Ο ορφανός πατροκτόνος

Γράφει ο Τηλέμαχος Μαράτος*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 26 Μαρτίου 2016

Πιθανότατα έχετε ακούσει το εξής ανέκδοτο: Ένας πατροκτόνος δικάζεται για τον φόνο. Στην αγόρευσή του ο συνήγορος ζητάει την επιείκεια του δικαστηρίου και λέει ότι πρέπει να ληφθεί υπ όψιν ότι ο δολοφόνος έμεινε …ορφανός! Άπειρα παραδείγματα παρόμοιων συλλογισμών συμβαίνουν καθημερινώς – σε γενικές γραμμές – το κοινό στοιχείο είναι η άρνησις των βλαμμένων από αριστεροσύνη να παραδεχθούν την ενοχή των συνοδοιπόρων ή ακόμη των ακραίων σχιζοφρενών (ή ολιγοφρενών) αριστερών (αναρχικοί, δολοφόνοι, τρομοκράτες και τα σχετικά αποβράσματα), για καταφανή εγκλήματα, αποδίδοντας την ενοχή στην κοινωνία και τις οικονομικές συνθήκες ή ακόμη και την προβληματική ανατροφή τους. Κλασσικό παράδειγμα είναι η «δικαιολογία» ότι για τους τζιχαντιστές φταίει η Δύση, ή πιο συγκεκριμένα ο πόλεμος στο Ιράκ. (εδώ θαυμαστικό!).

Η Δύση «φταίει» κατ’ αρχήν γιατί τους έχει προκαλέσει με τον ξεδιάντροπο τρόπο ζωής και ιδίως την στάση των γυναικών. (Υπάρχει σαφέστατη εμμονή με το γυναικείο φύλο στην μέση Ανατολή για προφανείς φροϋδικούς λόγους) οι γυναίκες βγαίνουν από το σπίτι (!) κυκλοφορούν ξεσκέπαστες και με μέρη ου σώματός τους ακάλυπτα, δηλαδή …πόρνες υπαίτιοι των βιασμών τους. Εκτός τούτου, η Δύση, υπήρξε και αποικιοκρατική, άπληστη στην εκμετάλλευση του πλούτου των κατακτηθέντων, επί πλέον δε και σταυροφόροι – κάτι που ανασύρουν σε κάθε ευκαιρία. Άρα – οι Ισλαμιστές δεν φταίνε για τις επιθέσεις. Ασχέτως αν είναι στις προσταγές του Κορανίου να καταλάβουν όλο τον κόσμο και να σκοτώσουν όλους τους απίστους.

Εδώ, ήδη από την πρώτη μέρα ακούστηκαν φωνές κατανοήσεως. Με πρώτη του υπουργού που είναι υπεύθυνος για την προστασία μας. Σε εκπομπή του ΣΚΑΙ ρωτήθηκε αν και εμείς κινδυνεύουμε από τους τζιχαντιστές. «Όχι» απήντησε καθησυχαστικά, «γιατί εμείς δεν κάναμε ιμπεριαλιστικούς αποικιοκρατικούς πολέμους.» Ως γνωστόν ο Μωάμεθ κήρυξε το Τζιχάντ τον 7ο αιώνα σε προκαταβολική διαμαρτυρία για την αποικιοκρατία. Προφήτης άλλωστε δεν ήταν; Στο ίδιο ραδιόφωνο ο παρουσιαστής έδωσε – με συναίνεση – το μικρόφωνο σε ακροατή που επί πέντε λεπτά κατηγορούσε την …Ευρώπη για τις επιθέσεις των Βρυξελλών.

Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να μην φταίει κανείς για τίποτε. Είναι και πολύ ελκυστικό ως «ιδεολογία» γιατί συνδυάζεται με την υπόσχεση της φροντίδος – της ευθύνης δηλαδή που αναλαμβάνει το κράτος για όλες τις ανάγκες του πολίτη – που μετατρέπεται, περίπου, σαν μωρό στην αγκαλιά της τροφού κράτος. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να κλαίει όταν χρειάζεται κάτι. Με την μορφή «αγώνα», δηλαδή διαδηλώσεων στους δρόμους.

Ποιος φταίει για την οικονομική κατάσταση της χώρας; Μα φυσικά η «ανισότης». Γι αυτό θα τιμωρηθούν οί «έχοντες». Αλλά και ή «διαπλοκή». Εργολάβοι που παίιρνουν εργολαβίες του δημοσίου, κάποτε δι΄ αναθέσεως, και άλλοι που ξέχασαν να δηλώσουν μερικές δεκάδες οικοπέδων. Άλλοι φοροφυγάδες…εδώ όμως τα πράγματα γίνονται λίγο επικίνδυνα για την κυβέρνηση γιατί αν συνεχίσουν σε αυτό τον δρόμο θα πρέπει να γίνουν σοβαρές ανακατατάξεις στην κυβέρνηση. Και αναδιανομή των περιουσιών των υπουργών, για να παταχθεί έτσι η ανισότης, τουλάχιστον διά του παραδείγματος. Για να μην μιλήσουμε για περιπτώσεις υπουργών που συμφωνούσαν συμβόλαια που προέβλεπαν χρηματισμό τους, σε περίπτωση που μία υπόθεσις ευδοκιμούσε βάσει υπουργικής αποφάσεως που θα εξέδιδαν οι …ίδιοι.

Αλλά αυτό μου θύμισε το πιο ωραίο το οποίο άφησα τελευταίο για να χαμογελάσουμε λίγο μέσα στην μαυρίλα. Το γεγονός που θα σας περιγράψω είναι απίστευτο – αλλά απολύτως ακριβές και αληθινό. (Είναι άλλωστε καταγεγραμμένο στα πρακτικά της Βουλής.) Το απόγευμα της Δευτέρας 20.3.16, η ολομέλεια της Βουλής (στην πραγματικότητα περίπου δέκα άτομα, ως συνήθως) συνεδρίαζε με αντικείμενο «Κοινοβουλευτικό έλεγχο». Προεδρεύων άγνωστος κύριος του οποίου δεν συνεκράησα το όνομα. Η σειρά των επικαίρων επερωτήσεων που δεν έτυχαν απαντήσεως ήταν ατελείωτη. Η μία μετά την άλλη ανεβάλλετο λόγω απουσίας των αρμοδίων υπουργών, που είχαν κώλυμα. Οι ερωτώντες βουλευτές εξανέστησαν και ετόνισαν την προσβολή του κοινοβουλίου από την περιφρόνηση των υπουργών. Ο κ. Λοβέρδος δήλωσε ότι η επερώτησίς του είχε ήδη ηλικία τριών μηνών. Ο πρόεδρος έκανε ότι μπορούσε, δηλαδή σχεδόν τίποτε. Όλη την ώρα ο παριστάμενος υπουργός κ. Κατρούγκαλος σήκωνε το χέρι ζητώντας τον λόγο. Τέλος ο πρόεδρος του έδωσε τον λόγο και εκείνος σηκώθηκε κομψότατος, αν και ολίγον εσφιγμένος, και …αμόλησε το αμίμητο, που πρέπει να καταγραφεί στις δέλτους της, παγκοσμίου μάλλον, κοινοβουλευτικής ιστορίας, ως ανέκδοτο. Προσέξτε : «Δεν είναι πρέπον να κατηγορούνται υπουργοί όταν είναι απόντες!!!» Όχι δηλαδή επειδή είναι απόντες αλλά, ως απόντες, δεν μπορούν να απαντήσουν. Όταν η κατηγορία ήταν ακριβώς ότι ενώ έπρεπε να είναι παρόντες για να απαντήσουν, αυτοί ήταν …απόντες.

Εάν κάποιος μου το είχε διηγηθεί θα έλεγα ότι είναι τραβηγμένο, και αστειεύεται. Δεν θα το πίστευα αν δεν το είχα ακούσει με τι ίδια μου τα αυτιά, που λένε. Μετά από αυτό η αξιοπιστία, του εν λόγω υπουργού, παίρνει άλλες διαστάσεις.

*Πλοίαρχος Ε.Ν., συγγραφέας