού ζωγράφου Πολύκλειτου Ρέγκου.

Ανακλήθηκε στην ενέργεια και έλαβε μέρος στον πόλεμο 1940-41, οπότε στη συνέχεια αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του συνταγματάρχη ιππικού και επανήλθε στην οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως ηγετικό στέλεχος του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ Θεσσαλονίκης, όπως και οι τρεις γιοι του που υπηρέτησαν επίσης στον ΕΛΑΣ ή στην ΕΠΟΝ. Υπήρξε μεταξύ άλλων ο οργανωτής του σαμποτάζ στο αεροδρόμιο του Σέδες που τότε το χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί και τελικά τον συνέλαβαν έπειτα από πληροφορίες που είχαν σε βάρος του.

Αμέσως μετά τη σύλληψή του, κινητοποιήθηκε η σύζυγός του για να ενεργήσει για την αποφυλάκισή του, οπότε ο αδελφός της, ο Πολύκλειτος Ρέγκος, επισκέφθηκε τον Άρθουρ Μάισνερ, τον άμεσο υφιστάμενο του Μέρτεν, και του ζήτησε να τους βοηθήσει. Γνωρίζονταν από την εποχή που σπούδαζαν και οι δύο στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας κατά τη δεκαετία του 1920. Πράγματι, ο Μάισνερ, αφού εξασφάλισε τη συγκατάθεση του Μέρτεν, βοήθησε αποφασιστικά. Ο τρόπος που εφηύραν για να τον απαλλάξουν από τα χέρια των Ες Ες και της Γκεστάπο ήταν να τον παρουσιάσουν ως τρελό. Για να το επιτύχουν αυτό, ανέλαβε ο ιατρός των φυλακών Παύλου Μελά, όπου εν τω μεταξύ είχε μεταφερθεί ο Γαλάτης, να τον παρουσιάσει ως νευρασθενή και να ζητήσει τον εγκλεισμό του στο ψυχιατρείο Βαγιανού.

Μετά από μερικούς μήνες, ο Γαλάτης κατόρθωσε να βγει και να συνεχίσει την αντιστασιακή του δραστηριότητα. Στις παραμονές της γερμανικής αποχώρησης, σχημάτισε τη Μεραρχία Θεσσαλονίκης του ΕΛΑΣ, της οποίας ανέλαβε τη διοίκηση. Όταν έφευγαν οι Γερμανοί, ο μέραρχος Ε. Γαλάτης απηύθυνε την ακόλουθη προκήρυξη:

Ε.Λ.Α.Σ.

ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΠΡΟΚΗΡΥΞΙΣ

ΤΟΥ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΓΑΛΑΤΗ

Προς τον Λαόν Θεσσαλονίκης

Αναλαμβάνων την διοίκησιν της Μεραρχίας του ΕΛΑΣ πόλης Θεσσαλονίκης απευθύνω θερμόν χαιρετισμόν.

Ι. Προς τους αξιωματικούς, Καπετανέους και Μαχητάς του ΕΛΑΣ, που με την ηρωική πάλη τους εναντίον των καταχτητών και ταγμάτων ασφαλείας, εξεκαθάρισαν την πόλιν από το άγος της προδοτικής αντιδράσεως και τας σκοτεινάς δυνάμεις της αλητοκρατείας που κυνηγημένες κατέφυγαν εις τα γύρω χωριά της πόλεως, έτοιμες να επαναλάβουν την ληστρική δράση τους την οποίαν όμως θα κατασυντρίψωμεν.

ΙΙ. Προς τας Εθνικοαπελευθερωτικάς Οργανώσεις, που με την βοήθεια και σκληρή πάλη κατά τα τρία χρόνια της σκλαβιάς, εστάθησαν καθοδηγηταί του αγώνος.

ΙΙΙ. Προς τον ηρωικό λαό της πόλεως Θεσσαλονίκης, που μέχρι σήμερα συνέτρεξε τον ΕΛΑΣ-ΕΑΜ και ενισχύει, με την συμβολή του τον τιτάνιο αγώνα εναντίον των κατακτητών και εθνοπροδοτών.

ΙV. Στους Αλησμονήτους δολοφονημένους του αγώνος μας, εις μνήμην των οποίων κλίνω ευλαβικώς το γόνυ.

Και υπόσχομαι να αγωνισθώ διά την τελικήν απελευθέρωσιν του Λαού της πόλεως, βοηθώντας αυτόν με τας ενόπλους δυνάμεις εις την λύσιν όλων των προβλημάτων του και την ολοκλήρωσιν της Λαοκρατικής Δημοκρατικής Ζωής.

Λαέ της πόλεως. Θάρρος εις τας αποφάσεις σου.

Ο ΕΛΑΣ επί κεφαλής σου είναι άγρυπνος εγγυητής της Ζωής και υτης Ασφαλείας σου.

Ο Διοικητής Μεραρχίας Θεσσαλονίκης

ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΓΑΛΑΤΗΣ

Συν)χης Ιππικού

Την ίδια ημέρα (28 Οκτωβρίου 1944) στην εφημερίδα Εθνική Φωνή, το επίσημο όργανο του ΕΑΜ Θεσσαλονίκης, δημοσιευόταν η ακόλουθη συνέντευξή του:

Ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ Ε.Λ.Α.Σ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΓΑΛΑΤΗΣ

ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΤΡΑΤΟΥ Ε.Λ.Α.Σ. ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΜΑΣ

Συνέντευξή του με απεσταλμένους

του εθνικοαπελευθερωτικού τύπου

Εκπρόσωποι του Εθνικοαπελευθερωτικού Τύπου μάς μεταδίδουν από το Στρατηγείο της Μεραρχίας του ΕΛΑΣ Θεσσαλονίκης τις ακόλουθες εντυπώσεις των από μια συνέντευξη που είχαν χθες, με τον Διοικητή της Μεραρχίας συνταγματάρχην του ιππικού Ευστάθιο Γαλάτη:

Σ’ ένα απλό και απέριττο σπίτι συναντούμε το Μέραρχο. Είναι πρώτα πρώτα ένας μαχητής. Ζωηρός, παρά τα 54 του χρόνια, γεμάτος νεανική φλόγα και ορμή. Μόνιμο στέλεχος του στρατού από το 1912 ως το 1927, αποτάχτηκε τότε, σαν προοδευτικό στοιχείο. Πολέμησε, σαν εθελοντής στον πόλεμο του 1912, σαν αεροπόρος έπειτα τους Γερμανούς στον παγκόσμιο πόλεμο, πολέμησε στη Μικρά Ασία και στον τελευταίο πόλεμο ήταν διοικητής τμήματος αρμάτων μάχης. Τα τρία παιδιά του ανήκουν από πολύ καιρό στον ΕΛΑΣ. Με κόπο τον απομονώνουμε λίγα λεπτά από τους συνεργάτας του αξιωματικούς, καπεταναίους για να του υποβάλουμε μερικές ερωτήσεις:

–Πώς βρίσκετε συναγωνιστή Μέραρχε τα τμήματά σας από άποψη μαχητικότητας και φρονήματος;

–Δε βρίσκω λόγια να εξάρω τη μαχητικότητα και τον ενθουσιασμό των ηρωικών παιδιών του ΕΛΑΣ. Όλοι, αξιωματικοί, καπεταναίοι και στρατιώτες με αυθόρμητο ενθουσιασμό και απόλυτη πειθαρχία παλεύουν αδιάκοπα.

–Ποια γνώμη έχετε για την τήρηση της τάξης και πειθαρχίας στις απελευθερωμένες περιοχές της πόλης μας;

–Η τάξη στις περιοχές που απελευθερώσαμε είναι υποδειγματική. Ποτέ δεν υπήρχε τόση ησυχία, πραγματική και ασφάλεια. Παρά τον μεγάλο ενθουσιασμό και τις χαρμόσυνες εκδηλώσεις πατριωτισμού που έχουμε καθημερινά κανένα έκτροπο δεν παρατηρείται. Εδώ βλέπει κανείς αυτό που λέμε πολιτισμένη ζωή.

–Πώς βλέπετε τον ΕΛΑΣ σε σύγκριση με τον παλιό Ελληνικό στρατό;

–Εδώ θ’ αφήσω να μιλήσει ο ίδιος ο λαός με το στόμα απλοϊκών ανθρώπων. Πριν από καιρό ήρθε απ’ το χωριό Θοδωράκι στο σπίτι μου γνωστή μας χωρική. Μας είπε πως στο χωριό της πήγαν τμήματα του ΕΛΑΣ της ΧΙ Μεραρχίας. Ώρες ολόκληρες καθόταν και μου διηγότανε με τα θερμότερα λόγια επεισόδια και γεγονότα με τη μεγαλύτερη συγκίνηση. «Δεν έχουμε δει ποτέ έτσι συγκροτημένα τμήματα. Τέτοιος πολιτισμός. Τίποτε από κείνα που περιμέναμε άλλοτε σαν έμπαινε στρατός σε χωριό».

Τα ίδια, συνεχίζει ο συναγωνιστής Μέραρχος, με είπαν άλλες χωρικές από το Βλάτσι. «Ο ΕΛΑΣ, μου είπαν, τους έκανε τους άνδρες μας άλλους ανθρώπους. Όσοι δεν τους είδατε δύσκολα θα πιστέψτε σ’ αυτό το θαύμα».

–Ποια η διαπίστωσή σας από τη στάση και τη συμμετοχή του Λαού στο πλευρό του ΕΛΑΣ;

–Σύσσωμος ο Λαός, όπως άλλωστε απλούστατα μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας, βρίσκεται στο πλευρό του ΕΛΑΣ και τον θεωρεί δικαιολογημένα δικό του Λαϊκό Στρατό, φρουρό της ζωής του, της τιμής και της ελευθερίας του.

–Ποια η συμμετοχή του σώματος των Ελλήνων αξιωματικών στον αγώνα του Έθνους;

–Στον αγώνα του Έθνους όλοι οι άριστοι αξιωματικοί πήραν μέρος αυθόρμητα και με ενθουσιασμό. Τα ανώτερα στελέχη του ΕΛΑΣ είναι αξιωματικοί που προέρχονται από τη Σχολή των Ευελπίδων και μάλιστα οι καλύτεροι.

Τους αξιωματικούς που δεν ανταποκρίθηκαν στη φωνή του Έθνους πρέπει να τους χωρίσουμε σε κατηγορίας. Πρώτα είναι εκείνοι που δουλικά υποτάχτηκαν στην κατάσταση, επηρεασμένοι απ’ την Κυβέρνηση Τσολάκογλου που με μια διαταγή που εξέδωσε έστειλε υποχρεωτικά τους ευέλπιδες στο Πανεπιστήμιο και με την αντεθνική του αυτή πράξη διέλυσε τον ελληνικό στρατό. Τότε Φρούραρχος ήταν ο Δημάρατος που ύστερα από λίγες μέρες με χαρά μου έμαθα πως πέρασε στις γραμμές μας. Και κείνος τότε με αγανάκτηση μίλησε για το μέτρο αυτό του Τσολάκογλου.

Εγώ ο ίδιος στον γιο μου που είναι εύελπις τον απαγόρευσα να υπακούσει.

Άλλοι μόνιμοι αξιωματικοί, επηρεασμένοι από τις δύσκολες στιγμές στα χρόνια της κατοχής, ως μόνη τους φροντίδα είχαν να παίρνουν έγκαιρα το μισθό τους. Αυτό το εκμεταλλεύθηκε ο συνταγματάρχης Βίμπλης φρούραρχος τότε διάδοχος του Δημάρατου, ο οποίος διέταξε να πληρώνονται κατά προτεραιότητα όσοι είχαν ιδιαίτερα σημειώματά του. Τέτοια έπαιρναν μόνο όσοι δεχότανε να οργανωθούν στην ΠΑΟ.

Η τρίτη κατηγορία για την οποία με κόπο συγκρατώ την αγανάκτησή μου αφορά τους αξιωματικούς που ντρόπιασαν και εξευτέλισαν το σώμα των αξιωματικών και δέχτηκαν να γίνουν ελεύθεροι λησταί, δηλαδή εννοώ τους αξιωματικούς (ευτυχώς λίγους) που πήγαν στα Τάγματα Αλητείας, στον Πούλο κλπ.

Σε μένα τον ίδιο τόλμησαν τα κτήνη να παρουσιασθούν και να ζητήσουν ν’ αναλάβω στη Γκιουβέζνα τμήμα 300 αλητών δίνοντάς μου 100 λίρες σε μια εποχή που, όπως ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός, βρισκόμουνα σε τραγική οικονομική και επισιτιστική κατάσταση.

Στο σημείο αυτό στράφηκε ο συναγωνιστής Μέραρχος προς τη γυναίκα του που ήταν εκεί κοντά.

–Θυμάσαι, της λέγει συγκινημένος και τα μάτια τού γηραιού αγωνιστή βουρκώνουν, υποφέραμε αλλά κρατήσαμε την τιμή μας.

–Ποιο νομίζετε ότι ήταν το καθήκον των Ελλήνων Αξιωματικών στα τρία χρόνια της σκλαβιάς του Ελληνικού Λαού;

–Φυσικά να τρέξουν στη φωνή του Έθνους με το όπλο στο χέρι, όπως είπα, η αναλογία συμμετοχής στον αγώνα απ’ την αρχή, ήταν ικανοποιητική. Η ποιοτική αναλογία είναι αρίστη. Ακόμη και σήμερα, μόλις έμαθαν, πως εγώ ανέλαβα τη Μεραρχία, έρχονται συνεχώς επιτροπές αξιωματικών για να με συγχαρούν.

–Ποια νομίζετε πως είναι η θέση του ΕΛΑΣ απέναντι στην εθνοπροδοτική αντίδραση και τα Τάγματα Ασφαλείας;

–Η θέση του ΕΛΑΣ απέναντι στους εθνοπροδότες και τους ταγματασφαλίτες είναι εκείνη που διατυπώθηκε με τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού.

Ο Λαός είναι εκείνος που έχει και το καθήκον και το δικαίωμα να δικάσει και να τιμωρήσει τους εχθρούς του.

–Τι γνώμη έχετε για τον Χρυσοχόου;

–Ο κατάπτυστος αυτός άνθρωπος είναι ο αρχηγός κάθε μορφής αντίδρασης. Παντού σε κάθε βρωμιά τον βλέπει κανείς μέσα. Αρχηγός της ΥΒΕ, ΠΑΟ, ΠΕΚ, μυστικοσύμβουλος των Γερμανών. Ο γενικός καθοδηγητής των Ταγμάτων Ασφαλείας και κάθε αντεθνικής συνωμοσίας. Είναι στίγμα για το Σώμα των τιμίων αξιωματικών.

Συγκινημένοι από τον ενθουσιασμό του γηραιού συναγωνιστού τον συγχαρήκαμε και τον αποχαιρετίσαμε γιατί στο μεταξύ συγκεντρωθήκανε επιτελείς και οι καπεταναίοι της Μεραρχίας για συνεργασία.

Ωστόσο, μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και την εν συνεχεία εμφάνιση του στρατηγού Ευριπίδη Μπακιρτζή, ως διοικητή της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ, ο μέραρχος Θεσσαλονίκης Γαλάτης αποστασιοποιήθηκε ως μετριοπαθής και ο ίδιος δεν είχε καμιά δραστηριότητα στις εμφύλιες συγκρούσεις που ακολούθησαν. Μόνο στις εκλογές του Μαΐου 1958 δέχθηκε να πολιτευθεί με την ΕΔΑ, σε μια φάση που ως γνωστόν η Αριστερά είχε διευρύνει την πολιτική της βάση.

Εν τω μεταξύ, καθώς επρόκειτο να διεξαχθεί η δίκη του Μαξ Μέρτεν ως εγκληματία πολέμου, θεώρησε χρέος του να προσέλθει αυτοβούλως ως μάρτυς υπεράσπισής του για να καταθέσει ότι του όφειλε τη ζωή. Ο Μέρτεν δεν τον είχε θυμηθεί ώστε να τον προτείνει ως μάρτυρα. Προσήλθε πράγματι ενώπιον του στρατοδικείου, αλλά ουσιαστικά ο πρόεδρός του στρατηγός Ι. Κοκορέτσας, που φυσικά διηύθυνε τη διαδικασία, δεν τον άφησε καν να μιλήσει.

Ένας απεσταλμένος του γερμανικού περιοδικού Neue Illustrierte, αφού πλέον είχε ολοκληρωθεί η δίκη και είχε καταδικασθεί ο Μέρτεν, τον αναζήτησε και του πήρε συνέντευξη. Έγραψε:

Η σιωπή της νύχτας διακόπτεται από δυνατά χτυπήματα. Η ώρα είναι τέσσερις. Το δωμάτιο είναι τυλιγμένο στο σκοτάδι.

Ένας ταξίαρχος των ανταρτών ταράζεται μέσα στο όνειρό του. Κι άλλα χτυπήματα στην πόρτα. Ξυπνάει απότομα.

«Ανοίξτε! Αστυνομία!» φωνάζει κάποιος στα ελληνικά. Οι αστυνομικοί ανεβαίνουν από τις σκάλες. Με διαταγή της δύναμης κατοχής, οι πόρτες εισόδου δεν επιτρέπεται να παραμένουν κλειστές κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Ο Γαλάτης σηκώνεται από το κρεββάτι και σπεύδει να καθησυχάσει τη γυναίκα του, που τον κοιτάζει με τρόμο.

«Έρχομαι αμέσως», λέει ο Γαλάτης. «Μη χτυπάτε την πόρτα».

Κουμπώνει το σακάκι του, κατευθύνεται προς την πόρτα, γυρίζει το κλειδί και την ανοίγει.

Τρεις αστυνομικοί εισβάλλουν στο σπίτι, ενώ ένας τέταρτος στέκεται μπροστά στην πόρτα, με το χέρι στη σκανδάλη.

«Ελάτε!» διατάζει ο ψηλότερος από τους αξιωματικούς, ένας αξιωματικός.

Ήμουν απερίσκεπτος... σκέφτεται ο Γαλάτης. Θα έπρεπε να είχα φυλαχτεί. Κάποιος κατάσκοπος θα με πρόδωσε.

Στρέφεται στη γυναίκα του, που στέκεται με το νυχτικό στην πόρτα του υπνοδωματίου, θέλει να της σφίξει το χέρι.

Ο αξιωματικός της αστυνομίας τον απομακρύνει, του βάζει τα χέρια πίσω από την πλάτη. Του περνάνε χειροπέδες.

Οι αστυνομικοί τον τραβάνε προς την πόρτα. Δεν μπορεί παρά να φωνάξει: «Θα επιστρέψω, εις το επανιδείν!» Στην πραγματικότητα, σκέφτεται ότι δεν θα ξαναδεί ποτέ τη γυναίκα του...

Τον σπρώχνουν στις σκάλες βρίζοντάς τον, κάποιος του δίνει μια κλωτσιά στα πλευρά.

Η γκρίζα πρωινή ομίχλη καλύπτει τις στέγες των λευκών σπιτιών της Θεσσαλονίκης, ενώ τα μαύρα παράθυρα σαν να αναστενάζουν.

«Εμπρός, μέσα στο αυτοκίνητο!» διατάζει ο αξιωματικός.

Το αυτοκίνητο, ένα σαράβαλο γερμανικής κατασκευής, κατευθύνεται προς το φρουραρχείο.

Κανένας δεν μιλάει με τον Γαλάτη.

Για τον ίδιο ένα πράγμα είναι καθαρό: Ότι θα τον εκτελέσουν...

Μοιάζει με θαύμα το γεγονός ότι αυτός ο ηγέτης της αντίστασης τελικά σώθηκε. Για τον ίδιο, το θαύμα αυτό συνδέεται με ένα όνομα, αυτό του Δρος Μαξ Μέρτεν...

Ο Γαλάτης συναντήθηκε πρόσφατα με τον συνεργάτη μας Heinz Altmeyer στη Θεσσαλονίκη.

Αυτή η συνάντηση δεν ήταν τυχαία, καθώς ο Γαλάτης, που κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν οργανωμένος στην αντιστασιακή οργάνωση ΕΛΑΣ, παρουσιάστηκε στη δίκη του Μέρτεν ως μάρτυρας υπεράσπισης του άλλοτε εχθρού του.

Ο Γαλάτης είναι ένας μικρόσωμος, νευρώδης άνδρας, του οποίου δύσκολα μπορούμε να μαντέψουμε την ηλικία. Είναι 69 ετών. Το φρέσκο πρόσωπό του είναι διάστικτο από μερικούς κόκκινους λεκέδες.

Κατάγεται από την Ιθάκη, το νησί του πολυμήχανου Οδυσσέα, αλλά έχει ζήσει για πολλές δεκαετίες στη Θεσσαλονίκη. Τώρα είναι ένας αξιοσέβαστος συνταξιούχος που ζει με την ταπεινή σύνταξη συνταγματάρχη εν αποστρατεία που του καταβάλλει το ελληνικό κράτος.

Αυτός ήταν ο τελευταίος του βαθμός όταν διαλύθηκαν οι ελληνικές δυνάμεις το 1941. Ο Γαλάτης κατά τη διάρκεια της θητείας του έλαβε 16 μετάλλια ανδρείας, τα οποία φιγουράρουν τώρα στη στρατιωτική του στολή.

Ο Γαλάτης μιλάει ανοιχτά για τις συνθήκες που είχαν επικρατήσει το 1942 έως την αναχώρηση των Γερμανών το 1944.

Σύμφωνα με τον Γαλάτη, υπήρχε ένας αριθμός αντιστασιακών οργανώσεων, που εκπροσωπούσε όλες τις τάσεις των παλαιών κομμάτων. Ανάμεσά τους, η ΠΑΟ, η Πανελλήνια Απελευθερωτική Οργάνωση, της οποίας ο Αργυρόπουλος ήταν δευτερεύων ηγέτης, και η οργάνωση υπό τη διοίκηση του ενός άγνωστου τότε συνταγματάρχη, του Γρίβα. Σήμερα αυτός θεωρείται λαϊκός ήρωας των Κυπρίων.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων ετών, καμία οργάνωση δεν ανέλαβε δράση εναντίον των δυνάμεων κατοχής. Φυσικά, εκδικούμασταν όταν οι Γερμανοί πυροβολούσαν ομήρους ή ανατινάσσαμε κανένα γεφύρι εδώ κι εκεί, πράγμα που δεν ήταν εντελώς χωρίς αντίκτυπο.

Πάντως, για τις περισσότερες ενέργειες, δεν είχαμε ιδέα. Αυτές κατευθύνονταν από Βρετανούς πράκτορες.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά σπαταλούσαμε την ενέργειά μας στο να μαχόμαστε μεταξύ μας οι αντιστασιακές οργανώσεις για το ποια θα επικρατήσει.

Υπήρξαν αμέτρητοι θάνατοι σ’ αυτό τον αγώνα. Και ξέρω ότι οι Γερμανοί εκμεταλλεύτηκαν αυτά τα πάθη με μαεστρία.

Ο Γερμανός στρατηγός Φον Κρένσκι ήταν πολύ επιδέξιος σ’ αυτό. Μέσω επαφών, εξόργιζε τους έλληνες αντάρτες, που μάχονταν σαν τους δαίμονες. Πρέπει να πω εδώ – όσο κι αν με πληγώνει αυτό – ότι οι αντάρτες πολλές φορές δεν δίσταζαν να καταγγείλουν τους συναγωνιστές τους. Ο σκοπός ήταν προφανής: οι πληροφοριοδότες πίστευαν ότι κατά τις ομηρίες, μόνο αυτοί των αντίπαλων οργανώσεων θα εκτελούνταν.

Έτσι συνέβη και με μένα. Μέχρι σήμερα ακόμη δεν ξέρω ποιος ήταν ο υπεύθυνος. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι οι Γερμανοί κατόρθωσαν να με εντοπίσουν.

Η ελληνική αστυνομία με παρέδωσε στη Γκεστάπο. Μετά από πολλές ανακρίσεις, βρέθηκα στη διαβόητη διώροφη φυλακή «Παύλος Μελάς», που βρισκόταν κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό. Εκείνη την εποχή, κρατούνταν εκεί περίπου 500 άτομα. Μετά από κάθε σαμποτάζ, 50 άνθρωποι επιλέγονταν μεταξύ των κρατουμένων και εκτελούνταν.

Έφτασα σε ένα από αυτά τα κελιά του θανάτου. Έπρεπε να γεμίσω ένα σακκί με χορτάρια, κι αυτό θα ήταν στο εξής το στρώμα μου. Το φαγητό ήταν κακό, αλλά αρκετό. Πάντως, αν υποφέραμε, γι’ αυτό λίγο έφταιγαν οι Γερμανοί. Οι βασανιστές μας μας ήταν κυρίως Έλληνες που φορούσαν ένα κόκκινο περιβραχιόνιο με μια νεκροκεφαλή.

Έχασα κάθε ελπίδα. Μολονότι δεν ομολόγησα τίποτα για την αντιστασιακή μου δράση, οι Γερμανοί δεν χρειάζονταν αποδείξεις. Αλλά τι σημασία είχε; Αν κάτι συνέβαινε σε κάποιον Γερμανό κάπου σ’ ένα βουνό, θα μπορούσα να είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς που θα εκτελούνταν.

Φυσικά, η σύλληψή μου έγινε γνωστή στους φίλους μου. Αλλά πώς θα μπορούσαν να με βοηθήσουν;

Μια φορά ήρθε ένας Έλληνας γιατρός συνοδευόμενος από έναν άνδρα της Γκεστάπο για τη συνηθισμένη εβδομαδιαία ιατρική εξέταση. Η δική μου υγεία ήταν καλή και σταθερή και το γεγονός ότι ο γιατρός με εξέταζε προσεκτικά στο κεφάλι με έκανε να αναρωτιέμαι.

Ξαφνικά ο γιατρός μου είπε: «Είστε πολύ άρρωστος, συνταγματάρχα. Σοβαρή νευρασθένεια...»

Ενστικτωδώς σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να στηριχτώ σ’ αυτόν τον άνθρωπο για να σωθώ. Συγκατάνευσα με υπακοή, ενώ ταυτόχρονα σκεφτόμουν ποια θα έπρεπε να είναι τα σημάδια της νευρασθένειας.

Ο Έλληνας γιατρός αντάλλαξε μερικές κουβέντες με τον άνδρα της Γκεστάπο. Σήκωσε τους ώμους με αδιαφορία.

«Πρέπει να σε δηλώσω ασθενή», μου είπε στο τέλος ο γιατρός. «Πρέπει να βγείτε απ’ αυτό το στρατόπεδο. Θα σας πάω στην κλινική Βαγιάνου. Εκεί θα λάβετε την κατάλληλη φροντίδα».

Ήμουν ακόμη καχύποπτος. Αλλά τι θα μπορούσα να κάνω; Είτε με εκτελούσαν εδώ στο «Παύλος Μελάς» είτε κατά τη μεταφορά μου στο νοσοκομείο, ήταν το ίδιο.

Σε λίγη ώρα ετοιμάστηκα. Τελικά, έφτασα στο νοσοκομείο. Έμεινα εκεί μερικές εβδομάδες, λαμβάνοντας τη φροντίδα Ελλήνων γιατρών. Εν τω μεταξύ, φρόντιζα με επιμέλεια να δείχνω συμπτώματα νευρασθένειας, έτσι ώστε να μην υποψιαστούν οι Γερμανοί. Τότε σκεφτόμουν ότι κάποιος φίλος αντιστασιακός είχε φροντίσει για να με σώσει.

Τελικά, με απελευθέρωσαν. Και αργότερα μόνο συνειδητοποίησα ποιος με είχε σώσει: ο Μέρτεν.

Γιατί ο Μέρτεν με βοήθησε;

Ένας κουνιάδος μου ήταν στην ίδια σχολή με τον διερμηνέα του Μέρτεν, τον Μάισνερ. Αυτός ο κουνιάδος μου πήγε στον Μάισνερ μετά τη σύλληψή μου. Του είπε ότι ήμουν ένας θερμός πατριώτης, που αν και ευχόμουν οι Γερμανοί να φύγουν αμέσως, ήμουν επίσης από αυτούς τους Έλληνες που μπορούσαν να ασκούν τη μετριoπαθή επιρροή τους πάνω στις ριζοσπαστικές δυνάμεις.

Αυτό είπε ο Μάισνερ στον προϊστάμενό του, τον Μέρτεν.

Ο Μέρτεν δεν ήταν φίλος του ΕΛΑΣ. Το αντίθετο. Ωστόσο, μπόρεσε να κατανοήσει τα επιχειρήματα του κουνιάδου μου.

Το να με βγάλει κατευθείαν από το «Παύλος Μελάς», αυτό ήταν κάτι που δεν είχε την εξουσία να το κάνει. Έτσι, ζήτησε απ’ αυτόν τον γιατρό να με γλιτώσει από την εκτέλεση, αρχικά ως ασθενή.

Θα ήθελα επίσης να σημειώσω ότι είχα ήδη ακούσει για τον Μέρτεν. Τον έχω σε εκτίμηση, γιατί πολλές φορές άσκησε την επιρροή του υπέρ κρατουμένων. Μέχρι εκείνη τη στιγμή – ως Έλληνας – πίστευα ότι δεν θα έκανε κάτι τέτοιο χωρίς αντάλλαγμα. Η περίπτωσή μου όμως είναι ενδεικτική. Με απελευθέρωσε χωρίς να ζητήσει ούτε μία δραχμή.

Τού χρωστάω τη ζωή μου.

Ήμουν έτοιμος να τα κατεθέσω όλα αυτά στο δικαστήριο. Αλλά ο πρόεδρος Κοκορέτσας δεν με άφησε να μιλήσω όπως θα έπρεπε. Γι’ αυτό σας τα εκθέτω εδώ με ακρίβεια. Ο Κοκορέτσας δεν κάλεσε κι άλλους μάρτυρες που ήθελαν να καταθέσουν υπέρ του Μέρτεν. Θα ήθελα να αναφέρω μόνο τον φίλο μου Μενσαλόπουλο, που ήταν επικεφαλής των αποθηκών των τραμ στη Θεσσαλονίκη από το 1942 έως το τέλος του πολέμου. Ο ίδιος εξεπλάγη που δεν έλαβε κλήτευση.

Μου είπε: «Θα ήθελα να πω ότι χάρη στον Μέρτεν 250 οικογένειες εργαζομένων στους τροχιοδρόμους σώθηκαν από την πείνα, ίσως ακόμη κι απ’ τον θάνατο από πείνα. Αν δεν είχε λάβει τότε την απόφαση να πληρωνόμαστε σε είδος αντί σε δραχμές που δεν είχαν καμία αξία, πολλοί από μας θα είχαν πεθάνει. Του το προτείναμε και το έκανε».

Μπορείτε να γράψετε τα πάντα και να αναφέρετε το όνομά μου. Σας είπα την πλήρη αλήθεια.

Η γνώμη πολλών ανθρώπων, μεταξύ των οποίων πολλές σημαίνουσες προσωπικότητες στη Θεσσαλονίκη, είναι η εξής: Το δικαστήριο καταδίκασε τον Μέρτεν στη θέση άλλων ενόχων, γιατί αυτός πιάστηκε. Πλήρωσε για άλλους...

Στις 23 Σεπτεμβρίου, ο αντιστασιακός συνταγματάρχης Ευστάθιος Γαλάτης έγραψε την ακόλουθη επιστολή στον Μέρτεν, ο οποίος μετρούσε ήδη 18 μήνες προσωρινής κράτησης:

«Η επιθυμία μου είναι να ξεπληρώσω μια πράξη σας που μου έσωσε τη ζωή και γλίτωσε τη γυναίκα μου από το μαρτύριο. Μπορεί να μη θυμάστε πια αυτή την πράξη.

Μάθετε ότι ήμουν ηγέτης της αντίστασης και επικεφαλής της μεραρχίας του ΕΛΑΣ που είχε οργανωθεί στην πόλη. Έχω για την υπεράσπισή σας σημαντικά έγγραφα, τα οποία αποδομούν τις εναντίον σας κατηγορίες.

Τώρα είμαι επιλαχών βουλευτής του κόμματός μου στο ελληνικό κοινοβούλιο και είμαι αποφασισμένος να πράξω το καθήκον μου ως μάρτυρας, παρά τις αντιρρήσεις του κόμματός μου».

Ο Γαλάτης κράτησε τον λόγο του και εμφανίστηκε αυτοβούλως στο δικαστήριο.

Στο δικαστήριο, είχε μια σύντομη συνομιλία με τον πρόεδρο Κοκορέτσα.

Ο Κοκορέτσας ρώτησε απότομα τον Γαλάτη: «Τι θέλεις να πεις; Θέλεις να πεις ότι ο Μέρτεν σε έβγαλε από τη φυλακή και σε πήγε στο νοσοκομείο;»

Ο Γαλάτης απάντησε: «Ναι, θέλω. Θέλω να πω ότι υπάρχουν και ευπρεπείς Γερμανοί. Άνδρες που δεν επέτρεψαν απερίσκεπτα να εκτελεστούν ασθενείς και εμπύρετοι».

Και ο Κοκορέτσας πολύ θυμωμένος: «Είστε κομμουνιστής! Δεν σας χρειάζομαι».

Σ’ αυτό το σημείο ο πρόεδρος διατάσσει να σταματήσει η εξέταση του μάρτυρα.

Φυσικά, ο Γαλάτης δεν είναι κομμουνιστής. Το κόμμα στο οποίο ανήκει, η ΕΔΑ, είναι όντως ένα αριστερό κόμμα, αλλά όχι κομμουνιστικό.

Στη συνέχεια ζητάμε από τον Γαλάτη να μας εξηγήσει αυτή τη σκηνή στο δικαστήριο.

Μας λέει: «Επίτηδες διάλεξα τη διατύπωση περί εκτελέσεων ασθενών και εμπύρετων. Είμαι ανιψιός του παλαιού Έλληνα στρατηγού Παπούλα. Το 1935 ο Κοκορέτσας τον σήκωσε από το κρεββάτι με 41 πυρετό, έναν άνθρωπο 78 ετών, που είχε κάνει πολλές φορές περήφανη τη χώρα του. Τον καταδίκασε σε θάνατο και αμέσως τουφεκίστηκε».

«Γιατί;» τον ρωτάμε.

«Υποτίθεται ότι ο θείος μου είχε εμπλακεί στο βενιζελικό κίνημα του 1935. Ο Κοκορέτσας ήταν ήδη μέλος ενός στρατοδικείου και οι περί δικαιοσύνης αντιλήψεις του δεν άλλαξαν από τότε... όπως δείχνει και η υπόθεση Μέρτεν.

Αυτή είναι η ιστορία του αντιστασιακού συνταγματάρχη Γαλάτη, που θέλησε με ιπποτικό τρόπο να υποστηρίξει τον άλλοτε εχθρό του... Και που δεν τού επετράπη.

Ένα χρόνο αργότερα, το 1960, ο Ευστάθιος Γαλάτης πέθανε σε ηλικία 70 ετών.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα "Η υπόθεση Μέρτεν και η σύγκρουση με τον Καραμανλή", που κυκλοφό

Τα «παιδιά του Εμφυλίου»: Το «παιδομάζωμα» και το «παιδοφύλαγμα» που οδήγησε χιλιάδες παιδιά στις Ανατολικές χώρες

Με ένα από τα θέματα που σχετίζονται άμεσα με τον Εμφύλιο Πόλεμο στη χώρα μας (1946-1949), συγκεκριμένα με τα λεγόμενα παιδιά του εμφυλίου και το λεγόμενο παιδομάζωμα θα ασχοληθούμε στο σημερινό μας άρθρο.

Μετακινήσεις πληθυσμών κατά τον Εμφύλιο

Μια παράμετρος του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου που επηρέασε άμεσα τα παιδιά, ήταν οι μετακινήσεις μεγάλου μέρους του πληθυσμού από ορεινές ή ημιορεινές περιοχές της χώρας όπου δρούσε ο Δ(ημοκρατικός) Σ(τρατός) Ε(λλάδας) στα αστικά ή ημιαστικά κέντρα. Υπολογίζεται ότι αυτοί που εγκατέλειψαν τις εστίες τους ακούσια ή εκούσια ήταν περίπου 700.000. Η κυβερνητική πλευρά ισχυριζόταν ότι «επρόκειτο για σχέδιο του ΔΣΕ που ήθελε να δημιουργήσει αστάθεια διά της εξαρθρώσεως της οικονομίας της χώρας και της κάμψεως του πληθυσμού της υπαίθρου». Η Κυβέρνηση και ο φιλικά προσκείμενος προς αυτή Τύπος, χρησιμοποιούσε για τους πληθυσμούς αυτούς τους όρους ανταρτόπληκτοι ή συμμοριόπληκτοι. Αν και αυτό είχε μια δόση αλήθειας, η Κυβέρνηση και η στρατιωτική ηγεσία της χώρας είχαν ουσιαστικά αποφασίσει τη μετακίνηση των κατοίκων των φιλικά προσκείμενων προς τους αντιπάλους περιοχές ,για να εμποδίσουν τη δυνατότητα ενίσχυσής τους με έμψυχο υλικό αλλά και προμήθειες. Σύμφωνα με αμερικανικές πηγές, ο ΔΣΕ είχε στις τάξεις του περίπου 50.000 άτομα.

Όμως η συγκέντρωση των ανταρτόπληκτων στις παρυφές αστικών κέντρων και κωμοπόλεων, δημιουργούσε τεράστια προβλήματα σίτισης, στέγασης, υγιεινής και περίθαλψης. Βρετανικές πηγές στις αρχές του 1949 έκαναν λόγο για ‘’τραγωδία μεγάλων διαστάσεων’’ που θα οδηγούσε σε πολλούς θανάτους και θα καθιστούσε αδύνατη την ανάκαμψη της Ελλάδας.

Εκείνη την εποχή γύρω στα 660.000 άτομα λάμβαναν καθημερινά 1.000 δραχμές (της εποχής) και 120 γραμμάρια ψωμιού, ενώ η ελάχιστη διατροφή για ένα άτομο απαιτούσε 150.000 δραχμές τον μήνα.

Υπολογίζεται ότι στη χώρα μας το 12% των παιδιών έχασαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έναν ή και τους δύο γονείς τους. Οι ανήλικοι υπολογίζονταν περίπου σε 2.750.000, οπότε γύρω στα 380.000 απ’ αυτούς ήταν ορφανοί. Ο αριθμός είναι συγκλονιστικός. Σε όλη την Ευρώπη υπολογίζεται ότι 13.000.000 παιδιά έμειναν ορφανά ενώ κάποιες αναφορές κάνουν λόγο για 15.000.000 ορφανά παιδιά στην Κίνα.

Παιδομάζωμα και παιδοφύλαγμα

Η απουσία οργανωμένου δικτύου τροφοδοσίας και στρατολογίας συνέβαλαν στην απόφαση του ΔΣΕ να μεταφερθούν οι ανήλικοι από τις περιοχές που βρίσκονταν, στις περιοχές της δράσης του για να απαλλαγούν οι γυναίκες από τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις και να ενταχθούν στις τάξεις του. Καθώς δεν υπήρχε δυνατότητα τα παιδιά να μείνουν σε ασφαλείς τοποθεσίες στην Ελλάδα, οδηγούνταν σε γειτονικές βαλκανικές χώρες και στη συνέχεια σε άλλες λαϊκές Δημοκρατίες.
Βέβαια ο ΔΣΕ πρόβαλε το επιχείρημα ότι οι μαζικές μετακινήσεις των παιδιών γίνονταν για να γλιτώσουν από τα πυρά των αεροπλάνων και των πυροβόλων των κυβερνητικών δυνάμεων. Η πρακτική αυτή του ΔΣΕ έμεινε γνωστή στην ιστορία ως «παιδομάζωμα» παραπέμποντας ευθέως στο παιδομάζωμα (devsirme) στα χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας ,κυρίως μέσα από τη συντηρητική μερίδα του Τύπου και τους φιλικά διακείμενους προς τις συντηρητικές κυβερνήσεις συγγραφείς.

Όπως γράφει ο Νίκος Μαραντζίδης, στις 7 Μαρτίου 1948 η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόφασή της για αποστολή παιδιών σε ανατολικές χώρες.
Υπολογίζεται ότι 25.000-28.000 παιδιά μεταφέρθηκαν κατ’ αυτόν τον τρόπο σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Κάποια παιδιά, ο αριθμός των οποίων είναι άγνωστος πέθαναν ή χάθηκαν στον δρόμο καθώς δεν άντεξαν την πείνα, το κρύο και τις ατέλειωτες πορείες. Η επιχείρηση του ΔΣΕ όμως προκάλεσε την άμεση αντίδραση της Κυβέρνησης. Με πρωτοβουλία της βασίλισσας Φρειδερίκης ιδρύθηκαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας παιδοπόλεις όπου έβρισκαν καταφύγιο αναξιοπαθούντα, ορφανά ή εγκατελειμμένα παιδιά. Υπολογίζεται ότι στις παιδοπόλεις φιλοξενούνταν 15.000-18.000 ανήλικα παιδιά.Τα χρήματα για τη δημιουργία και τη λειτουργία των παιδοπόλεων προέρχονταν από τον λεγόμενο «έρανο της Βασίλισσας».
Σε αντιδιαστολή με το παιδομάζωμα, η πρακτική αυτή έμεινε γνωστή ω; παιδοφύλαγμα και θα μας απασχολήσει εκτενώς σε μελλοντικό μας άρθρο. Εντυπωσιακό είναι ότι η πρώτη επιστημονική εργασία για το θέμα αυτό γράφτηκε μόλις το 1992 από τον Lars Baerentzen στο βιβλίο ‘’Μελέτες για τον ελληνικό εμφύλιο 1945-1949’’ (Εκδόσεις Ολκός, επιμέλεια L. Baerentzen, Γ. Ιατρίδης, O. Smith) και είχε τίτλο ‘’Το παιδομάζωμα και οι παιδουπόλεις της βασίλισσας’’. Καλύπτει δε τις σελ. 137-164 του βιβλίου.

Οι πρώτες μετακινήσεις παιδιών στη Γιουγκοσλαβία

Από την εποχή της Συμφωνίας της Βάρκιζας αρκετοί άνδρες του ΔΣΕ μαζί με τις οικογένειές τους είχαν καταφύγει στη Γιουγκοσλαβία για να αποφύγουν τις διώξεις. Οι περισσότεροι είχαν εγκατασταθεί στο προσφυγικό στρατόπεδο του Μπούλκες στη Βοϊβοντίνα, το οποίο στη διάρκεια του Εμφυλίου λειτουργούσε περίπου ως αυτόνομο κράτος του Κ.Κ.Ε. Ανάμεσά τους υπήρχαν και δεκάδες παιδιά. Σύμφωνα με γιουγκοσλαβικές πηγές άλλες 3.000 παιδιά περίπου ζούσαν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας στις αρχές του 1946. Επρόκειτο για ένα τμήμα της λεγόμενης σλαβομακεδονικής μειονότητας που κατέφυγε στη ΛΔΜ λόγω αποσχιστικής δράσης ή των διακρίσεων που ισχυρίζονταν ότι γίνονταν εναντίον τους. Συνολικά ως το τέλος του Εμφυλίου υπολογίζεται ότι 22.000-25.000 «σλαβομακεδόνες» εγκαταστάθηκαν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας της Γιουγκοσλαβίας.

Το μακρύ ταξίδι των παιδιών για τις ανατολικές χώρες

Η απόφαση για μεταφορά των παιδιών σε ανατολικές χώρες, ανακοινώθηκε από το ΚΚΕ τον Μάρτιο του 1948, αν και είχε ληφθεί από τον Ιανουάριο του έτους αυτού. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν, ήταν η άθλια διαβίωση των ανηλίκων στην Ελλάδα, οι πολεμικές επιχειρήσεις στις περιοχές δράσης των ανταρτών και η συγκέντρωση παιδιών «για τα στρατόπεδα της Φρειδερίκης», όπως χαρακτηριζόταν οι παιδοπόλεις που είχαν αρχίσει να λειτουργούν από το 1947. Ο Εθνικός Στρατός, παρουσιαζόταν να αρπάζει με τη βία «τα μικρά παιδιά απ’ τις αγκαλιές των μητέρων τους», οι «μπουραντάδες» απειλούσαν με επί τόπου εκτέλεση αν δεν δώσουν τα παιδιά τους», ορισμένα από τα οποία μάλιστα επρόκειτο «να μεταφερθούν στην Αδριανούπολη της Τουρκίας», σύμφωνα με άρθρα της εφημερίδας του ΔΣΕ «Εξόρμηση». Ποιοι ήταν οι «μπουραντάδες»; Επρόκειτο για τους άνδρες του Μηχανοκίνητου Τμήματος της Αστυνομίας Πόλεων, που πρωταγωνίστησαν σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής σε διωγμούς, συλλήψεις, φυλακίσεις και εκτελέσεις αντιστασιακών. Αποκορύφωμα της δωσιλογικής τους δράσης, ήταν η «συμμετοχή» τους στο Μπλόκο της Κοκκινιάς το 1944. Το όνομά τους, οφείλεται στον Διοικητή του Τμήματος, Νικόλαο Μπουραντά (1900-1981).

Όταν ξεκίνησε η αποστολή των παιδιών στη Γιουγκοσλαβία, ο Μάρκος Βαφειάδης, έδωσε μια σειρά από οδηγίες για το πώς θα έπρεπε να γίνει αυτό. Ανάλογες ήταν και οι οδηγίες που δόθηκαν για συνοδεία και εγκατάσταση των παιδιών σε άλλες χώρες: Αλβανία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Πολωνία, Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία.

Τη φροντίδα των παιδιών, ανέλαβαν στελέχη του Κ.Κ.Ε. και των «αδελφών κομμάτων», καθώς και των νεολαιών τους στις ανατολικές χώρες. Επίσης ανέμεναν και βοήθεια των τοπικών Ερυθρών Σταυρών. Τον Μάιο του 1948, το Κ.Κ.Ε ίδρυσε ειδική οργάνωση, την «Επιτροπή Βοήθεια στο Παιδί» (ΕΒΟΠ), για το συντονισμό της επιχείρησης και τη μέριμνα της εκπαίδευσης των παιδιών. Επικεφαλής της τέθηκε ο Πέτρος Κόκκαλης, καθηγητής Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλη ο Γεώργιος Αθανασιάδης, πρώην διευθυντής της Ξενακείου Σχολής στο Κάιρο και η γνωστή παιδαγωγός και συγγραφέας Έλλη Αλεξίου.

Τα παιδιά που μετακινήθηκαν από τον ΔΣΕ, ήταν μεταξύ 3 και 14 ετών. Σε πολλές περιπτώσεις, τα όρια αυτά δεν τηρήθηκαν. Ορισμένα από τα μεγαλύτερα παιδιά, έλαβαν στρατιωτική εκπαίδευση στις χώρες όπου εγκαταστάθηκαν, με σκοπό να επιστρέψουν στην Ελλάδα για να ενταχθούν στις τάξεις του ΔΣΕ και να πολεμήσουν. Η Κυβέρνηση κατήγγειλε απαγωγές παιδιών, κάτι που ως ένα σημείο φαίνεται ότι ισχύει.

Αλλά και ο δρόμος για τις ανατολικές χώρες, δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Η έξοδος απ’ την Ελλάδα, γινόταν με τα πόδια και σπανιότερα με υποζύγια. Πολλές φορές, οι γυναίκες που συνόδευαν τα παιδιά, αναγκάζονταν να μεταφέρουν οι ίδιες τα μικρότερα παιδιά που δεν μπορούσαν να περπατήσουν. Οι πορείες γίνονταν, συνήθως τη νύχτα. Ο ραδιοσταθμός του ΔΣΕ «Ελεύθερη Ελλάδα», κατήγγειλε επιθέσεις αεροπλάνων και κυβερνητικών στρατιωτών, εναντίον των παιδιών και των συνοδών τους. Και αυτή η καταγγελία, δεν αποκλείεται να ευσταθεί, σε κάποιες περιπτώσεις.

Η εικόνα των γυναικών και των παιδιών που έφταναν στις γειτονικές μας χώρες, ήταν αποκαρδιωτική.

Γράφει σχετικά ο Milan Ristovic:

«… ήταν ένα αξιοθρήνητο θέαμα. Οι γυναίκες γεμάτες μελανιές, τα χέρια, ο λαιμός και οι ώμοι ήταν πρησμένοι, επειδή κουβαλούσαν τα παιδιά σ’ όλο τον δρόμο. Τα παιδιά, κλαμένα και τρομοκρατημένα, ήταν βρόμικα και γεμάτα ψείρες και τα ρούχα τους είχαν γίνει κουρέλια».

Οι χώρες υποδοχής, δεν μπορούσαν πάντα να περιθάλψουν τα αγόρια και τα κορίτσια που έφταναν ιδιαίτερα ταλαιπωρημένα σ’ αυτές. Έτσι, η Αλβανία δήλωσε ότι δεν μπορούσε να φιλοξενήσει περισσότερα από 200 Ελληνόπουλα, καθώς δεν μπορούσε να συντηρήσει ούτε και τον δικό της πληθυσμό και προώθησε πολλά παιδιά στο Βελιγράδι.

Φυσικά, η ζωή των παιδιών, δεν ήταν καθόλου εύκολη στις νέες τους «πατρίδες». Ιδιαίτερα τα ψυχολογικά τους τραύματα ήταν πολύ δύσκολο ν’ αποκατασταθούν. Και καθώς φαινόταν ότι η ώρα επιστροφής στην Ελλάδα θα αργούσε ή δεν θα ερχόταν ποτέ, άρχισε και η εκπαίδευση των μικρών Ελληνόπουλων. Βασικός σκοπός της ήταν η καλλιέργεια «σοσιαλιστικής συνείδησης». Η εξύμνηση των ανταρτών, του ηγέτη του κόμματος, η θεοποίηση Λένιν-Στάλιν, η καταδίκη των Γερμανών και των «Αγγλοαμερικανών κατακτητών», περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα της εκπαίδευσης. Η ελληνική κυβέρνηση, παρακολουθούσε μέσω των πρεσβειών στις ανατολικές χώρες τις συνθήκες διαβίωσης των Ελληνόπουλων σε αυτές.

Η ρήξη Στάλιν-Τίτο το 1948 και η μερική αποκατάσταση των σχέσεων Μόσχας-Βελιγραδίου αργότερα, είχαν σαν αποτέλεσμα τις εσωτερικές μετακινήσεις των Ελληνόπουλων στις ανατολικές χώρες. Πόσα ήταν όμως τελικά αυτά τα παιδιά; Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, τα οποία ίσως δεν είναι απόλυτα ακριβή, το 1950 εκτός Ελλάδας βρίσκονταν 28.296 παιδιά. Στην εισήγησή του στην Τρίτη Συνδιάσκεψη του Κ.Κ.Ε., τον Οκτώβριο του 1950, το στέλεχος του κόμματος Βασίλης Μπαρτζιώτας, ανέφερε ότι 17.529 βρίσκονταν στις ανατολικές χώρες. Γιουγκοσλαβικές πηγές, κάνουν λόγο για 11.000 παιδιά που εγκαταστάθηκαν στη χώρα, 2.000 απ’ αυτά σε παιδικούς σταθμούς και τα υπόλοιπα στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. 9.000 παιδιά δηλαδή, εγκαταστάθηκαν στα Σκόπια, ενώ άλλα 8.500 προωθήθηκαν στη Ρουμανία, την Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία.

Ο ΕΕΣ, εκτιμούσε ότι από τα 28.000 παιδιά που έφυγαν από την Ελλάδα, 12.941 είχαν «απαχθεί» χωρίς τους γονείς τους, 720 με τους γονείς τους, 12.240 διέσχισαν τα σύνορα οικειοθελώς με τις οικογένειές τους και 2.100 γεννήθηκαν στο εξωτερικό.

Η αντίδραση της Αθήνας

Όπως ήταν φυσικό, η ελληνική Κυβέρνηση αντέδρασε άμεσα. Με τον «έρανο της Βασίλισσας» και τις παιδοπόλεις, κινήθηκε αστραπιαία και ανταγωνιστικά προς τις ενέργειες του Κ.Κ.Ε. και του Δ.Σ.Ε. Δημιουργήθηκε έτσι ένα δίπολο: το «παιδομάζωμα» και το «παιδοφύλαγμα». Παράλληλα, η κυβερνητική πλευρά, κατήγγειλε ότι η μετακίνηση των παιδιών στο εξωτερικό γινόταν με τη βία και χωρίς τη συγκατάθεση των γονιών τους, ότι στόχος των ανταρτών ήταν να τρομοκρατήσουν τις ελληνικές οικογένειες για να τους βοηθήσουν και σκόπευαν να εκπαιδεύσουν τα Ελληνόπουλα ως Σλάβους και κομμουνιστές και να τα στείλουν αργότερα πίσω για να πολεμήσουν εναντίον της πατρίδας τους και τέλος, ότι σκοπός του Κ.Κ.Ε. ήταν η καταστροφή του ελληνικού έθνους, στερώντας του χιλιάδες νέα παιδιά.

Δημιουργήθηκε Γραφείο Διαμαρτυρίας κατά του Παιδομαζώματος (!), με πρωτοβουλία της Φρειδερίκης, που θα συγκέντρωνε στοιχεία και πηγές για την επιχειρηματολογία της Αθήνας, ενώ πρότεινε μια σειρά από προπαγανδιστικές ενέργειες στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Ανάμεσά τους, ήταν και συνθήματα που θα τυπώνονταν από τα μενού τω κέντρων διασκέδασης μέχρι τα εισιτήρια των Μ.Μ.Μ. Στους κινηματογράφους, προβάλλονταν διαφημιστικά μηνύματα. Χαρακτηριστικό, είναι το εξής:

«Ένα παιδάκι παίζει αμέριμνο σ’ ένα κήπο με τα παιχνίδια του. Αίφνης, γυρνώντας το κεφάλι του προς τους θεατάς, λέγει: Ξεύρετε ότι τώρα που εγώ παίζω με τα παιγνιδάκια μου, 28.000 αδέλφια μου είναι σκλαβωμένα στην ξενιτιά»;
(ΓΑΚ, Κεντρική Υπηρεσία / Αρχείο Τέως Βασιλικών Ανακτόρων).

Και η Ελληνική Εκκλησία, δεν έμεινε αμέτοχη. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Δαμασκηνός (1941-1949), απεύθυνε διαμαρτυρία στον Ο.Η.Ε. και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, χαρακτηρίζοντας την επιχείρηση του ΔΣΕ «γενοκτονίουν αποβλέπουσαν εις την εξόντωσιν και την εκρίζωσιν της Ελληνικής εθνότητος».

Ο διάδοχός του Σπυρίδων (1949-1956), όρισε την 29η Δεκεμβρίου 1949 ως «Ημέρα Εθνικού Πένθους». Τη μέρα εκείνη, έκλεισαν συμβολικά για μισή ώρα σε όλη την επικράτεια όλα τα καταστήματα, σταμάτησε η συγκοινωνία και οι υπηρεσίες διέκοψαν την εργασία τους. Ακόμα και η Ελληνική Καθολική Ιεραρχία διαμαρτυρήθηκε επίσημα τον Μάιο του 1948. Εκδηλώσεις διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν επίσης η Ακαδημία Αθηνών, το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, ο φιλολογικός σύλλογος «Παρνασσός» κ.ά.

Η διεθνοποίηση του «παιδομαζώματος»

Στην προσπάθεια διεθνοποίησης του ζητήματος, η Αθήνα κατήγγειλε την «απαγωγή» Ελληνόπουλων από τους αντάρτες στην UNSCOB, που είχε ιδρυθεί τον Οκτώβριο του 1947, μετά από αίτημα της Ελλάδας, και κατηγορούσε την Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία, ότι υποστήριζαν τους αντάρτες. Στην Επιτροπή αυτή, μετείχαν μάλιστα αντιπρόσωποι από την ΕΣΣΔ και ανατολικοευρωπαϊκές χώρες. Η πρώτη έκθεση της Επιτροπής προς τον Ο.Η.Ε., ήταν μάλλον μετριοπαθής. Γενικότερα, η Αθήνα δεν βρήκε ιδιαίτερα ευήκοα ώτα στο εξωτερικό, στην προσπάθειά της για καταδίκη του «παιδομαζώματος» και επιστροφή των Ελληνόπουλων στη χώρα μας.

Χαρακτηριστικά, ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών George Marshall, δεχόταν ότι «η πλειοψηφία των παιδιών είχε αποχωρήσει λίγο πολύ με τη συγκατάθεση της σλαβικής μειονότητας ή των κομμουνιστών γονέων τους». Ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα sir Clifford Norton, σε έκθεση του στο Foreign Office, ενημέρωνε ότι: «Η εξέταση των υφιστάμενων στοιχείων υποδεικνύει ότι η απαγωγή δεν έχει (επαναλαμβάνω δεν έχει) καμία σχέση με οτιδήποτε με την έκταση που δηλώνεται από την ελληνική κυβερνητική προπαγάνδα…». Προειδοποιούσε όμως ότι «θα ήταν εξαιρετικά δυσάρεστο αν το BBC και οι Βρετανοί απεσταλμένοι εξέθεταν την ελληνική κυβέρνηση και χαρακτήριζαν επιπόλαιους τους αριθμούς που δίνει». Κάποιοι βέβαια, είχαν άλλη άποψη. Στις 10 Μαρτίου 1948, ο επιτετραμμένος των Η.Π.Α. στην πρεσβεία τους στην Αθήνα Karl Rankin , σε έκθεσή του προς το State Department, έγραφε: «…η πρεσβεία πιστεύει ότι η απαγωγή Ελληνοπαίδων από τον Μάρκο… είναι ένα μεγάλο ψυχολογικό σφάλμα το οποίο θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε με την ευρύτερη δυνατή δημοσιότητα στις Η.Π.Α. και το εξωτερικό».

Φυσικά υπήρχαν πολλές διαμαρτυρίες και ψηφίσματα εναντίον του «παιδομαζώματος». Η Λίνα Τσαλδάρη παρουσίασε τη θέση της Αθήνας στο συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης Παιδικής Προστασίας (International Union for Child Protection), που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 1948 στη Στοκχόλμη.

Τον Οκτώβριο του 1948 επίσης, 104 ελληνικές γυναικείες οργανώσεις, απηύθυναν έκκληση προς την Ελεονόρα Ρούζβελτ, τότε πρόεδρο της Επιτροπής των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, με την οποία ζητούσαν τη στήριξή της για τον επαναπατρισμό των παιδιών.

Το ψήφισμα 193 (III) της Γενικής Συνέλευσης του Ο.Η.Ε. στις 11 Νοεμβρίου 1948, που υιοθετήθηκε ομόφωνα, ακόμα κι από την ΕΣΣΔ και τους συμμάχους της, ζητούσε την επιστροφή στην Ελλάδα «των Ελληνοπαίδων που βρίσκονται τώρα μακριά από τα σπίτια τους», με την προϋπόθεση όμως ότι θα το επιθυμούσαν οι γονείς τους ή οι πλησιέστεροι συγγενείς τους. Ο όρος αυτός που προστέθηκε για να ικανοποιήσει τη Μόσχα, δυσαρέστησε την Αθήνα. Γνωστότερη παρέμβαση στη διεθνή κοινή γνώμη, ήταν η ραδιοφωνική έκκληση της Φρειδερίκης, το βράδυ της 28ης Δεκεμβρίου 1948, την προηγούμενη της «Ημέρας Πένθους» που είχε κηρύξει η Εκκλησία της Ελλάδας. Η βασίλισσα, ζητούσε από τον «πολιτισμένο κόσμο» να προσευχηθεί για την τύχη των «28.000 απαχθέντων παιδιών» και να προσθέσει τη φωνή του «για να επιστρέψουν στην αγκαλιά των μητέρων τους».

Ποια ήταν η αντίδραση της δυτικής κοινής γνώμης;

Οι εκκλήσεις της βασίλισσας και της ελληνικής κυβέρνησης βρήκαν θετική ανταπόκριση σε ελληνορθόδοξες, και όχι μόνο, Εκκλησίες του εξωτερικού. Για την «απαγωγή» των παιδιών, διαμαρτυρήθηκαν: ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, οι Πατριάρχες Αλεξανδρείας Χριστόφορος, Αντιοχείας Αλέξανδρος, Ιεροσολύμων Τιμόθεος, Σερβίας Γαβριήλ, ο πάπας Πίος ΙΒ’, ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος, ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι Γκόφρεϊ Φράνσις Φίσερ κ.ά. Η Εταιρεία Αμερικανίδων Μητέρων (Society of American Mothers), ανακήρυξε τη βασίλισσα Φρειδερίκη «Πρώτη Μητέρα» για το έτος 1950.

Όσο για τις εφημερίδες του εξωτερικού, η στάση τους ήταν συνδεδεμένη με την πολιτική τους ταυτότητα και τη χώρα στην οποία εκδίδονταν.

Η αντίδραση του Κ.Κ.Ε. και της ευρωπαϊκής αριστεράς

Το Κ.Κ.Ε. στη χώρα μας, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις κατηγορίες εναντίον του, καθώς βρισκόταν σε καθεστώς παρανομίας. Ο Τύπος στην ΕΣΣΔ και τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, υποστήριζαν τις θέσεις του Κ.Κ.Ε. Γυρίστηκαν ακόμα και ντοκιμαντέρ για να δείξουν τις εξαιρετικές συνθήκες διαβίωσης των Ελληνόπουλων στις ανατολικές χώρες. Γνωστότερο απ’ αυτά, ήταν η ταινία του Μάνου Ζαχαρία «Η Αλήθεια για τα Παιδιά της Ελλάδας». Ανάλογη ταινία είχε γυριστεί και από τις γιουγκοσλαβικές αρχές το 1948, λίγο πριν τη ρήξη Στάλιν-Τίτο. Σημαντική βοήθεια, πρόσφεραν στο Κ.Κ.Ε. ο βρετανικός Σύνδεσμος για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα (League for Democracy in Greece) και η αριστερή Νορβηγο-ελληνική Επιτροπή.

Ο επαναπατρισμός των Ελληνόπουλων

Η ελληνική Κυβέρνηση ζήτησε τον επαναπατρισμό των «απαχθέντων Ελληνοπαίδων». Η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Τσεχοσλαβακία, απάντησαν αρνητικά. Η Αλβανία ισχυρίστηκε ότι δεν είχε πλέον Ελληνόπουλα στην επικράτειά της. Μοναδική εξαίρεση, ήταν η Γιουγκοσλαβία, που μετά τη ρήξη των σχέσεων Στάλιν-Τίτο, επιδίωκε προσέγγιση με τη Δύση. Μέχρι το 1952, 538 παιδιά επαναπατρίσθηκαν απ’ τη Γιουγκοσλαβία.

Με τη γειτονική χώρα, υπήρχε και το πρόβλημα των «σλαβομακεδόνων». Μάλιστα, η βρετανική πρεσβεία στο Βελιγράδι, έγραφε στο Foreign Office:

«Η σλαβική μειονότητα στην Ελλάδα αποτελεί κάτι περισσότερο από απλή επινόηση της γιουγκοσλαβικής προπαγάνδας. Ωστόσο… η ανακίνηση του θέματος αυτή τη στιγμή είναι ασύμφορη όσο και επικίνδυνη».

Το ΚΚΕ από την πλευρά του, χαρακτήριζε την απόφαση του Βελιγραδίου να δεχτεί τον επαναπατρισμό των Ελληνόπουλων, ως προϊόν «δοσοληψίας» με την Αθήνα, που αποδείκνυε την «προδοσία» του Τίτο ο οποίος παρέδιδε τα παιδιά στους «μοναρχοφασίστες».