της Αθηνάς Κατσαφάδου*
Επειδή στις μέρες μας είθισται να κατακλυζόμαστε από την αριστερά της παγκοσμιοποίησης που κυριαρχεί στα ΜΜΕ και στα πανεπιστήμια, συχνά θεωρούμε πως έτσι ήταν πάντα τά πράγματα. Αριστερά και απόρριψη του «εθνικού ζητήματος» είναι έννοιες ταυτόσημες. Ξεχνάμε όμως ότι η Αριστερά μεταβλήθηκε σε σημαντική πολιτική δύναμη όταν ανέλαβε την ηγεσία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του λαού μας κατά των Γερμανών στην Κατοχή. Αυτή η ταύτησή της με το εθνικό συναίσθημα που συνέπαιρνε τον ελληνικό λαό αποτελεί το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος της ιστορίας της.
Τά πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι στην αριστερά. Από το 1918 έως το 1935 και από το 1974 έως σήμερα, το εθνικό ζήτημα έχει εξοβελιστεί και έχει υποκατασταθεί μονομερώς από τους κοινωνικούς και οικονομικούς αγώνες, οι οποίοι πλέον αποτελούν τον προνομιακό της τομέα. Το 1931, η 4η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, στην πολιτική της απόφαση θα αναφέρει ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστικό κράτος που κατέκτησε διά της βίας την περιοχή της Μακεδονίας και Θράκης και διακηρύττει εν ονόματι των βασικών αρχών του Μπολσεβικισμού το σύνθημα της αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας τους από την Ελλάδα. Ομοίως, το 1934, η απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς αναφέρεται στο καταπιεζόμενο «Μακεδονικό έθνος» και στήν «ενιαία, ανεξάρτητη Μακεδονική δημοκρατία». Διαπιστώνουμε πως, στα χρόνια του Μεσοπολέμου, στην ιδεολογία της ελληνικής αριστεράς, το λαϊκό θα αντιπαρατίθεται με το εθνικο – κατ’ αντίθεση με ό,τι θα συμβεί στην Κίνα και στο Βιετνάμ – σε πλήρη αρμονία με τον δυτικό κομμουνισμό και την Κομιντέρν.
Όταν όμως αλλάζει η πολιτική κατεύθυνση της Σοβιετικής Ένωσης, που συμπίπτει πολιτικά με την Ελλάδα στην περίοδο του πολέμου του 1940, θα υποχρεωθεί η αριστερά τόσο στην εγκατάλειψη του Μακεδονικού παραλογισμού όσο και στην μεγάλη εθνική στροφή της Κατοχής.
Το λαϊκό στοιχείο της αριστεράς θα μετατραπεί υποχρεωτικώς σε εθνικό, και οι «αντιεθνικιστές» κομμουνιστές θα υποχρεωθούν να γίνουν «πατριώτες». Η διχοτόμηση ποτέ δεν ξεπεράστηκε τελείως, όπως θα εκφραστεί με την αντίθεση στην γραμμή «Βελουχιώτη», ο οποίος αναδεικνύει το εθνικό σε πρωτεύον σε σχέση με το κομματικό και στη κομματική γραμμή που θα παραμείνει πιστή στις κατευθύνσεις της Μόσχας. Ο Άρης Βελουχιώτης στο «πολιτικό του μανιφέστο», τον περίφημο «λόγο της Λαμίας», στις 20 Οκτωβρίου του 1944, θα εκφράσει αυτή την νέα ταυτότητα της Αριστεράς, ως της ηγέτιδας δύναμης του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος:
«……Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασαν σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί “έξυπνοι”, ανάμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε με άλλες φυλές που δεν έχουν τίποτα κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή….
Μά, ό,τι και να πούνε, αυτό δεν έχει καμμία αξία. Την ελληνικότητά μας την αποδείξαμε…. Έτσι όλο το βάρος έπεσε πάνω σε μια χούφτα ανθρώπων, απ’ αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μά που φλέγονταν από ηρωϊσμό και ανδρεία και μέσα τους υπήρχε μια ζεστή ελληνική καρδιά και έτρεχε στις φλέβες τους πραγματικό ελληνικό αίμα. Αυτοί άναψαν τον δαυλό και έδωσαν το σύνθημα για τον ξεσηκωμό του έθνους…. Αυτοί που δημιούργησαν την Νέα Φιλική. Το ΕΑΜ….».
(Αλήθεια, εάν κάποιος σήμερα τολμούσε να μιλήσει δημόσια για πραγματικό ελληνικό αίμα και για το βαθύ ιστορικό συνεχές της ελληνικής φυλής, αντιλαμβάνεται κανείς τί είδους χαρακτηρισμούς θα εισέπρατε από περσόνες τύπου Σίας Αναγνωστοπούλου, Νίκου Φίλη, Μπαλτά, Αντώνη Λιάκου, Κουράκη και λοιπών και μη εξαιρεταίων; Ρατσιστής, ακροδεξιός, φασίστας τουλάχιστον). Ειρήσθω εν παρόδω πως ο Άρης είχε πάντα έναν ιερέα μαζί του για να ευλογεί τά όπλα των πολεμιστών του. Η σύγκριση είναι αναγκαία με τους σημερινούς κυβερνητικούς αριστερούς το μίσος των οποίων για την Ορθοδοξία και το θρησκευτικό συναίσθημα του ελληνικού λαού είναι καταφανές, μεθοδικό και εν πολλοίς καθοδηγούμενο από ξένα κέντρα.
Από την αρχή της μεταπολίτευσης, το 1974 και μετά, η αριστερά, και κατ’ εξοχήν η αριστερή διανόηση, θα λειτουργήσει ως ιδεολογικός προπομπός τής παγκοσμιοποίησης χρησιμοποιώντας το ιδεολογικό οπλοστάσιο του μαρξιστικού διεθνισμού, χωρίς βέβαια την πατριωτική αγωνιστική διάσταση της Εαμικής αριστεράς. Το σύνθημα της δικτατορίας των συνταγματαρχών «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» και «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» θα προσφέρει το βολικό ιδεολογικό άλλοθι για την εγκατάλειψη της εθνικοαπελευθερωτικής διάστασης της αριστεράς. Η μεταπολιτευτική αριστερά αποτελεί πλέον το ιδεολογικό τσιμέντο της Νέας Τάξης και της Παγκοσμιοποίησης και η μεταπολιτευτική αριστερά έχει την πλήρη ηγεμονία στον ιδεολογικό και πνευματικό χώρο της πατρίδας μας, εξ ου και η τεράστια ευθύνη της για την κακοποίηση της γλώσσας, του πολιτισμού, της σκέψης και της δημιουργίας δηλαδή της παιδείας, προωθώντας αμάσητα τά όποια προϊόντα του Δυτικού πολιτισμού, σκουπίδια τις περισσότερες φορές, έχοντας πλήρως αποικιοποιηθεί πρωτίστως πνευματικά. Διαθέτει γι’ αυτό τον καταλληλότερο ιδεολογικό εξοπλισμό. Τον διεθνισμό και τον α–εθνισμό ενός κακοχωνεμένου μαρξισμού. Τώρα πλέον το ζητούμενο δεν είναι η «ανακάλυψη της λαϊκής ψυχής» όπως την αναζητούσε η γενιά του ’30, αλλά η εξάλειψή της, αφού, ως στοιχείο ανορθολογικό η ψυχή με χαρακτηριστικά, όπως διατείνονται οι διανοούμενοι της αριστεράς, «εθνικιστικά», «λαϊκιστικά» κλπ εμποδίζει την ευρωπαϊκή ενσωμάτωση της χώρας. Για τον λόγο αυτό χτυπάνε με τόση μανία τους θρύλους, την Ορθοδοξία, την γλώσσα καί τις παραδόσεις μας. Δηλαδή την ψυχή του λαού μας. Γι’ αυτό και το ξαναγράψιμο της ιστορίας. Οι νέες κατευθύνσεις είναι πλέον ο «αντιεθνικισμός» και η καταδίωξη του «ελληνοκεντρικού». Φτάνει στο σημείο κάθε τι το ελληνικό να θεωρείται ύποπτο. Ο Δημοσθένης Κούρτοβικ πχ, προερχόμενος από την άκρα αριστερά, διαρρηγνύει τον ομφάλιο λώρο αυτής της «αντιεθνικιστικής» αριστεράς με τον πατριωτικο αγώνα της μεγάλης Αντίστασης επιτιθέμενος στον Άρη Βελουχιώτη με αφορμή την έκδοση τών βιβλίων των Δ. Χαριτόπουλου (Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων) και Γ. Φαράκου ( Άρης Βελουχιώτης) στις 9 Σεπτεμβρίου του 1997 στα Νέα με τίτλο «η μετακομιδή της κάρας του Άρη»:
«Ο Τσέ Γκεβάρα, πολύ πιο κομμουνιστής από τον Άρη, γοητεύει σήμερα τους Ιταλούς νεοφασίστες. Δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν ο Άρης – που, άς μη το ξεχνάμε, δεν έπαψε ποτέ να προκαλεί αμηχανία στο επίσημο ΚΚΕ – γίνει, αν όχι μεθαύριο αλλά αύριο, σύμβολο της οργανωτικά διασκορπισμένης, πλήν παρούσας και μάλιστα ογκούμενης ελληνικής ακροδεξιάς».
Σημειωτέον ότι το εν λόγω κείμενο γράφτηκε από έναν «αριστερό», σε μία «δημοκρατική» εφημερίδα. Στο ίδιο πνεύμα ο Τάκης Καγιαλής, επ. καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Κύπρου, χαρακτηρίζει «εθνικιστές» και φασίστες τον Εγγονόπουλο, τον Ελύτη, τον Εμπειρίκο, που μέχρι πρίν μερικά χρόνια αποτελούσαν εμβληματικές μορφές για την Ανανεωτική αριστερά. Γράφει, λοιπόν:
…Τά ιδεολογήματα αυτά (ελιτισμός, σωβινισμός, φαλλοκεντρισμός, αντι- διανοουμενισμός) απαντούν σε διαφορετική πυκνότητα και ένταση των τριών ποιητών, σχεδόν διακριτικά στον Εγγονόπουλο, πολύ εντονότερα στον Ελύτη, ανοιχτά και κραυγαλέα στον Εμπειρίκο……
Κλείνει το κείμενό του με ένα ηχηρό παράδειγμα της «φασιστικής» ιδεολογίας του Οδυσσέα Ελύτη :
Ένα χρόνο νωρίτερα, ο Ελύτης έκλεινε μία συνέντευξη με δήλωση η οποία, όπως τόνιζε, «περιλαμβάνει τους σκοπούς της ποίησής μου»:
«Θεωρώ την ποίηση μία πηγή αθωότητας γεμάτη επαναστατικές δυνάμεις. Αποστολή μου είναι να κατευθύνω τις δυνάμεις αυτές κατεναντίον ενός κόσμου που δεν μπορεί να αποδεχτεί η συνείδησή μου, έτσι ακριβώς, ώστε μέσω διαδοχικών μεταμορφώσεων να φέρω τον κόσμο αυτόν σε αρμονία με τά όνειρά μου».
Δηλαδή, ο κύριος Καγιαλής θεωρεί ότι η επιθυμία του Ελύτη «να φέρει τον κόσμο σε αρμονία με τά όνειρά του είναι φασιστικού – σολιψιστικού τύπου. Αλλά οι επαναστάτες απανταχού του πλανήτη έκαναν κάτι το διαφορετικό; Δεν προσπαθούν να φέρουν τον κόσμο σε αρμονία με τά όνειρά τους; Γι’ αυτό εξαφανίζουν οι ομοϊδεάτες του κυρίου Καγιαλή εθνομηδενιστές αριστεροί την επανάσταση του 1821 από τά σχολειά και τά πανεπιστήμια καί αποκρύπτουν την τεράστια επαναστατική δράση των Ελλήνων αμέσως μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 με τον Κορκόδειλο Κλαδά, τον Μπούα, τον επίσκοπο Τρίκκης Διονύσιο και εκατοντάδες άλλους αγωνιστές της ελευθερίας δυόμιση αιώνες πρίν την Γαλλική Επανάσταση και τον Γαλλικό Διαφωτισμό. Αυτό το ξεχνούν οι διανοούμενοι της αριστεράς, πιστοί στην ιδεοληψία τους πως η επανάσταση του 21 ήταν απότοκος του Γαλλικού Διαφωτισμού. Δηλαδή μού λένε πως οι προπαππούδες μου στην Μάνη διάβαζαν Μοντεσκιέ και Βολταίρο;
Οι προπαππούδες μου στην Μάνη μάθαιναν τον πόλεμο με τον απογαλακτισμό, μάθαιναν λίγα γράμματα από τον παπά, πίστευαν στού Χριστού την Πίστη την Αγία, ήταν λιτοδίαιτοι και κυρίως μάθαιναν την ιστορία μας από τά δημοτικά μας τραγούδια και τους θρύλους του έθνους μας, γι’ αυτό και κράτησαν την γή τους λεύτερη και περήφανη και πρωτοστάτησαν σε όλες τις επαναστατικές κινήσεις από το1460 και μετά. Είναι προφανές πως η «ριζοσπαστική ή νέα αριστερα» ανησυχεί για κάθε τι που θα μπορούσε να επαναφέρει στην σημερινή εποχή στοιχεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του παρελθόντος. Εξ ου και αναφορά του κυρίου Τσίπρα στον Αντώνη Λιάκο κατά τον πανηγυρικό που εκφώνησε την 25η Μαρτίου 2015 στην Ακαδημία Αθηνών. Ο Αντώνης Λιάκος δεν πιστεύει στην συνέχεια του Ελληνισμού, είναι ο επικεφαλής των εθνομηδενιστών στην χώρα μας, άνθρωπος του Σημίτη του μοιραίου ανθρώπου της καταστροφής της χώρας, πρόεδρος του σημιτικού ΟΠΕΚ, (για τους επαΐοντες και μόνο αυτό σημαίνει πολλά) με τον οποίο θα ασχοληθούμε διεξοδικότερα. Ο κ. Τσίπρας δεν τον ανέφερε τυχαία. Έχει τις ίδιες «απόψεις». Ήδη μας προετοιμάζει. «Η θάλασσα δεν έχει σύνορα». Δεύτερο σχέδιο Ανάν χειρότερο από το πρώτο. Εποικισμός της χώρας μας με προμετωπίδα τά ανθρώπινα δικαιώματα και τον «ανθρωπισμό» τύπου Τζόρτζ Σόρος. Μήπως ο εχθρός είναι ήδη εντός των πυλών;
*Αθηνά Κατσαφάδου, δικηγόρος, τέως πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ
No comments:
Post a Comment